De soapweek

En dan zit je op een zolderkamer in het huis van je oom en tante en bedenk je dat er eindelijk een beetje rust in je hoofd komt na een hele hectische week.
Nu zult u wellicht denken: hoezo hectische week? Nou, dat zal ik u even fijntjes verklaren.

Nadat ik terug was uit Uganda, storte ik me op het fenomeen Pabo. Want ik wilde graag het onderwijs in en onder anderen de ervaring in Uganda wees ook wel aardig richting de Pabo. Helaas bleken mijn uitdagingen omtrend plannen en organiseren niet of nauwelijks te verenigen waren met de taken en opdrachten van de opleiding, hetgeen in het werkveld nog erger zou zijn.
Dat was best een desillusie maar er moest toch verder gezocht worden. Want aan het weerk willen was/is niet ech reeël als je bedenkt dat ik een diploma heb voor de branche waar momenteel (ook) keiharde klappen vallen als het gaat om faillissementen.
Na enig speurwerk kwam ik uit op de site van het Menso Alting College (hierna te noemen MAC), met vestigingen in Zwolle en (jawel!) in Groningen! En op de site stond dat er een kopstudie was in de richting onderwijsassistent.
Maar aangezien er eerder een school was waarbij de site op ditzelfde punt niet meer bleek te matchen met de werkelijkheid, besloot ik even een belletje te plegen. Daar werd mij verzekerd dat ik me gewoon op kon geven en dat ik dan eind augustus op gesprek mocht komen. Dus ik vulde netjes het aanmeldingsformulier in, waarop ik opnieuw duidelijk aangaf dat ik de kopstudie wilde doen.
Na een paar weken kreeg ik een mailtje met de vraag of ik nu naar Zwolle wilde of naar Groningen.
‘Wat een vraag!’dacht ik. ‘Natuurlijk wil ik naar Groningen!’
Dus aldus mailde ik terug.

Maar toen kwam afgelopen maandag. In een mailtje van zegge en schrijven 3 regels (waarin mijn naam geen tel vermeld werd) werd mij medegedeeld dat er helemaal geen verkort traject was. En dat degene die deze mail stuurde niet wist of de vestiging in Zwolle wel zo’n traject aanbood.
Toen ik de schok een heel klein beetje verwerkt had, ging naar een goede vriend die mij al vaker geadviseerd heeft op het punt van studiekeuze en die daar beroepshalve heel wat vanaf weet.
Mede op advies van deze vriend heb ik een mail gestuurd waarin ik in hele heldere bewoordingen uitgelegd heb, wat ik van het mailtje en de strekking ervan vond.
En ondertussen begon de zoektocht naar alternatieven, want per 1 september zouden de meeste opleidingen weer beginnen en dan moest ik toch eigenlijk wel een keuze gemaakt hebben.
Ik ging zoeken bij een MBO in Zwolle, dat zéker zo groot is als de school waar ik tijdens de opleiding kinderopvang helemaal vastliep. Daar kwam behalve de optie onderwijsassistent ook een optie richting de gehandicaptenzorg in beeld.
Dus ik ben met mijn moeder naar Zwolle afgereis voor een gesprek met een medewerker. Helaas bleek deze man van een totaal andere opleidingsrichting en niet direct ter zake kundig te zijn. Maar goed, zo werkt die school nu eenmaal.

Onderweg naar Zwolle had ik echter al iemand van het MAC aan de telefoon gehad, die zei dat het mailtje van maandagochtend een vorm van miscommunicatie was geweest en dat er wel degelijk opties waren. Hij zou die opties gaan bespreken met zijn collega’s van de opleiding en zou donderdag terugbellen.
Voor mij stond meteen vast: als het MAC met een goede ‘aanbieding’ komt, ga ik daar sowieso heen.
En inderdaad, donderdag werd ik terug gebeld door het MAC met de aanbieding om in te stromen in het derde (en laatste) jaar van de opleiding onderwijsassistent, zodat ik binnen 1-1,5 jaar gediplomeerd onderwijsassistent zou (kunnen) zijn.
Dit aanbod vond ik helemaal niet verkeerd, dus ik reageerde er positief op. Mijn moeder wilde ook nog het één en ander weten, dus vrijdag zou zij nog even contact hebben met iemand van het MAC.
Zo gezegd, zo gedaan en vrijdagmiddag stond uiteindelijk vast dat ik tóch naar het MAC zou gaan.
Helemaal blij en opgelucht, moest ik dit verhaal even kwijt en gelukkig kon ik via internet contact leggen met 1 van mijn beste vrienden, die maandagavond gehoord had van het eerste mailtje van het MAC en sindsdien (volgens mij) alle ontwikkelingen meelevend volgde.

Vrijdagavond sprak ik diezelfde vriend op een bruiloft.
“Is er sinds ons gesprek van een paar uur geleden iets verandert?” vroeg hij.
“Nee niet eens,” antwoordde ik, geheel naar waarheid maar me tegelijk (opnieuw) realiserend dat er in 1 week tijds verschrikkelijk veel gebeurt en verandert was.
Hij dacht waarschijnlijk (ongeveer) hetzelfde. “Nou dat is wel bijzonder,” grijnsde hij dan ook.
Na de dienst hielpen we met een paar mensen nog even om de kerk weer netjes te maken. Ik was eigenlijk bekaf, maar vond dat ik de koster toch moeilijk met de troep kon laten zitten.
Toen er een aanmerking kwam die op zich niet onterecht was, was het over met mijn zelfbeheersing. De Soapweek die achter me lag had toch meer met me gedaan dan ik zelf wilde weten.

Zaterdag heeft mijn broertje mij met een deel van mijn bezittingen naar Haren gebracht, waar ik twee nachten bij mijn opa en oma logeerde. Maandag verhuisde ik door naar mijn oom en tante die in De Stad wonen. Bij hen mag ik blijven tot ik een kamer gevonden heb.
Maandagochtend heb ik opnieuw een gesprek gehad op het MAC met als uitkomst dat ik instroom in jaar 2 van de opleiding. Als dat me makkelijk afgaat, kan ik versnellen en 2 lesjaren in 1,5 jaar doen bijvoorbeeld. In het derde jaar worden namelijk afrondende opdrachten (examens) gemaakt en het leek zowel de school als mijzelf niet handig om daar meteen mee te beginnen, terwijl ik de school, de docenten, mijn klasgenoten enzovoort nauwelijks ken.
En versnellen is ook beter voor je zelfbeeld dan vastlopen en moeten vertragen! ;)

Natuurlijk heb ik me netjes ingeschreven in de Stad Groningen en met het bericht dat ik toen te zien kreeg, wil ik dit verhaal afsluiten: “De gemeente heet u van harte welkom in Groningen. Volgens de Groningers een echt Pronkjewail. Vanaf nu bent u ook een Stadjer!