Een middagje op stap

Vandaag was ik in Amersfoort.
Natuurlijk ga ik nu niet uitweiden over de goede hoedanigheden van Amersfoort ten opzichte van andere plaatsen, want iedereen weet dat er niks gaat boven Groningen.
Samen met een vriendin ging ik lunchen in De Onthaasting. Via http://www.terminusdeonthaasting.nl/1 kunt u meer informatie krijgen over deze ongewone lunchroom. Het was heel gezellig en het eten was lekker. Tot ik ineens een gezicht meende te herkennen. Johnny de Mol (ja die van tv) kwam binnen lopen!
En tv-mensen gaan niet vaak zomaar in hun eentje een lunchroom binnen. En inderdaad, daar hadden we ook nog een cameraman en iemand die met een microfoon mocht sjouwen.
Natuurlijk is het grappig om te zien gebeuren dat er tv-opnames gemaakt werden en het was ook duidelijk te zien dat deze meneer J. de Mol ervaring heeft met de communicatie met mensen met een uitdaging. Wij waren ons niet bewust van het dreigende gevaar.
Want de medewerker van ‘De Onthaasting’ die kennelijk gefilmd werd voor ‘t 1 of ander, kwam met een dienblad met daarop een cola en een cappuccino onze kant op, met de geluidsman en de cameraman in het kielzog.
Maar goed, hoe gewoner je doet, hoe beter het is. Dus deden we net alsof we dagelijks gefilmd werden. We gaven de ober alle ruimte om onze bestelling op de tafel te zetten en antwoordden naar waarheid op de vraag of het ons smaakte en of we nog iets anders wilden.
Daarna werden we met rust gelaten en was het filmen blijkbaar over. Buiten werd nog even een foto gemaakt van Johnny met alle medewerkers en toen was het weer voorbij.
Dus, mocht u binnenkort Johnny de Mol op tv zien, let dan een beetje op, wellicht ziet u mij ook langs komen…

Bijgekomen van de consternatie van een potentiele tv-carrière, slenterden wij het Amersfoortse winkelcentrum in. In legio winkels hingen borden die ons ervan wensten te overtuigen dat het opruiming is.
Dat feit gaf ons de moed om eens te gaan neuzen in een winkel waar wij normaal gesproken namens onze respectievelijke portemonnees danig schrikken van de prijzen. Toen ik een blouse zag hangen waar mijn portemonnee hooguit een beetje de hik van zou krijgen, besloot ik die blouse even te passen. Gewoon omdat het kon en ook wel omdat het best een leuke blouse was.
Toen ik met de blouse richting het kleedhokje liep, ontdekte ik het eerste stukje service wat misschien van invloed was 0op de prijs van de artikelen. De winkelmedewerker (ik gok een jaar of vijf ouder dan ik) vroeg of hij iets over kon nemen.
,Ik wil deze blouse even passen.’ zei ik. Nu woog die blouse niet zoveel, dus ik was naïef genoeg om te denken dat ik die blouse zelf wel naar het kleedhokje kon brengen. Niet dus.
,Geeft u die blouse maar vast aan mij, dan zal ik het even in het kleedhokje hangen. Dan kunt ondertussen nog even verder kijken.’
Verder kijken vond ik niet zo nodig, dus ik ging het kleedhokje in. Omdat mijn motorisch niet zo onderlegde vingers in eerste instantie wat moeite hadden met de knoopjes, duurde het even voordat ik de blouse aanhad.
,Wat vindt u van de blouse, mevrouw?’ vroeg de medewerker door het (dikke en mooie) gordijn heen.
“mevrouw nog wel, ik ben jonger dan hij en zo indrukwekkend oud kan hij toch niet zijn,” dacht ik.
Toen ik mijn motorische oefening volbracht had en het pashokje uitliep om te checken wat de vriendin in kwestie van het resultaat vond, wist de vriendelijke jongen mij te vertellen dat de pasvorm perfect was. En mijn angst dat ik een ietwat bleek gezicht zou lijken te hebben door die blouse, was volgens hem onterecht.
Toen ook de vriendin (die zich niet druk hoeft te maken over winst enzo) ook bevestigde dat de blouse me leuk stond, dacht ik: “ach, laat ik eens decadent doen.”
Onderweg naar de kassa zei ik tegen mijn winkelgenote dat ik als student eigenlijk heul geen geld voor dit soort uitspattingen.
,Wat voor studie doet u?’ vroeg hij vriendelijk, terwijl hij de blouse opvouwde en (ongelogen) inpakte.
Ondanks mijn verbazing dat hij wel hoorde dat ik dus maar een student ben/word maar toch stug bleef vasthouden aan dat ‘u’, wist ik hem daar toch een correct antwoord op te geven.
Toen ik even later met een sjieke tas de winkel uitliep, voel ik me beetje opgelaten. Doen alsof ik een arme student ben en dan bij zo’n sjieke zaak een blouse kopen…

Alles bij elkaar was het een leuke dag, en dan heb ik het nog niet eens gehad over die leuke, vasthoudende Cliniclowns-jongen…