Wordt aal?

Het is al een maand oorverdovend stil hier. Tijd om daar wat aan te veranderen.
Inmiddels woon ik twee weken op m’n eigenste eigen stekkie net buiten de Stad.
Kom gerust eens langs als je in de buurt bent en als je een slaapzak meesleept, is logeren geen probleem. Ik heb namelijk logeerplek zat, als mijn kamer zich in opgeruimde staat bevindt.
Laten we zeggen dat het op kamers wonen geen onverdeeld genoegen is. Best lekker om een beetje je eigen gang te gaan enzo, maar wel lastig om er een mini-huishoudentje bij te runnen inclusief koken, afwassen en boenen. Maar wat ik veel lastiger vind, is het stukje alleen zijn.
Ja, er wonen nog twee meiden in dit huis maar die gaan hun eigen gang en zijn in t weekend altijd weg, dus die zie en spreek ik niet zoveel. En ik ben gewoon verwend met toffe Edenaren in de buurt, zoals tot voor kort het geval.
Maar goed, het zal wel goed komen.
En zelfstandig worden moet je toch een keer doen, dus dan maar nu.

Drie dagen in de week loop ik rond op een multiculturele christelijke (ja echt, dat is te combineren) basisschool in het centrum van de stad Groningen. Ik loop stage in een groep 3 met 17 kinderen.
Ik ben vooral bezig met begeleiding in kleine groepjes of 1-op-1 en dat vind ik helemaal fantastisch. Rustig dingen uitleggen en misschien nog wel trotser zijn dan het kind zelf, als ik het kwartje zie vallen. Het werken met de hele groep is niet zo ‘mijn ding’, maar misschien is het ook wel een ontwikkelingspunt.
Fantastische opmerkingen van kinderen. Zoals dat jochie dat naar eigen zeggen een sarcastische opmerking maakte tegen een klasgenootje. En bij navraag wist het jochie ook nog precies uit te leggen wat ‘sarcasme’ inhoudt
Ik denk dat de tweede helft van dit jaar in ieder geval op stage voorbij zal vliegen.

De andere twee dagen van de week loop ik op het MBO rond.
En dat is nog best een uitdaging. Ruim twintig klasgenoten, die voor het merendeel tot zes jaar jonger zijn dan ik. Die hun eigen leven belangrijker lijken te vinden dan dat van anderen. Die het weinig kan schelen hoeveel moeite een docent wel of niet doet om hen iets te leren. Maar in de lessen ook vaak kennis die ik op m’n vorige opleidingen, in Uganda, of op andere manieren al opgedaan had. Maar goed, je moet toch wát als je je diploma wilt halen, dus gaan we maar vrolijk voort.

En dan het opbouwen van een netwerk. Na een spijtige ervaring met een studentenvereniging, ben ik terechtgekomen bij een groep die een soort dochterorganisatie van Navigators Studentenverenigingen Nederland is. Deze groep heet Navigators Netwerk en wordt bevolkt door mensen die net of bijna afgestudeerd zijn en wel op zoek zijn naar gezelligheid en Bijbelstudies maar niet zoveel trek (meer) hebben in activiteiten die een studentenvereniging typeren. Maar zoals er in mijn leven bijna niks zo vlekkeloos gaat als men (en ik) graag zou willen, ging ook dit niet helemaal van een leien dakje. Maar inmiddels heb ik me aan kunnen sloten bij een kring en kan ik op deze weg een Netwerk opbouwen.

Behalve doordeweekse dagen hebben we ook nog de zondag.
Sluit ik me aan bij de dorpse gemeente die het GKV-gebouw bij mij in de straat elke zondag bevolkt? Of zoek ik het aan de rand van de Stad, in een gemeente die hoofdzakelijk uit studenten en senioren bestaat? Of ga ik nóg iets anders doen? Ik weet het nog niet. Op dit moment lijkt optie 2 me zelf het meest aansprekend, maar ik ben er nog niet helemaal uit.

Kortom, ik zit nog volop in de opstartfase en die valt wel mee.
Afgelopen weekend vroeg iemand in Ede: “hoe gaat het, Femmy?”
“Het is niet zo grappig, maar komt wel goed,”zei ik, vastbesloten geen zeurderige stumper te zijn.
“Als ik jou zo zie, kan je de eerste helft van die zin wel weglaten,” was de strekking van de reactie.
En misschien is dat ook wel zo.
Maar goed dat staat weer zo zeurderig, zeker als je dat op je blog zet.
Dus ik houd me maar vast aan (onder anderen) die Suid-Afrikaanse opsteker “alles sal reg kom”.