De memoires van een postbezorger

1 januari jongstleden kwam er na vier jaar en een paar weken een einde aan mijn ‘geweldige’ carrière bij een postbedrijf dat ooit het monopolie van de hele Nederlandse brievenmarkt stevig in de beide Hollandse knuisten hield. In die vier jaar heb ik van alles en nog wat meegemaakt, waarvan u hieronder een bescheiden bloemlezing aantreft. Natuurlijk had ik dit epistel ook kunnen wijden aan mijn Afrikaanse plannen maar dat komt DV over een week of zes wel.

In den beginne werkte ik een deel van de zaterdag in een gebouw op het industrieterrein. Toen werkten er wel meer mensen van mijn leeftijd en iets daarboven en dat maakte het tot een gezellig geheel. Zo werden er regelmatig wedstrijdjes kratten stapelen gehouden (zolang de manager niet keek) en werden er gesprekken gevoerd over allerhande onderwerpen. Die managers zijn trouwens ook vreemde snoeshanen. Ik heb er een hele hoop meegemaakt en van de meesten vroeg iedereen zich af of ze weleens een wijk gelopen hadden en zo ja of ze dat dan in de regen hadden gedaan. Deze heren hadden namelijk geen benul van de ongemakken waar je op straat mee te maken kreeg. Er was één jongen die van zaterdagmedewerker opgeklommen was tot de hogere echelons. Als het ook maar even kon, ging iedereen met zijn vragen naar hém toe. Want hij snapte ons tenminste…

Maar verreweg het meeste maakte je toch wel mee op straat. Dat begon al met de aanspreektitels die mensen in de loop der tijd voor mij bedachten. “Eh… mag ik wat vragen?”; “Hee, jou moest ik net hebben.”; “Mevrouw,” “jongedame,” “jongeman,” (Ja echt, deze heeft er jaren ingezeten. Ik stel voor dat ze de outfits van de posterijen wat minder uniseks maken. Scheelt waarschijnlijk al de helft.) en “postbode.” Het laat zich raden dat ik die laatste het meest apprecieerde, maar aangezien wij het visitekaartje heetten te zijn van onze werkgever, reageerde ik eigenlijk altijd als ik ook maar half vermoedde dat men het tegen mij had.

In onze samenleving, waar het helemaal niet vreemd is om in één huis te wonen met mensen met verschillende achternamen, is de post soms een beetje een ramp. Dan heb je drie poststukken voor hetzelfde adres, maar op elk poststuk staat een andere naam. Soms moet je de afzender maar op zijn blauwe envelop geloven dat hij of zij zeker weet dat de geadresseerde op het genoemde adres woont. Maar ik blijf voorstander van de bordjes waarop duidelijk het huisnummer alsmede de achternamen van alle bewoners vermeld worden. Woont er een gezin waarvan iedereen dezelfde achternaam heeft hoeft die achternaam niet herhaalt te worden op het bordje, maar dat lijkt me helder.

Een brievenbus is ook een wonderlijk fenomeen met tig verschillende verschijningsvormen. Mijn favoriet was de horizontale brievenbus met één klep, die ter hoogte van de deurklink in de voordeur zit en anders zo’n mooie bak van plastic of metaal met een soepele klep. Maar sommige waren verticaal geplaatst; hadden twee kleppen; waren al tijden niet geolied; waren niet te vinden; waren dicht gevroren; zaten op een decimeter van de grond; of vertoonden andere rariteiten, zoals sommige tosti-liefhebbers die ook vertonen. Eens toen het sneeuwde (hierover later meer) kwam ik na 18:00 nog bij een huis met een horizontale brievenbus, ter hoogte van de deurklink. Niks meer aan veranderen, zou je denken en dat dacht ik ook. Groot was dan ook de verbazing dat ik de poststukken evenwel niet naar binnen kon duwen. Zou dat aan mijn verkleumde vingers liggen? Toch maar even aangebeld, waarna de heer des huizes het raadsel oploste. “Wij dachten dat de postbode al geweest was en hebben de brievenbus maar even dichtgeplakt tegen de tocht.”

En ik maar vriendelijk blijven glimlachen…

Het is trouwens NIET grappig om tegen de postbode te zeggen dat hij/zij de blauwe enveloppen wel mag houden of dat het leuk zou zijn als de postbode jouw boetes nou eens betaalde. Die grappen maakt iedereen en komen iedere rechtgeaarde postbode de keel al uit voordat jij de opmerking je strot uit gekregen hebt. Eens liep ik naar een voordeur en meisje deed de deur open en nam de post aan. “Waarom bezorg jij al die boetes bij ons?” vroeg ze. Tja…

Op een dag zou er in Ede een demonstratie worden gehouden. Daar zouden mensen op af komen die mogelijkerwijs niet erg vriendelijk zouden zijn. Dus alle gendarmerie in opperste staat van paraatheid en overal bewaking en beveiliging en al dat soort gekkigheid meer. Het was enkele uren voordat het hele gebeuren los zou barsten en ik liep braafjes mijn wijk. Een deel van de adressen waar ik moest zijn lag aan weerszijden van een grote straat. Die straat lag op de route die de demonstranten een paar uur later zouden volgen maar daar had ik geen last van. Tot ik bij een adres moest zijn waarbij de brievenbus aan een zijstraat van de grote weg stond. Omdat alle zijstraten vergrendeld en bewaakt waren, kon ik niet even naar de betreffend brievenbus lopen. Ik werd tegengehouden door een agente die checkte of de poststukken inderdaad voor het betreffende adres waren. Ik liep naar de brievenbus maar daar stak nog een pakket folders uit. Dat moest ik er eerst in duwen, anders paste de post niet. terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik opeens achter me: “Nu opschieten, mevrouw!” ‘Gompie, ik doe heus niks illegaals,’dacht ik. Verder is die dag overigens zonder veel trammelant verlopen.

Pratend over folders schiet me iets anders te binnen. Vaak is zaterdag ook de dag waarom anderen bezig zij met het bezorgen van folders. Op zich vind ik dat helemaal best en mogen die mensen van mij lekker hun ding doen. Maar oh wat word ik chaggo als die mensen niet even gewoon de folders helemaal naar binnen duwen. Want als ik m'n handen vol heb met post, is het bijna niet te doen om de post fatsoenlijk in de brievenbus te krijgen als er een pak folders uitsteekt. En ik weet wel dat folderbezorgers NIET verplicht zijn om de folders helemaal naar binnen te duwen (in tegenstelling tot de postbezorgers), maar het is voor mij en mijn collega's vrij vervelend. Sowieso is het handig om, als je brievenBUS hebt, in plaats van zo’n gleuf in de deur, die bus regelmatig te checken. Want als de brievenbus vol is, zijn wij verplicht de post terug te sturen en krijg jij de poststukken dus met vertraging binnen. Ook erg naar: een bussenfront in een flatgebouw/appartementencomplex. Ik als hardwerkende postbode ben bezig om de post in de bussen te doen.

Oh ja die sneeuw. De stelregel is dat postbodes altijd moeten werken, tenzij de vrachtwagens niet rijden. En dat is in al die jaren welgeteld één keer gebeurd. Wél heb ik eens een winter meegemaakt waarin het wekenlang van zondag tot en met vrijdag dooide. Maar van vrijdag op zaterdag begon het steevast weer te sneeuwen. Grr… of eigenlijk brr. Maar goed, toch maar moedig voorwaarts en het is me gelukt om in al die jaren overeind te blijven. Zélfs die keer dat ik op oudejaarsdag moest werken in een wijk waar altijd verschrikkelijk veel vuurwerk afgestoken wordt. De dag ervoor had het gedooid en ’s nachts was het gaan vriezen, waardoor de wegen en de stoepen en álles spekglad waren geworden. Mijn fiets vol met post glibberde een paar keer onhoudbaar onderuit als ik dacht dat ik 'm goed had neer gezet, maar ik kon staande blijven. Zoals al eerder vermeld, ben ik dus te allen tijde overeind blijven staan/fietsen. Maar het leukste moment in combinatie met sneeuw dat ik me nog kan herinneren is iets minder lang geleden. Het had gesneeuwd, maar met dank aan mijn stevige schoenen liep ik olijk en vrolijk door de Edese sneeuw te banjeren. Het onheil naderde in de vorm van een groep jongetjes die een sneeuwballengevecht hielden met elkaar. “Oh nee he, straks ben ik de sjaak,” dacht ik. “Jaaaa, laten we de postbode gaan bekogelen!” raadde één van de jochies mijn gedachten. Maar zijn vriendje wist mijn hele dag weer goed te maken. “Nee joh, de postbode is aan het werk, dus die mogen we nu niet pesten.” Daar viel niks aan toe te voegen.

Maar goed, te midden van de narigheid zijn er ook fijne momenten. Het kerstpakket, waar overigens toch wel een aardige verandering in waar te nemen viel de afgelopen jaren. Al die jaren dat mijn familie mijn posttassen gedoogde in het gangpad van het schuurtje. Die stuurtas die er het laatste jaar bijkwam, ging buiten mij om (A) Al die keren dat mijn vader me hielp met postlopen. De mensen die me bij een gevoelstemperatuur van -10 oliebollen; warme sjaukemel en tosti's gaven. De mensen die me bij een temperatuur van +32 pakjes frisdrank gaven. Vriendelijke/behulpzame/begrijpende collega's. Mensen die hun paadje/oprit netjes schoonmaakten in de winter. Het moment dat ik na een regendag thuis op de bank kon ploffen en wist dat ik niks meer hoefde. En allerhande andere zonnestraaltjes die ik vergeten ben.