Kippenvel

Ik ben zaterdag bij een concert geweest in de Koepelkerk in Arnhem.
Dit concert was georganiseerd door de hulporganisatie Tear.
Een gedachtegang die ik aan die avond overhield zal ik hieronder weergeven.

Hij stond op het podium en was degene die het publiek opzweepte om harder te klappen, te springen, te zingen en te juichen. Hij deelde zijn muzikale talent, en maakte er een feestje van.
Maar hij vertelde ook. Over de reis met de jongens waar hij zowel een bent als een (bloed)band mee heeft. Over de tienermoeder in dat verre land. Geëmotioneerd vertelde hij over de armoede die hij met volwassen ogen (terug) had gezien. Hij viel stil.
Na een spetterende afsluiting stonden ze vlakbij mij even na te praten.
Ik hoorde hoe hij bekende dat hij zijn tranen niet had kunnen bedwingen. En ik dacht: dat had je best (meer) mogen laten zien. Niet om op de emoties van het publiek in te spelen, maar om te laten zien dat het je raakt. Dat het je wat doet, die armoede daar, die zo irritant is.
En ik moest denken aan een liedje van iemand die zijn collega was in het artiestenvak.

*Onbeholpen, naakt en klein
In jouw bruine ogen lees ik pijn
Want in jouw eerste jaar op aarde
Vind jij ellende om je heen
Wat heeft jouw leven nu voor waarde
Als jij moet sterven
Hier moederziel alleen

Krijgen wij nog kippenvel
Van het lijden over zee
Oh krijgen wij nog kippenvel
Van de beelden op tv
Kan het ons wat schelen
Zijn wij bereid te delen
Wat te geven van ons geld en goed
Oh kom die ander tegemoet

Ontevreden met te veel
In ons Westers luchtkasteel
Leven wij niet egoístisch
Als kippen zonder kop
En hebben wij nog hoop
Voor het schijnen
Van het lijden verderop

*geschreven door: Gerald Troost