Afscheid nemen bestaat niet
Door: Pommie1990
Blijf op de hoogte en volg Femmy
08 Juli 2012 | Nederland, Ede
Tja, daar zit ik dan.
Zondagmiddag op de rand van m’n bed in Ede. In Zeist kon ik niet op de rand van m’n bed zitten. In ieder geval niet rechtop. Daar had ik boven mijn matras nog geen halve meter bewegingsruimte en hoe vaak ik me gestoten heb aan het plafond, de muur of het houten wandje dat moest verhinderen dat ik naar beneden kukelde weet ik niet precies.
Wel weet ik dat afgelopen vrijdag mijn jaar op De Wittenberg definitief afgesloten werd.
De afgelopen week hebben we elke dag ‘s ochtends een lezing gehad en ’s middags hadden we andere activiteiten.
Vrijdagochtend hadden we voor het laatst Bijbelstudie met onze klas. Johannes, Jorien, Johanna, Bertine, Sanne, Anne-Marije, Coen, Rianne, Leo en natuurlijk onze mentor Jan Willem: bedankt voor het afgelopen jaar. Bedankt voor de gezelligheid en de goede sfeer in de lessen. Ik heb van verschillende kanten gehoord dat jullie wel het één en ander van mij geleerd hebben, maar ik heb ook heel veel van jullie geleerd! Dank jullie wel daarvoor.
Na de Bijbelstudie mochten we om de beurt even naar het torentje bovenop De Wittenberg. Via een stuk of vier trapjes die niet helemaal Pommieproof waren, kwamen we op de plek waar in de schoorsteen namen van Duitse en Engelse militairen te lezen zijn die zij daar in de 2e wereldoorlog in gegraveerd hebben. Het was nogal bewolkt, maar ik geloof beslist dat je bij helder weer heel ver kunt kijken.
Vervolgens gingen we slingeren. En nee dat was niet a la David met een slinger en steentjes en het was ook niet zoals Tarzan aan een touw. Het was eigenlijk veel eenvoudiger. Onze immer onvolprezen directeur begon. Hij ging klaar staan en gaf de eerste die aan de beurt was een hand en hield een kort afscheidspraatje. Toen ging diegene naast Roel staan en was de volgende aan de beurt. Die gaf eerst Roel een hand, toen nummer twee en werd vervolgens zelf nummer drie. En zo ging het door tot iedereen geweest was. Het was mooi om op die manier afscheid van elkaar te nemen. Er kwamen heel wat zakdoekjes in actie en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het ook niet helemaal droog hield.
Een uur of twee later waren we ongeveer uitgeslingerd en begonnen onze magen te om aandacht te vragen. Gelukkig had onze kok patat gebakken dus we konden meteen aanschuiven. Het was de laatste keer dat we konden genieten van de bak-/kookkunsten van onze kok. Arjan, bedankt voor al het lekkere eten dat je dit jaar voor ons gemaakt hebt! Vervolgens moest er gewerkt worden. Voor de allerlaatste keer heb ik de tussenkeuken schoongemaakt. Een oud-student die afgelopen week geklust had op de WB, was zo vriendelijk om even voor mij het washok schoon te maken. Rubin, mijn dank is groot ;)
En dan ga je beseffen dat het echt over en uit is, want de kamers moesten leeg gehaald en schoon gemaakt worden. Omdat ik mijn spullen zaterdag pas zou verhuizen was mijn kamer nog niet helemaal leeg, maar ik zag twee deuren verder een kamer van die wél helemaal leeg was. En dat is toch wel enigszins confronterend om zo te zeggen.
Ondertussen druppelden er wat vrienden en familieleden van WB’ers binnen die de afsluitende broodmaaltijd met hun aanwezigheid kwamen opluisteren. Voor de laatste keer brood eten uit ijzeren schalen, voor de laatste keer een lekkere soep eten en voor de laatste keer drinken uit een beker die in de meeste gevallen heel anders is dan die van je buurman of buurvrouw. Want erg veel dezelfde bekers heeft De Wittenberg niet voor dit soort momenten.
Omdat mijn ouders er nog niet waren en ik maar een beetje doelloos door het gebouw liep te stuiteren, besloot ik de stafleden een beetje te helpen met het voorbereiden van de avond. Ik heb tig keer heen en weer gelopen tussen de tafels in de hal bij de ingang en de keuken om koffiekannen, theeglazen, borden met cake en allerhande andere zaken klaar te zetten.
Om half acht was het dan zover. De bijeenkomst begon die het sluitstuk vormde van het jaar Wittenberg. We hebben gebeden en gezongen (waaronder drie liederen met ons ‘studentenkoor’) er werden mooie toespraken gehouden door de mentoren en we kregen ons getuigschrift of ons bewijs van deelname.
In hun toespraken noemden de mentoren dingen op die typerend waren voor de studenten, maar in de manier waarop ze dingen zeiden kon je de mentoren zelf ook herkennen. :)
En toen was het allemaal echt voorbij. Ik ben nog zelden in mijn leven zo knuffelig geweest als afgelopen vrijdagavond en ik was met geen stok van De Wittenberg weg te krijgen. Maar ja, je moet toch wat en om helemaal naar Ede te moeten lopen zag ik niet zo zitten, dus toen ben ik toch maar bij mijn ouders in de auto gestapt en met hen mee gereden naar Ede.
Zaterdag heb ik de grootste meubels verhuisd en gelukkig (!) nog wat mensen gezien en gesproken en zaterdagavond zat ik alweer met twee Wittenbergers te msn’en.
Na de eerste schok van het afscheid nemen begint de rust nu enigszins weer te keren. Ik heb komende week nog wel wat te doen omdat ik nog drie kratten met spullen uit moet zoeken en op moet ruimen.
In het afgelopen jaar zijn er meer dan 3000 foto’s gemaakt van allerlei gelegenheden op De Wittenberg, dus ik kan nog even nagenieten. Zelf heb ik ze niet allemaal maar, dat komt misschien nog wel. Lange leve de harde schijven van anderen.
En dan hebben we nog de bemoedigingsboekjes waar heel veel mensen in hebben geschreven en waardoor ik niet iedereen zal vergeten. Om nog maar te zwijgen over Facebook, msn, Skype en al die andere moderne fratsen.
Wat heeft dit jaar mij eigenlijk opgeleverd?
Vrienden waar ik altijd bij terecht zal kunnen ook als we elkaar een poosje uit het oog verliezen. Dank jullie wel Chris, Lé, Ruth, Joos, Mark, Ruben, Els, Kels en alle mensen die ik nu vergeet. Dank voor de gesprekken, de potjes tafelvoetbal, de knuffels, de grappen en alle andere dingen. Dank jullie wel dat jullie jullie zijn.
Kennis die ik op deed tijdens inspirerende lessen over onderwerpen en vragen die soms best spannend waren. Sommige informatie zal ik even parkeren maar op enig moment komt het vast wel weer van pas. De voorgaande twee zinnen klinken misschien wat ingewikkeld, maar zitten bomvol (!) insiders jokes. Dank aan Jan Willem, Iwan, Leantine, Gijske, Roel en alle andere (gastdocenten) die tijdens en buiten de lessen veel informatie door gaven en mij soms flink aan het denken hebben gezet.
Ik heb een supertof jaar gehad waar ik meer dan met volle teugen van heb genoten en wat ik ongetwijfeld nooit helemaal zal vergeten. Natuurlijk ben ik nuchter en realistisch genoeg om te beseffen dat ik niet alle mensen die ik het afgelopen jaar dagelijks tegenkwam en sprak, vaak zal zien en spreken maar en zullen vast momenten komen dat we elkaar terug zien en gewoon verder kletsen waar we afgelopen week gestopt zijn.
What’s next?
Lange tijd was dit een spannende vraag. Ten eerste omdat ik helemaal niet na wilde denken over een leven ná De Wittenberg, ten tweede omdat ik al die nieuwe dingen maar eng vond en ten derde omdat ik een beetje dacht te verzuipen in de opties.
Toen echter de ene optie na de ander toch iets minder haalbaar bleek dan gedacht, werd het al een stuk rustiger. Zoals het er nu uitziet blijf ik tot D.V. augustus 2013 thuis wonen in Ede. In dat jaar ga ik een zogeheten kopjaar doen op een ROC in Zwolle of Harderwijk. Omdat ik al een diploma heb voor mbo-kinderopvang hoef ik nog maar 1 jaar naar school om ook de fijne kneepjes van het werk als onderwijsassistent in de vingers te krijgen. Later kan ik dan een baan als onderwijsassistent combineren met een baan als peuterleidster. Het eerste zou ik dan willen in groep 1, 2 of 3 van een basisschool en het ander wil ik doen op een peuterspeelzaal. Voor de mensen die niet zo thuis zijn in die materie: op een peuterspeelzaal komen kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 jaar.
Het lijkt me ook supermooi om een jaar naar Zuid-Afrika te gaan en daar in een kinderhuis te
werken, maar of dat al in 2014 kan of dat ik daar nog wat langer op moet wachten zien we dan
wel weer.
Tot slot.
Ik wil ulieden als trouwe lezers van mijn blog bedanken voor het lezen, de reacties, de mailtjes, de gesprekjes en alle andere manieren waarop ik kon merken dat we elkaar niet uit het oog verloren.
Ik wil mijn grote vriend, medestudent en nog groter tostiliefhebber Christian bedanken voor het corrigeren van mijn schrijfsels. Wel weer jammer dat ik in sommige gecorrigeerde blogs alsnog foutjes vond. ;)
Hoelang er nog leven in mijn blogs zit, weet ik niet maar dat zullen we wel zien. Mochten jullie nog inspirerende ideetjes hebben voor de opvulling van dit blog, dan komt u maar. In overleg met de beheerster van dit blog zijn gastblogs ook welkom.
Anne-Marije, Bertine, Coen, Johannes, Johanna, Jorien, Leo, Rianne, Sanne, Carin, Christian, Elsemarie, Josephina, Léanne, Mark, Ruben, Ruth, Rosita, Jaco, Kelsey, Lieske, Marieke, Naomi, Tim en Welmoed bedankt voor het afgelopen jaar. Voor alles wat ik samen met jullie mee mocht maken, mocht doen en mocht leren. Tot ziens op de reünie!
Zondagmiddag op de rand van m’n bed in Ede. In Zeist kon ik niet op de rand van m’n bed zitten. In ieder geval niet rechtop. Daar had ik boven mijn matras nog geen halve meter bewegingsruimte en hoe vaak ik me gestoten heb aan het plafond, de muur of het houten wandje dat moest verhinderen dat ik naar beneden kukelde weet ik niet precies.
Wel weet ik dat afgelopen vrijdag mijn jaar op De Wittenberg definitief afgesloten werd.
De afgelopen week hebben we elke dag ‘s ochtends een lezing gehad en ’s middags hadden we andere activiteiten.
Vrijdagochtend hadden we voor het laatst Bijbelstudie met onze klas. Johannes, Jorien, Johanna, Bertine, Sanne, Anne-Marije, Coen, Rianne, Leo en natuurlijk onze mentor Jan Willem: bedankt voor het afgelopen jaar. Bedankt voor de gezelligheid en de goede sfeer in de lessen. Ik heb van verschillende kanten gehoord dat jullie wel het één en ander van mij geleerd hebben, maar ik heb ook heel veel van jullie geleerd! Dank jullie wel daarvoor.
Na de Bijbelstudie mochten we om de beurt even naar het torentje bovenop De Wittenberg. Via een stuk of vier trapjes die niet helemaal Pommieproof waren, kwamen we op de plek waar in de schoorsteen namen van Duitse en Engelse militairen te lezen zijn die zij daar in de 2e wereldoorlog in gegraveerd hebben. Het was nogal bewolkt, maar ik geloof beslist dat je bij helder weer heel ver kunt kijken.
Vervolgens gingen we slingeren. En nee dat was niet a la David met een slinger en steentjes en het was ook niet zoals Tarzan aan een touw. Het was eigenlijk veel eenvoudiger. Onze immer onvolprezen directeur begon. Hij ging klaar staan en gaf de eerste die aan de beurt was een hand en hield een kort afscheidspraatje. Toen ging diegene naast Roel staan en was de volgende aan de beurt. Die gaf eerst Roel een hand, toen nummer twee en werd vervolgens zelf nummer drie. En zo ging het door tot iedereen geweest was. Het was mooi om op die manier afscheid van elkaar te nemen. Er kwamen heel wat zakdoekjes in actie en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het ook niet helemaal droog hield.
Een uur of twee later waren we ongeveer uitgeslingerd en begonnen onze magen te om aandacht te vragen. Gelukkig had onze kok patat gebakken dus we konden meteen aanschuiven. Het was de laatste keer dat we konden genieten van de bak-/kookkunsten van onze kok. Arjan, bedankt voor al het lekkere eten dat je dit jaar voor ons gemaakt hebt! Vervolgens moest er gewerkt worden. Voor de allerlaatste keer heb ik de tussenkeuken schoongemaakt. Een oud-student die afgelopen week geklust had op de WB, was zo vriendelijk om even voor mij het washok schoon te maken. Rubin, mijn dank is groot ;)
En dan ga je beseffen dat het echt over en uit is, want de kamers moesten leeg gehaald en schoon gemaakt worden. Omdat ik mijn spullen zaterdag pas zou verhuizen was mijn kamer nog niet helemaal leeg, maar ik zag twee deuren verder een kamer van die wél helemaal leeg was. En dat is toch wel enigszins confronterend om zo te zeggen.
Ondertussen druppelden er wat vrienden en familieleden van WB’ers binnen die de afsluitende broodmaaltijd met hun aanwezigheid kwamen opluisteren. Voor de laatste keer brood eten uit ijzeren schalen, voor de laatste keer een lekkere soep eten en voor de laatste keer drinken uit een beker die in de meeste gevallen heel anders is dan die van je buurman of buurvrouw. Want erg veel dezelfde bekers heeft De Wittenberg niet voor dit soort momenten.
Omdat mijn ouders er nog niet waren en ik maar een beetje doelloos door het gebouw liep te stuiteren, besloot ik de stafleden een beetje te helpen met het voorbereiden van de avond. Ik heb tig keer heen en weer gelopen tussen de tafels in de hal bij de ingang en de keuken om koffiekannen, theeglazen, borden met cake en allerhande andere zaken klaar te zetten.
Om half acht was het dan zover. De bijeenkomst begon die het sluitstuk vormde van het jaar Wittenberg. We hebben gebeden en gezongen (waaronder drie liederen met ons ‘studentenkoor’) er werden mooie toespraken gehouden door de mentoren en we kregen ons getuigschrift of ons bewijs van deelname.
In hun toespraken noemden de mentoren dingen op die typerend waren voor de studenten, maar in de manier waarop ze dingen zeiden kon je de mentoren zelf ook herkennen. :)
En toen was het allemaal echt voorbij. Ik ben nog zelden in mijn leven zo knuffelig geweest als afgelopen vrijdagavond en ik was met geen stok van De Wittenberg weg te krijgen. Maar ja, je moet toch wat en om helemaal naar Ede te moeten lopen zag ik niet zo zitten, dus toen ben ik toch maar bij mijn ouders in de auto gestapt en met hen mee gereden naar Ede.
Zaterdag heb ik de grootste meubels verhuisd en gelukkig (!) nog wat mensen gezien en gesproken en zaterdagavond zat ik alweer met twee Wittenbergers te msn’en.
Na de eerste schok van het afscheid nemen begint de rust nu enigszins weer te keren. Ik heb komende week nog wel wat te doen omdat ik nog drie kratten met spullen uit moet zoeken en op moet ruimen.
In het afgelopen jaar zijn er meer dan 3000 foto’s gemaakt van allerlei gelegenheden op De Wittenberg, dus ik kan nog even nagenieten. Zelf heb ik ze niet allemaal maar, dat komt misschien nog wel. Lange leve de harde schijven van anderen.
En dan hebben we nog de bemoedigingsboekjes waar heel veel mensen in hebben geschreven en waardoor ik niet iedereen zal vergeten. Om nog maar te zwijgen over Facebook, msn, Skype en al die andere moderne fratsen.
Wat heeft dit jaar mij eigenlijk opgeleverd?
Vrienden waar ik altijd bij terecht zal kunnen ook als we elkaar een poosje uit het oog verliezen. Dank jullie wel Chris, Lé, Ruth, Joos, Mark, Ruben, Els, Kels en alle mensen die ik nu vergeet. Dank voor de gesprekken, de potjes tafelvoetbal, de knuffels, de grappen en alle andere dingen. Dank jullie wel dat jullie jullie zijn.
Kennis die ik op deed tijdens inspirerende lessen over onderwerpen en vragen die soms best spannend waren. Sommige informatie zal ik even parkeren maar op enig moment komt het vast wel weer van pas. De voorgaande twee zinnen klinken misschien wat ingewikkeld, maar zitten bomvol (!) insiders jokes. Dank aan Jan Willem, Iwan, Leantine, Gijske, Roel en alle andere (gastdocenten) die tijdens en buiten de lessen veel informatie door gaven en mij soms flink aan het denken hebben gezet.
Ik heb een supertof jaar gehad waar ik meer dan met volle teugen van heb genoten en wat ik ongetwijfeld nooit helemaal zal vergeten. Natuurlijk ben ik nuchter en realistisch genoeg om te beseffen dat ik niet alle mensen die ik het afgelopen jaar dagelijks tegenkwam en sprak, vaak zal zien en spreken maar en zullen vast momenten komen dat we elkaar terug zien en gewoon verder kletsen waar we afgelopen week gestopt zijn.
What’s next?
Lange tijd was dit een spannende vraag. Ten eerste omdat ik helemaal niet na wilde denken over een leven ná De Wittenberg, ten tweede omdat ik al die nieuwe dingen maar eng vond en ten derde omdat ik een beetje dacht te verzuipen in de opties.
Toen echter de ene optie na de ander toch iets minder haalbaar bleek dan gedacht, werd het al een stuk rustiger. Zoals het er nu uitziet blijf ik tot D.V. augustus 2013 thuis wonen in Ede. In dat jaar ga ik een zogeheten kopjaar doen op een ROC in Zwolle of Harderwijk. Omdat ik al een diploma heb voor mbo-kinderopvang hoef ik nog maar 1 jaar naar school om ook de fijne kneepjes van het werk als onderwijsassistent in de vingers te krijgen. Later kan ik dan een baan als onderwijsassistent combineren met een baan als peuterleidster. Het eerste zou ik dan willen in groep 1, 2 of 3 van een basisschool en het ander wil ik doen op een peuterspeelzaal. Voor de mensen die niet zo thuis zijn in die materie: op een peuterspeelzaal komen kinderen in de leeftijd van 2 tot 4 jaar.
Het lijkt me ook supermooi om een jaar naar Zuid-Afrika te gaan en daar in een kinderhuis te
werken, maar of dat al in 2014 kan of dat ik daar nog wat langer op moet wachten zien we dan
wel weer.
Tot slot.
Ik wil ulieden als trouwe lezers van mijn blog bedanken voor het lezen, de reacties, de mailtjes, de gesprekjes en alle andere manieren waarop ik kon merken dat we elkaar niet uit het oog verloren.
Ik wil mijn grote vriend, medestudent en nog groter tostiliefhebber Christian bedanken voor het corrigeren van mijn schrijfsels. Wel weer jammer dat ik in sommige gecorrigeerde blogs alsnog foutjes vond. ;)
Hoelang er nog leven in mijn blogs zit, weet ik niet maar dat zullen we wel zien. Mochten jullie nog inspirerende ideetjes hebben voor de opvulling van dit blog, dan komt u maar. In overleg met de beheerster van dit blog zijn gastblogs ook welkom.
Anne-Marije, Bertine, Coen, Johannes, Johanna, Jorien, Leo, Rianne, Sanne, Carin, Christian, Elsemarie, Josephina, Léanne, Mark, Ruben, Ruth, Rosita, Jaco, Kelsey, Lieske, Marieke, Naomi, Tim en Welmoed bedankt voor het afgelopen jaar. Voor alles wat ik samen met jullie mee mocht maken, mocht doen en mocht leren. Tot ziens op de reünie!
-
08 Juli 2012 - 15:37
Linda:
Gelukkig is er in Oktober weer het welvertrouwde, bekende Ardennenkamp waar je van harte welkom bent!! ;) -
08 Juli 2012 - 16:06
Kelsey:
Ik hou van je Femmy! En ik mis je nu al. Wat ben jij een geweldige meid. Ik zal je blijven herinneren als een super toffe meid. Je praatjes, grapjes en schrijfvaardigheden ga ik zeker niet vergeten! Fem; bedankt voor het super toffe jaar! Gods zegen bij alles wat je mag gaan doen. Liefs!! xxx -
08 Juli 2012 - 16:06
Anne-Marije:
lieve Femmy,
Wat een mooi verhaal!
Jij ook bedankt voor wie je was, ik heb van je genoten!
Knuffel!! -
08 Juli 2012 - 17:39
Christian:
:) -
08 Juli 2012 - 18:04
Johannes:
Jij bent cool! :) -
08 Juli 2012 - 20:03
Annet:
Ha Fem
Succes met het afkicken van de WB! Hopelijk blijft je blog nog lang leven want k geniet enorm van je verhalen!!!
-
08 Juli 2012 - 20:27
Jorien:
Tof verhaal Femmy! Ik heb direct weer heimwee! -
08 Juli 2012 - 21:02
Gerda:
Sterkte, lieve Femmy. :) -
08 Juli 2012 - 21:45
Jan:
Sommigen mensen willen worden zie ze zijn maar volgens mij ben jij al wie je wordt, en dat is maar goed ook. Prima zelfs. -
09 Juli 2012 - 15:59
Ruth:
Oh lieve Pommie, was het nog maar vorige week!! Ik mis jullie allemaal ook hoor! Tot ziens, alleen dat wat eerder dan de reünie, hoop ik ;) knuf, Ruthje -
12 Juli 2012 - 19:09
Rebekka:
Femmy, tof verhaal!
Super gaaf dat je net zo lang hebt doorgezet tot je droom 'een jaar Wittenberg' werkelijkheid is geworden :)
Mooi dat we er (mede) via je blog getuige van mochten zijn hoe je er inderdaad maximaal van genoot, groeide en nog meer opbloeide!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
