Afrika!
Blijf op de hoogte en volg Femmy
07 Februari 2013 | Oeganda, Arua
En dan is het ineens 21:49 uur (lokale tijd, twee uur later dan in Nederland) en bedenk je dat er maar een blog moet komen. Of eigenlijk twee; 1 over de vliegreis en 1 over de busreis. Het waren allebei avonturen die een dag duurden en waar genoeg over te melden is.
Nu ga ik een blog schrijven over woensdag (de vliegreis) voorts ga ik uitgebreid bijslapen en morgen ga ik er een schrijven over vandaag (de busreis)
Zal je net zien: vertrek ik naar Afrika, begint het van schrik te sneeuwen in Nederland. En sneeuw betekent vaak ontwricht verkeer en dat betekent file-vertraging-(te) laat op Schiphol. Maar nee, m’n vader weet de handigste route et voilà: we zijn prima op tijd.
Ik had me van tevoren druk zitten maken over de paspoortcontrole en de douane enzo, maar het gaat allemaal van een leien dakje. Zelfs over de halve kilo extra ruimbagage doet men niet moeilijk.
Eenmaal in het vliegtuig leef ik nog even in de naïeve overtuiging dat ik tóch een lege stoel naast me zal hebben tijdens de reis, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Gedurende de reis krijg ik de indruk dat mijn buurman al tig keer gevlogen heeft: hij slaapt kallempjes door als de piloot of de steward iets zegt en wordt kennelijk nergens anders van. Dat is voor mijn gespannen ikje wel prettig, want het werkt kalmerend.
Het is gek om een wit Nederland achter te laten. Ik weet dat ik niet in een wit Nederland terug kom en dat ik evenmin in een besneeuwd land aankom. Zou het überhaupt weleens sneeuwen in Uganda?
In de stoel voor mij zit een beeldschermpje en met een soort veredelde afstandsbediening in de hand kan ik via dat schermpje muziek luisteren, tvkijken, en kijken waar we ons bevinden en hoe hoog en hoe koud het buiten is. Tot mijn schier grenzeloze verbazing geeft dat schermpje (als we nog op Schiphol staan) niet alleen metropolen als Amsterdam weer, maar ook Giethoorn. Wat in de vrede moet een mens daaaaaaaaaaaaar nou mee? Maja zal wel over nagedacht zijn, dus ik maak me er verder niet druk om.
Vliegen is overigens net zo makkelijk als reizen met de trein: je stapt in en een tijd later stap je uit. Ondertussen mag je gewoon zitten, je hoeft het hele eind dus niet te lopen. Alleen moet ik zeggen dat ik het opstijgen van een vliegtuig leuker vind dan het vertrek van een trein bij een station.
Krap een uur na het opstijgen (wat ik overigens vet cool vind :p) wordt er al gevraagd of er medici aan boord zijn in verband met een passagier die zich in het geheel niet plezierig voelt. Er ontstaat wat drukte en heen-en-weer geloop en gedoe, maar het lijkt allemaal mee te vallen en we vliegen gewoon olijk voort.
Ondertussen bewonder ik de mooie uitzichten over besneeuwd Nederland en later de Alpen en nóg later de woestijn en poog met m’n telefoontje wat foto’s te maken. Welke sufferd vergeet dan ook dat haar camera gewoon in haar handbagage zit en niet in haar vette koffer?
De KLM zorgt goed voor haar passagiers. Ik krijg drinken aangeboden en de steward voegt eraan toe: ‘je weet dat al het eten en drinken gratis is, he?’
Ja, dat wist ik, maar bedankt voor de herinnering. Vriendelijke, vrolijke vent trouwens, die steward. Tegen iedereen hoor ik hem Engels praten (vooral aan het begin van de gesprekken) maar tegen mij begint ‘ie meteen in het Nederlands. Nou ja, da’s ook wel weer leuk, temidden van al dat Engelse gekwebbel om me heen.
Als lunch krijg ik vegetarische penne, een bolletje met heule echte Beemster kaas, een lekkere salade en ook nog een lekker toetje! Wat een bofkont ben ik. :p
Het diner bestaat uit een pizzabroodje, fruit, ijs en nog wat dingetjes die ik gewoonweg niet onthouden heb. Het is allemaal heeeel erg lekker!
Ik ben natuurlijk best wel een beetje lang met mijn ruim 180 centimetertjes en dan zit de Economy Class niet altijd even relaxed. Vooral mijn linkerknie wordt door tegenstand omgeven, maar het valt me nog best mee hoe mijn benen zich houden. Ik krijg geen last van dikke enkels en tijdens de tussenstop op Kigali, blijkt de doorbloeding nog prima te zijn en kan ik gewoon staan en lopen zonder het gevoel te hebben dat mijn benen slapen.
Boven Sudan bedenk ik ineens hoe bizar het is dat ik als (redelijk rijk) Westerlingetje in een vliegtuig zit en helemaal niks merk van de pijn het verdriet daar beneden. Tamelijk confronterende gedachte, moet ik zeggen.
Tijdens de tussenstop in Kigali vind ik dat ik echt in Afrika ben, al heb ik dan nog geen voet gezet op Afrikaanse bodem. Wel weer jammer dat het al hartstikke donker is en ik dus praktisch niks kan zien van Kigali Airport en omstreken. Wel ziek dat ze op de airport rondrijden in tractoren in plaats van die hippe blauwe vrachtwagens van de Schiphol. Nou ja, verschil moet er zijn.
Trouwens, voor een bepaalde groep onder u als trouwe lezers: ik denk dat ik de neef van Ed heb gezien. Hij zag er tamelijk Engels uit en stapte uit in Kigali, dus ik heb maar even vriendelijk naar hem gezwaaid. Nu Hugo en GioH en de bijna-enige-ware-Ed nog…
Eenmaal op Entebbe krijg ik een figuurlijke dreun van de hitte, nog voor ik uit de slurf ben die het vliegtuig met de gebouwen van het vliegveld verbindt.
Een visum is niet zo heel lastig te krijgen en mijn mooie blauwe koffer (bedankt voor het lenen, gulle geefster!) is ook niet zo moeilijk te herkennen.
En dan is daar het moment dat ik de vrouw ga ontmoeten bij wie ik de komende vijf maanden praktisch in huis zal wonen. Gelukkig hebben we (volgens mij) meteen een klik, dus dat zal wel goed gaan.
Ze heeft een chauffeur bij zich, die zich vriendelijk over mijn koffer ontfermt.
Ik ben zo slim om de beginnersfout te maken door rechts voorin in te stappen. Ik vermoed daar namelijk de bijrijdersstoel, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Nadat ik mijn foutje hersteld heb, gaan we óp naar het guesthouse in Kampala (de hoofdstad van Uganda) waar we de nacht door zullen brengen.
Het wordt wel een kort nachtje want om middernacht (lokale tijd) komen we aan in het guesthouse en een paar uur later moeten we er alweer uit om te vertrekken richting Arua. Maar daarvoor in het volgende blog meer.
Voor nu: bedankt voor mails, kaartjes, bezoekjes, kleinigheidjes, gesprekjes, bemoedigingen en gebed! Ik ga gauw slapen om m’n slaaptekort een beetje weg te werken.
Nu ga ik een blog schrijven over woensdag (de vliegreis) voorts ga ik uitgebreid bijslapen en morgen ga ik er een schrijven over vandaag (de busreis)
Zal je net zien: vertrek ik naar Afrika, begint het van schrik te sneeuwen in Nederland. En sneeuw betekent vaak ontwricht verkeer en dat betekent file-vertraging-(te) laat op Schiphol. Maar nee, m’n vader weet de handigste route et voilà: we zijn prima op tijd.
Ik had me van tevoren druk zitten maken over de paspoortcontrole en de douane enzo, maar het gaat allemaal van een leien dakje. Zelfs over de halve kilo extra ruimbagage doet men niet moeilijk.
Eenmaal in het vliegtuig leef ik nog even in de naïeve overtuiging dat ik tóch een lege stoel naast me zal hebben tijdens de reis, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Gedurende de reis krijg ik de indruk dat mijn buurman al tig keer gevlogen heeft: hij slaapt kallempjes door als de piloot of de steward iets zegt en wordt kennelijk nergens anders van. Dat is voor mijn gespannen ikje wel prettig, want het werkt kalmerend.
Het is gek om een wit Nederland achter te laten. Ik weet dat ik niet in een wit Nederland terug kom en dat ik evenmin in een besneeuwd land aankom. Zou het überhaupt weleens sneeuwen in Uganda?
In de stoel voor mij zit een beeldschermpje en met een soort veredelde afstandsbediening in de hand kan ik via dat schermpje muziek luisteren, tvkijken, en kijken waar we ons bevinden en hoe hoog en hoe koud het buiten is. Tot mijn schier grenzeloze verbazing geeft dat schermpje (als we nog op Schiphol staan) niet alleen metropolen als Amsterdam weer, maar ook Giethoorn. Wat in de vrede moet een mens daaaaaaaaaaaaar nou mee? Maja zal wel over nagedacht zijn, dus ik maak me er verder niet druk om.
Vliegen is overigens net zo makkelijk als reizen met de trein: je stapt in en een tijd later stap je uit. Ondertussen mag je gewoon zitten, je hoeft het hele eind dus niet te lopen. Alleen moet ik zeggen dat ik het opstijgen van een vliegtuig leuker vind dan het vertrek van een trein bij een station.
Krap een uur na het opstijgen (wat ik overigens vet cool vind :p) wordt er al gevraagd of er medici aan boord zijn in verband met een passagier die zich in het geheel niet plezierig voelt. Er ontstaat wat drukte en heen-en-weer geloop en gedoe, maar het lijkt allemaal mee te vallen en we vliegen gewoon olijk voort.
Ondertussen bewonder ik de mooie uitzichten over besneeuwd Nederland en later de Alpen en nóg later de woestijn en poog met m’n telefoontje wat foto’s te maken. Welke sufferd vergeet dan ook dat haar camera gewoon in haar handbagage zit en niet in haar vette koffer?
De KLM zorgt goed voor haar passagiers. Ik krijg drinken aangeboden en de steward voegt eraan toe: ‘je weet dat al het eten en drinken gratis is, he?’
Ja, dat wist ik, maar bedankt voor de herinnering. Vriendelijke, vrolijke vent trouwens, die steward. Tegen iedereen hoor ik hem Engels praten (vooral aan het begin van de gesprekken) maar tegen mij begint ‘ie meteen in het Nederlands. Nou ja, da’s ook wel weer leuk, temidden van al dat Engelse gekwebbel om me heen.
Als lunch krijg ik vegetarische penne, een bolletje met heule echte Beemster kaas, een lekkere salade en ook nog een lekker toetje! Wat een bofkont ben ik. :p
Het diner bestaat uit een pizzabroodje, fruit, ijs en nog wat dingetjes die ik gewoonweg niet onthouden heb. Het is allemaal heeeel erg lekker!
Ik ben natuurlijk best wel een beetje lang met mijn ruim 180 centimetertjes en dan zit de Economy Class niet altijd even relaxed. Vooral mijn linkerknie wordt door tegenstand omgeven, maar het valt me nog best mee hoe mijn benen zich houden. Ik krijg geen last van dikke enkels en tijdens de tussenstop op Kigali, blijkt de doorbloeding nog prima te zijn en kan ik gewoon staan en lopen zonder het gevoel te hebben dat mijn benen slapen.
Boven Sudan bedenk ik ineens hoe bizar het is dat ik als (redelijk rijk) Westerlingetje in een vliegtuig zit en helemaal niks merk van de pijn het verdriet daar beneden. Tamelijk confronterende gedachte, moet ik zeggen.
Tijdens de tussenstop in Kigali vind ik dat ik echt in Afrika ben, al heb ik dan nog geen voet gezet op Afrikaanse bodem. Wel weer jammer dat het al hartstikke donker is en ik dus praktisch niks kan zien van Kigali Airport en omstreken. Wel ziek dat ze op de airport rondrijden in tractoren in plaats van die hippe blauwe vrachtwagens van de Schiphol. Nou ja, verschil moet er zijn.
Trouwens, voor een bepaalde groep onder u als trouwe lezers: ik denk dat ik de neef van Ed heb gezien. Hij zag er tamelijk Engels uit en stapte uit in Kigali, dus ik heb maar even vriendelijk naar hem gezwaaid. Nu Hugo en GioH en de bijna-enige-ware-Ed nog…
Eenmaal op Entebbe krijg ik een figuurlijke dreun van de hitte, nog voor ik uit de slurf ben die het vliegtuig met de gebouwen van het vliegveld verbindt.
Een visum is niet zo heel lastig te krijgen en mijn mooie blauwe koffer (bedankt voor het lenen, gulle geefster!) is ook niet zo moeilijk te herkennen.
En dan is daar het moment dat ik de vrouw ga ontmoeten bij wie ik de komende vijf maanden praktisch in huis zal wonen. Gelukkig hebben we (volgens mij) meteen een klik, dus dat zal wel goed gaan.
Ze heeft een chauffeur bij zich, die zich vriendelijk over mijn koffer ontfermt.
Ik ben zo slim om de beginnersfout te maken door rechts voorin in te stappen. Ik vermoed daar namelijk de bijrijdersstoel, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Nadat ik mijn foutje hersteld heb, gaan we óp naar het guesthouse in Kampala (de hoofdstad van Uganda) waar we de nacht door zullen brengen.
Het wordt wel een kort nachtje want om middernacht (lokale tijd) komen we aan in het guesthouse en een paar uur later moeten we er alweer uit om te vertrekken richting Arua. Maar daarvoor in het volgende blog meer.
Voor nu: bedankt voor mails, kaartjes, bezoekjes, kleinigheidjes, gesprekjes, bemoedigingen en gebed! Ik ga gauw slapen om m’n slaaptekort een beetje weg te werken.
-
07 Februari 2013 - 20:55
Klaas, Yvonne En Rik:
Hoi Femmy,
Het is enig om je verslagen te lezen, en we wensen je een mooie tijd daar.
En de groeten uit Giethoorn ! -
07 Februari 2013 - 20:57
Anne-Wil (zusje):
Ahh super leuk te lezen! Moet beetje lachen om't feit dat je camera in je koffer zat:)
Spreek je snel! -
07 Februari 2013 - 21:03
Rebekka:
Wooo nu al een reisverslag! :) Je hebt het allemaal weer heerlijk opgeschreven.
Slaap lekker! -
07 Februari 2013 - 21:13
Maartje:
Ha die Femmy, leuk om te lezen en fijn dat je veilig bent aangekomen! Ben benieuwd naar je eerste ervaringen met Afrika, maar dat volgt vast snel genoeg :) -
07 Februari 2013 - 21:14
Marcel:
Wow, wat een verhalen nu al!
Super leuk om te lezen. Sleep well! -
07 Februari 2013 - 21:16
Mam:
Ha die Femmy, wat gewéldig om zo snel al een verhaal van jou te kunnen lezen. wat fijn dat je een goede reis hebt gehad en behouden bent aangekomen. we zijn helemaal blij dat het zo goed gegaan is. slaap lekker vannacht en we spreken elkaar... liefs, mam -
07 Februari 2013 - 21:42
Gea:
Hoi Femmy,
Leuk dat je al zo snel een verslag hebt gemaakt. 't Is alsof ik je hoor praten. Gezellig om te lezen. Doet me ook wel verlangen naar zo'n heerlijke reis naar Afrika. Dat van die warmte kan ik me ook nog goed herinneren toen ik voor het eerst in een tropisch land aankwam. Fijn dat alles goed verlopen is. En dat je positief bent over je eerste contact met je gastvrouw. ik kijk uit naar het vervolgverslag. Hoop dat je eerst goed kunt slapen. Hgr, Gea. -
07 Februari 2013 - 22:02
Joyce:
Mega leuk fem. Geniet ervan. Bid voor je... -
07 Februari 2013 - 22:47
Anne-Marije:
Ejj lieve meis!! Bedankt voor je mooie verslag, echt leuk jo!
Ik hoop dat je heerlijk gaat genieten en het heel tof gaat krijgen! Zal voor je bidden, tof om te weten he, dat onze Vader helemaal zo ver weg in Afrika ook bij je is!:)
Liefsxxx -
07 Februari 2013 - 23:12
Johannes:
Ja, weer helemaal Femmy, zo'n blog. En natuurlijk meteen op de eerste dag al. We zijn met je meegevlogen, hoor, zo beeldend als je het vertelt. Heb een fijne tijd daar, blijf je verbazen (en ons verwennen met je belevenissen) en doe alle familie van Ed, GioH en Hugo de hartelijke groeten. :) -
07 Februari 2013 - 23:13
Gerda:
Fijn om te horen dat je veilig bent aangekomen en de reis zo voorspoedig ging. Da's in ieder geval een plus - en voor mij een hele opluchting. :)
Geniet van je tijd in het mooie Afrika. Ik denk veel aan je.
Liefs, Gerda
P.S. Haha, de neef van Ed? Lopen er ook Hans look-alikes rond? -
07 Februari 2013 - 23:15
Johannes:
P.S. Over horen praten gesproken: "Wat in de vrede moet een mens daaaaaaaaaaaaar nou mee?" Hahaha! Mij lijkt zo'n schermpje trouwens juist razend interessant! -
08 Februari 2013 - 00:01
Thirza:
Wat een heerlijk verhaal Femmie! Je schrijft echt zoals je praat:)
Suc6 met acclimatiseren daar.
Groetjes -
08 Februari 2013 - 09:24
Loïs:
Haha, wat een heerlijk verhaal! Leuk om te lezen en fijn dat je veilig aangekomen bent! Ben erg benieuwd naar je volgende blog(s) : ). -
08 Februari 2013 - 12:23
Ssss:
ssslaap lkkr -
08 Februari 2013 - 12:30
Joke :
Leuk om te lezen....we hopen dat je daar echt een hele mooie tijd mag hebben.
We bidden voor je. -
08 Februari 2013 - 15:36
Ilona:
Leuk om te lezen inderdaad! -
08 Februari 2013 - 20:49
Johan:
Zo Famke, als je elke dag zo'n verhaal schrijft en alle reacties moet lezen, kom je niet aan onderwijzen toe! Geniet ervan! Sterkte. -
08 Februari 2013 - 21:09
Annet:
Lieve Fem,
Geweldig dat je zo snel al in de 'pen' bent geklommen!
Ik ga nu ook gauw je andere verhaal lezen, heerlijk!
Enne....beetje zuinig zijn he op die moooooie blauwe koffer ;-)
liefs
Annet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
