So I wanna be a schrijfster

Zoals sommigen van jullie wel weten, doe ik al jaren een poging om een debuutroman te schrijven.

Mijn eerste poging daartoe dateert van een jaar of 13 geleden.
Ik heb dat verhaal niet bewaard, maar ik weet nog dat het ging over een tweeling die op vakantie was. De logica in dat verhaal was ver te zoeken en ik sprong van de hak op de tak. Er gebeurden dingen die in werkelijkheid niet kunnen; de familie kwam terug van vakantie en binnen een uur werd er een baby geboren. Alles behalve realistisch dus! :)

Daarna kwamen verhalen over kinderen die alledaagse dingen meemaakten, maar erg realistisch waren die verhalen ook niet.
Ik denk dat ik een jaar of dertien was, toen ik verhalen begon te schrijven over pubers en volwassenen en dat laatste heb ik vastgehouden.
De afgelopen jaren beginnen de verhalen steeds realistischer te worden. Al vind ik het nog steeds lastig om het hele verhaal niet in twintig kantjes vast te leggen, maar er ook nog vanalles omheen te bedenken.
Het langste handgeschreven verhaal dat ik schreef, dateert van twee jaar geleden en telt ruim 200 kantjes. Maar ook dit is niet erg realistisch, omdat de hoofdpersonen wel érg veel heftige dingen meemaken. Mijn langste getypte verhaal telt 80 kantjes en het verhaal waar ik nu mee bezig ben telt er op dit moment zo’n 75.
Behalve het bedenken van ‘opvulling’, lukt het me ook nooit om een goed einde aan het verhaal te breien. Het verhaal stopt meestal halsoverkop of er zit niet eens een einde aan, omdat ik ‘gewoon’ begonnen ben met een nieuw verhaal.
Ik denk dat ik wel wat trekjes begin te ontwikkelen die échte schrijvers ook hebben. Als ik het verhaal lekker loopt en ik er heel veel mee bezig ben, gaat het ook in m’n hoofd zitten.
In de tijd dat ik nog op school zat, vroeg ik me dan onder een saaie les ineens af hoe het met de hoofdpersoon van mijn meest recente verhaal ging. Terwijl ikzelf degene ben die dat kan bedenken. Beetje vreemd, als je er goed over nadenkt…

Ik heb me weleens voorgenomen om zo’n poging-tot-het-schrijven-van-een-debuutroman naar een uitgever te sturen om eens te vragen wat de échte kenners ervan vinden. Maar ik denk dan vaak; ‘ach, ze krijgen genoeg verhalen binnen van mensen die denken dat ze heel wat zijn, waarbij het verhaal eigenlijk nergens op slaat.’
En dan laat ik het er weer bij zitten.
Maar misschien is er onder het handjevol trouwe volgers van mijn blog wel iemand die denkt; ‘kom maar op, Femmy, ik wil weleens één van die verhalen doorlezen en mijn menig geven.’
Diegene is van harte welkom om te mailen, te twitteren of anderszins contact te maken.
Daarbij wel één waarschuwing; verwacht geen thrillers of oorlogsboeken. Het zijn zonder uitzondering verhalen waarvan ik er zelf ook al tig gelezen heb; romans over vanalles en nog wat met altijd (de aanloop naar) een happy end. Ik denk dan ook dat het meer leesvoer is voor dames dan voor heren, maar laat u/jij zich hierdoor alstublieft geenszins afschrikken.

Waarschijnlijk is dit het laatste blog over alledaagse zaken.
Per 29-08 zit ik onder Jacobitische voorwaarde eindelijk op De Wittenberg en vanaf die dag zullen mijn blogs vooral gaan over wat ik daar zoal beleef...