De omzwervingen ener Wittenberg-stagiaire

Het begon allemaal in Zutphen. Het werk bij stichting Reflector in Het Lighthouse was best leuk. Allemaal nieuwe kids en gezellige nieuwe collega’s, kortom: ik had er best zin in, ondanks de nog steeds niet gerepareerde ijskastdeur uit mijn vorige blog.

Ik had al vrij snel in the picture dat er iets niet helemaal lekker zat bij Reflector. Degene met wie ik het kennismakingsgesprek had gevoerd was er niet en er waren af en toe verontrustende geluiden te horen in gesprekken van collega’s die ik opving. Om een lang verhaal kort te maken: er was een hoogoplopend conflict tussen het bestuur en de vaste medewerker van Reflector. Bijna niemand wist wat er aan de hand was en evenveel mensen wisten wat de consequenties waren van het hele probleem. Daardoor was er geen peil te trekken op de loop van de gebeurtenissen en wist eigenlijk niemand wat er nu wél en níet zou gebeuren. Ik kan me voorstellen dat dit nogal vaag overkomt, maar zo vaag was het dus ook voor mij, de drie CHE-stagiaires en de rest van het personeel. Op den duur werd duidelijk dat het steeds meer de vraag was of Reflector wel door zou gaan met de activiteiten maar het antwoord op die vraag liet lang op zich wachten. Ik werd gek van de onzekerheid, maar probeerde er vooral voor de kids het beste van te maken.

De interim ‘eindbaas’ had gelukkig heel goed in de gaten dat het niet relaxed ging en deed heel erg zijn best om ons toch een goede stage te geven. Maar na 3 weken was ik er heu-le-maal klaar mee en had ik echt geen zin meer in de vierde week. In het weekend, thuis in Ede, adviseerde mijn moeder dat ik eens bij iemand uit onze gemeente te rade moest gaan. Deze zuster werkt op een hervormde basisschool in Ede en via haar kon ik misschien een stageplekje krijgen bij de kleuters.

Zo gezegd, zo gedaan. Zij zou mijn vraag voorleggen aan de directeur van de school en dan weer terugkoppelen naar mij. Dinsdagochtend, weer in het Lighthouse, kregen mijn collega voor de zoveelste keer een negatief bericht, waarvan achteraf bleek dat het niet helemaal waar was, maar wat voor mij wel een beetje de spreekwoordelijke druppel was. Ondertussen had ik ook contact gelegd met De Wittenberg en de situatie uitgelegd. Ik kreeg toestemming om stage te gaan lopen bij die basisschool. Dat is misschien niet bijster missionair werk, maar omdat het alles te maken heeft met mijn plannen en wensen voor de nabije toekomst mocht het toch. En tegen het eind van de dinsdag kwam het bericht: ik mocht de laatste twee weken van de stage periode aan de slag gaan als onderwijsassistente-to-be in een groep 1 met bijna 30 leerlingetjes!

Op het moment van schrijven is het woensdag en ben ik al drie dagen ‘juf Janssens’. Aan die naam moe(s)t ik heel erg wennen. Mijn tante is ook juf en ik associeer ‘juf Janssens’ nog steeds met haar. Best raar om dan te bedenken dat die kids het tegen míj hebben als ze ‘juf Janssens’ zeggen…

Die naam is het enige waar ik aan moet wennen. De namen van de kids weet ik inmiddels net zo goed als de hoeveelheid tosti's die Christian in een achtien minuten kan eten en de structuur van de dag en de manier van werken neem ik moeiteloos over. Ik ken het klappen van de zweep ook wel omdat ik in het eerste jaar van mijn MBO-opleiding stage heb gelopen in de kleuterklassen van een andere school van dezelfde organisatie. Toen voelde ik me ook helemaal thuis en als ik op latere stage niet helemaal op m'n plekje zat, verlangde ik altijd weer terug naar de stage op die basisschool.
Het is ook leuk om te zien hoe de kids reageren op mij. Ze accepteren me moeiteloos als een nieuwe juf, en luisteren naar mij even goed (of even slecht :D) als naar hun eigen juf. Tijdens het buiten spelen is er natuurlijk niets leuker dan spelen dat de juf Janssens de dief is en de halve klas als ware politieagenten moet proberen de dief te vangen en in de ‘vangnis’ te
zetten. Het is alleen zo jammer dat de dief zo makkelijk ontsnapt…

Verder heb ik nu één keer apart gezeten met een jongetje dat erg veel moeite heeft met praten en houd ik een meisje in de gaten dat niet altijd even goed mee komt. Het begeleiden van kinderen met een extra uitdaging is ook wel mijn ding, dus de kans dat ik daar wat meer mij ga doen ‘als ik later groot ben’ is geenszins uitgesloten.

Ik heb het super naar mijn zin en ik wilde dat ik nog wat langer stage kon blijven lopen, maar
dat zit er voor nu helaas niet in. Maar ik kreeg al wel de tip dat ik gerust vooral een brief moest sturen als ik op de Pabo zit en een stage nodig heb. Ik ben inmiddels ‘hartstikke bekend’ binnen de hervormde basisscholen in Ede (hoewel niet iedereen daar blij mee is, hè Pom? :D) en mijn kwaliteit is ook bekend (dat laatste heb ik niet van mezelf, dat is mij vandaag bij wijze van compliment verteld) dus dat zal vast lukken. Prima om zoiets achter de hand te kunnen houden, denk ik. :-)

Zo, dit was wel weer een leuke update van mijn wel en wee. Bedankt voor alle berichtjes langs welke weg dan ook en opnieuw gaat mijn onuitsprekelijke dankgenoegen uit naar mijn grote medestudent, nog grotere vriend en grootste tosti-liefhebber Christian! Oh, en bij wijze van toevoeging: reageer gerust op dit verhaal. :D