De eerste week op De Wittenberg

VAN EEN TAFELVOETBALTAFEL EN AANBIDDING MET OPEN HANDEN

Jaja, en dan is de week waar ik letterlijk al jaren naar uitkijk, ineens afgelopen.
Ik verwachtte wel dat ik me op De Wittenberg uitzonderlijk zou amuseren, maar ik had niet verwacht dat ik me er al zó snel thuis zou gaan voelen.

Eenieder die mij enigszins kent, weet dat ik het niet zo heb op nieuwe en onbekende dingen. Dit zal jullie wellicht bekend voorkomen uit jullie eigen leven, maar bij mij is het nog iets extremer het geval.
Ik weet niet of ik die angst- en paniekgevoelens onbewust onderdrukte; het kan ook dat ze er gewoon niet waren. In ieder geval had ik hooguit te maken met ‘gezonde spanning’ toen ik afgelopen maandag mijn bedje uitkwam.
Het ging allemaal prima en toen ik onderweg een waardevolle bekende tegenkwam die ik al lang niet meer gesproken had, kon mijn dag nauwelijks meer stuk.

Blijkbaar vond de NS dat wel erg optimistisch, want deze onvolprezen organisatie regelde even twintig minuten vertraging in de trein naar Zeist. Heus, meestal doe ik daar niet moeilijk over, maar op een eerste dag is zulks wel erg zuur.
Ik gaf mezelf toestemming om een heel klein beetje in de stress te schieten. Niet teveel; want met overstuur zijn, los je niets op. Maar ook niet te weinig, want ik moest nog wel een beetje mezelf blijven natuurlijk.
Ik had een leuke ‘ov-planner’ uitgedraaid, maar die kon dankzij die vertraging meteen door de versnipperaar. Op station Zeist belde ik naar ‘De Wittenberg’, om te belden dat ik iets te laat zou zijn. Van degene die ik aan de lijn had, kreeg ik te horen hoe ik het snelst op de juiste plek terecht kon komen.
Na enige tijd van dwalen, kwam ik aan op de Krakelingweg 10, het adres van De Wittenberg.
Ik kreeg een wasknijper met m’n naam erop, die ik op m’n shirt moest doen, en ik mocht m’n sleurhut (immense trolley van het merk Brunotti) even naar de slaapzaal brengen waar ik de volgende nachten althans enige uren zou verpozen.

Toen begon in de ‘conferentiezaal’ het kennismaken.
Eerst moesten we allemaal een kort gesprekje aanknopen met de persoon tegenover ons, en die persoon vervolgens voorstellen aan de rest van de club. Toen bij dit spelletje al heel wat gelachen werd, wist ik dat de sfeer er nu al in zat. Dat was een goed teken.
Daarna moesten we allemaal op een stoel gaan zitten. Er waren te weinig stoelen, dus een paar mensen moesten bij een ander op schoot.
Een lid van de ‘staf’ gaf een opdracht. Bijvoorbeeld; ‘als je vanochtend de krant gelezen hebt, moet je drie stoelen naar rechts opschuiven.’
De grap was, dat je zodoende soms met meer dan twee mensen op één stoel moest zitten.
Dat was ook erg hilarisch, zeg maar.
Daarna deden we personenbingo. Je kreeg een blad met vijftien vakjes. In elk vakje stond een vraag. Bijvoorbeeld ‘zing jij in een koor?’ Die vraag moest je dan aan iemand anders stellen. Werd de vraag positief beantwoord, dan mocht je de naam van die persoon in het vakje zetten. Zoals het bingo betaamt heeft degene die als eerste alle vakjes ingevuld heeft, gewonnen.

Op ‘De Wittenberg’ heb je ook corvee. Dit werd na de kennismaking nader toegelicht. Omdat het wel leuk vind om te weten waar ik aan toe ben, wilde ik graag een vaste taak.
Die heb ik ook gekregen. Om het enigszins in jargon te formuleren; ik moet de waskeuken en de tussenkeuken schoonmaken en schoonhouden.
Het leuke aan deze taak is, dat ik niet aan tijden gebonden ben.
De meeste taken (zoals afwassen) moeten na het eten gebeuren, maar ik mag helemaal zelf
weten wanneer ik mijn taak doe.
Omdat ik de enige ben die deze taak heeft, mag ik ook fijn mijn eigen structuurtje bedenken voor deze taak. Dat ervaar ik als bijzonder prettig.

’s Middags volgde de kennismaking binnen je klas/mentorgroep.
Ik zit in WB1, dit is met 13(?) leerlingen, de grootste van de drie klassen van dit jaar.
Omdat ik het wel belangrijk vind om te vertellen, zat ik na te denken of ik in deze les al zou vertellen dat ik NLD heb, of dat het beter was om daar nog even mee te wachten. Maar toen de meiden die zich eerst voorstelden eerlijk over hun moeilijkheden praatten, vond ik dat ik het zelf ook wel kon vertellen.
De sfeer in de klas deed me denken aan Ardennenkamp en dat is natuurlijk een goed teken! :)
Vervolgens kregen we drie blaadjes; een gele, een rode en een groene.
Op het groene blaadje moesten we opschrijven waar we zin in hadden, op het gele exemplaar moesten we een vraag schrijven waar we mee bezig wilde het komende jaar en op het rode blaadje moesten we iets schrijven waar we tegenop zagen.
Op het gele en het groene blaadje wist ik wel wat te schrijven, maar mijn rode blaadje bleef leeg. Ik kon niets negatiefs bedenken aan het jaar op De Wittenberg.

Vervolgens kregen we in de ‘woonhal’ instructies over het klussen van komende week, over het brandalarm en nog wat praktische zaken en mochten we gaan ‘kamer kijken’.
Dit betekende dat we de lege studentenkamers mochten bekijken en aan mochten geven welke kamer we graag wilden hebben.

’s Avonds stonden ‘sport en spelletjes’ op het programma, maar het weer nodigde geenszins uit tot ‘sport’, dus we beperkten ons tot het onderdeel ‘spel’. In dit geval weerwolven.
Ik vind weerwolven niet een bijster amusant spel, maar ik moest het er maar mee doen.
Het enige dat ik hier totnogtoe aan sport doe, is tafelvoetballen. Er hoeft deze dagen maar iemand naar de voetbaltafel te wijzen of te kijken en ik sta er al bij. Ik heb al een stuk of dertig potjes gespeeld, en nog maar twee keer verloren. Een oud-leerling die een paar dagen kwam ‘logeren’, beweerde aan het eind van dag 1 al dat ik waarschijnlijk de sterspeelster zou worden van het Wittenberg seizoen 2011/2012.
We shall see!
Deze week slapen we op slaapzalen. Uiteraard zijn de hij’tjes en de zij’tjes netjes gescheiden.
Deze dagen lig ik tussen 23:00 en 23:59 uur in bed. Ik val binnen een kwartier in slaap, maar het is me inmiddels (ik schrijf dit op donderdagavond) al twee keer overkomen dat ik ’s ochtends al om half zes wakker ben. En wel zó wakker, dat ik niet meer in slaap val. Ik lig dan ins dunkele hinein te staren en jaloers te zijn op de meiden om me heen die lekker slapen. (Te) laat naar bed gaan vind ik geen probleem, maar (te) vroeg wakker worden vind ik niet zo heel erg fantastisch, zeg maar.
Maar ach, het is maar voor een weekje en vanochtend werd ik keurig pas om 06:50 wakker. Als je bedenkt dat we er om 07:00 uitmoeten, is dat best netjes.

De dinsdagochtend brak aan.
’s Ochtends stond ‘klussen’ op het programma. Aangezien ‘De Wittenberg’ geen erkende opleiding is, loopt de school allerlei subsidies en andere financiële meevallertjes mis. Er is ook geen geld om geregeld schoonmakers, tuinmannen en klusjesmannen in huis te halen.
Daarom mogen wij als studenten dat doen. Zulks werkt ook weer fijn saam bindend, zeg maar.
Dinsdag mocht ik met een ander meisje de kok helpen in de kelder. De Wittenberg krijgt geregeld langs allerlei wegen giften ‘in natura’. In de voorraadkelder staat dus ook verschrikkelijk veel eten in diverse hoeveelheden en van diverse (internationale) herkomst. De kok is net zo gestructureerd als ik, dus alles staat netjes gesorteerd op de planken, dus op zich hadden wij daar weinig te zoeken. Ware het niet dat er in de zomervakantie een muizenplaag was geweest.
Wij moesten alle planken leeghalen, het voedsel checken op signalen van ongewenste eters, en de spullen dan weer terugzetten op –gauw schoongemaakte- planken. Het risico was wel, dat we dode muizen tegen zouden komen.
Zover kwam het niet, wel leken bepaalde plekken het openbare muizentoilet te zijn geweest, zoveel viezigheid lag daar op de grond. Gelukkig ben ik niet bang voor een beetje muizenstront, dus ik vond het geen problematisch karwei.
Na een ochtendje werken in een normaal tempo, was alles weer piekfijn in orde, prachtig schoon en voorbeeldig gestructureerd. Onze taak in de kelder zat erop.

's Middags dachten we met de hele groep na over praktische (leef)regels op de Wittenberg.
We moesten met een paar mensen een sketch maken over wat er gebeurt zónder regels en wat er gebeurt mét regels. In het eerste geval escaleert de boel en in het tweede geval gaat het al een stuk beter.
De sketches waren hilarisch; we hebben heel veel gelachen om elkaar en om de leden van de staf (het team) die zich voordeden als kamerdeur, of als drugs snuivende docent die de hele klas mee laat genieten van zijn ‘stuff’.

Het volgende onderdeel was het ‘rondje Zeist’. Met de hele klas moest je een fotospeurtocht doen door Zeist. Onderweg kwamen we langs het ziekenhuis (handig), de Jumbo (betaalbaar en een potentiële werkgever), de bios (ook weleens leuk) en allerlei andere plaatsen waarvan het handig is om ze te kunnen vinden.
Halverwege zaten twee stafleden ons op te wachten met een pakje drinken en een koek.
Het was erg gezellig om samen te wandelen en gezellig kletsend Zeist te verkennen.

Woensdag werd er ’s ochtends weer geklust.
Omdat de kelder helemaal klaar was, moest ik nu in de tuin aan het werk. Dat betroffen verheven taken als het onkruid uit het grind trekken. Later op de dag moest ik samen met een ander meisje een perkje netjes maken; met je handen blaadjes tussen het groen vandaan halen, dode struikjes uit de grond trekken en alles netjes aanharken. Vooral het onkruid trekken was erg gezellig, maar dat was voor een deel te danken aan de kids van de beheerder.
De beheerder woont namelijk met zijn vrouw en zes kinderen in De Wittenberg en de kinderen waren toch wel erg nieuwsgierig naar de nieuwe studenten.
Het jongste van de drie dochtertjes vond een grote vriendin, die ze overigens steevast ‘mijn vliend’ noemde. De ‘R’ was nog een beetje lastig vool een meisje van viel jaal.
Het middelste zoontje van de beheerder, een ventje van zes jaar, werd een dag later zo ongeveer mijn hondje; als ik er was, kon hij niet ver weg zijn.

Elke woensdagavond wordt er een ‘lofprijs’ gehouden. Je zou het ook een sing in kunnen noemen.
Vrijwel iedereen die mij kent, weet dat ik wel van opwekkingsliederen en dergelijke houdt, maar die liederen bij voorkeur zing in met mijn handen in mijn broekzakken.
Tot op afgelopen woensdag.
Ik stond niet te ‘lampjesdraaien’ met mijn handen in de lucht, maar ik hield ze open voor me.
’t Is wat: op dag drie lijk ik al evangelische sympathieën te krijgen! Het moet niet gekker worden! :)
Op De Wittenberg wordt overigens niet uit ‘Opwekking’ gezongen. Voor de psalmen en de oudere gezangen, wordt het liedboek voor de kerken gebruikt en voor de overige liederen gebruiken we de bundel ‘op Toonhoogte’. Hier staat van alles is; van psalmen tot opwekking en ‘Johannes de Heer’. Dat betekent weer een plezierige aanvulling op mijn toch al redelijk uitgebreide repertoire.

Na de lofprijs, gingen we naar het bos voor het avondspel. In dit geval was dat ‘levend stratego’.
Het was verschrikkelijk donker in het bos; als je je hand vlak voor je gezicht hield, kon je hem nauwelijks zien. Ik bleef veilig bij de ‘basis’, waar ‘gesneuvelden’ een nieuwe identiteit konden halen.
Er zat één jongen bij die zich al drie dagen op dit gebeuren verheugd had. Hij was en bleef de hele avond enthousiast door het bos rennen en was nauwelijks tot staan te dwingen.
Wat ik nog vergeet, was dat ik op deze dag 21 jaar werd!
Van tevoren had ik me voorgenomen om niet te vertellen dat ik jarig was. Ik had niet de indruk dat de rest van de groep er iets aan had. Maar dinsdagavond praatte ik mijn mond voorbij tegen één van de spontaanste meiden van de groep.
De volgende ochtend verscheen zij iets te laat aan het ontbijt. De hele groep zag dan ook gebeuren dat ze met uitgestoken hand naar me toeliep en zei; ,gefeliciteerd met je verjaardag!’
Het viel meteen stil in de zaal. ,Ben jij écht jarig?’vroeg iemand.
Dat viel niet te ontkennen en meteen werd er ‘lang zal ze leven’ ingezet.
De hele dag kreeg ik felicitaties van allerlei mensen en ondertussen kreeg ik sms’jes uit Ede, Zwolle en andere plaatsen. Mijn ouders en een vriendin hadden zelfs een kaartje naar ‘De Wittenberg’ gestuurd! Alles bij elkaar was het de bijzonderste verjaardag die ik me kan herinneren.

Donderdag gingen we ’s ochtends wéér klussen.
We moesten weer verder met ‘ons’ perkje. De mensen die glazen moesten wassen, waren bij ons in de buurt aan het werk en dat was erg gezellig. En passant kreeg ik van een paar vwo’ers nog een hoorcollege over de ‘humuslaag’, die erg belangrijk schijnt te wezen.
Ik heb ook ontdekt dat er iemand is die vrijwel dezelfde taalkundige humor heeft als ik, en dat maakt het allemaal een stuk gezelliger. Ik heb heel veel lol gehad op deze dag.
Donderdagmiddag kregen we te horen welke kamer voor de rest van het jaar ons domein zou worden. In mijn geval is dat kamer 27.
Indien gewenst kon er donderdagmiddag verhuist en geklust worden. Ik denk dat de Ikea in Utrecht op deze dag een recordomzet gedraaid heeft, zoveel studenten gingen daar heen om het één en ander aan te schaffen.
De studenten van vorig jaar hadden in bijna alle kamers wel íets laten staan. Dat varieerde van een bureau tot matrassen. ’s Avonds aan tafel verliepen de mededelingen dan ook ongeveer zo; ,ik heb een stoel over en ik zoek nog een bureautje, wie kan helpen?’
Mijn spulletjes werden zaterdagavond pas verhuisd, dus ik heb deze middag gebruikt om mijn ‘work space’ schoon te maken. Een meisje wilde me wel even helpen, dus dat was erg handig en gezellig.
Verder heb ik nog even een facebookaccount aangemaakt. Facebook blijkt namelijk een medium te zijn dat binnen De Wittenberg geregeld gebruikt wordt.

Vrijdagochtend werd er weer geklust. Omdat ‘ons’ perkje af was, moesten we elders gras omspitten, zodat daar een nieuw perkje kon worden gecreëerd.
Na een week vol indrukken en activiteiten, had ik het toch wel enigszins gehad. Daarom begon ik te S.O.G. gedrag te vertonen; Schep Ontwijkend Gedrag. Dit gedrag openbaarde zich, in het herhaaldelijk de kruiwagen naar de composthoop rijden en het bedenken van een variatie op het liedje ‘Dit is mijn hand en dat mijn voet’.

‘Dit is mijn schep en dat mijn hark, ‘k heb ze allebei nodig,
Ga maar naar Dirk als jij iets niet heb’, niks is er overbodig.
‘k heb een schep nodig om te graven en ook een hark om het perkje af te maken,
Schep, hark, schoffel, bezemsteel; alles is nodig, niets teveel, alles is nodig niets teveel.’

’s Middags werden de stoelen e.d. klaargezet voor de startavond, die ’s avonds gehouden zou worden in aanwezigheid van ouders, familie en vrienden. De rest van de middag werd door velen gebruikt om weer bezig te gaan in de eigen kamer.
Net als de rest van de week, heb ik ook nu mijn vrije momenten doorgebracht bij de tafelvoetbaltafel. Op advies van één van de jongens, hebben we een regel ingevoerd; als je met 10-0 verliest, moet je onder de tafel doorkruipen aan de lange kant, dus zeg maar van het ene doel naar het andere. Verlies je met 10-1, dan moet de korte route kruipen, dus eigenlijk onder de middellijn door. Ik weet niet precies meer of het donderdag of vrijdag gebeurde, maar ik heb deze week één keer met 10-0 verloren en dus even de zaal aangeveegd met mijn witte broek. :)
Ik weet nu tegen wie ik het beter niet op kan nemen, dus ik denk dat ik voor verdere ‘kruipsessies’ enigszins gespaard zal blijven. Het is overigens wel een goede les in nederigheid.
Vrijdagavond was de startavond. De conferentiezaal en de woonhal zaten vol met mensen, die luisterden naar een praatje van Roel, de directeur, een overdenking van één van de stafleden, een ‘proefles’ van een ander staflid en een lied dat door alle leerlingen van het nieuwe seizoen gezongen werd. Dit lied was ‘gebed om zegen’ van Sela.
Het was erg leuk om mijn ouders een beetje te laten zien waar ik m’n week doorgebracht had en met welke toffe mensen ik een jaar lang mag gaan genieten.

En toen was de week alweer voorbij!
Het was meer dan leuk, en ik heb alweer zin om terug te gaan naar Zeist.
Mochten jullie nog mensen kennen, die benieuwd zijn naar mijn avonturen, maar deze site niet kennen, verwijs hen gerust naar deze site.