Grunn!

Daar zit ik dan, in Groningen.
En deze keer wil ik de nadruk leggen op Groningen.
Ik vind de Stad nog steeds fantastisch. Ik ben niet zo vaak in het centrum (behalve om er doorheen te fietsen va A naar B ), maar ik vind het leuk.
Ik vind de straatnamen leuk, waarvan ik sommige herken uit verhalen van familieleden en die ik nu ineens zelf zie. Daarom fietste ik gisteren grijnzend over de Westerhaven, terwijl de zegen losjes uit de hemel kwam vallen.
En hoewel het nergens op slaat, vind ik het nog steeds leuk om te zeggen dat ik over de Hereweg gefietst heb, en dat ik (bij een andere gelegenheid) gezellig over de Grote Markt gewandeld heb.
Ik vind de kruispunten met verkeerslichten leuk, waar (in veel gevallen) alle fietsers tegelijk groen krijgen en het soms ineens een heksenketel is. Daarom wacht ik soms midden op het kruispunt beleefd op passerende verkeersdeelnemers.
Ik vind het de ene keer hilarisch, en de andere keer fiks frustrerend dat het heus niet echt altijd zo is dat studenten de minst empatische verkeersdeelnemers zijn. Best leuk om te concluderen dat mensen die 3-4 keer zo oud zijn als ik soms ook groot voorstander zijn doorrijden als het verkeerslicht heeeeeeel donker oranje is.
Ik vind het leuk om te concluderen dat mijn uit het zuiden geïmporteerde blauwe tweewieler wel een beetje op een studentenfiets begint te lijken (een beetje rammelt) maar dat er nog meer dan genoeg fietsen die vermoedelijk fietslijken zullen worden genoemd.
Ik vind het leuk om op stage te horen hoe kinderen met een niet helemaal blanke huidskleur soms een prachtig Groninger accent hebben, zonder dat zelf heel duidelijk te merken.
Ik vind het leuk om de tabaksfabriek te ruiken als er langs fiets, en zelfs als ik er nog een eindje bij vandaan ben. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik de typerende geur van de suikerfabriek, schuin tegenover mijn nieuwe stekje, zat ben.
Het is voor mijn doen een bijzonder kort verhaaltje, maar so be it voor deze keer. Moi!