The day after
Blijf op de hoogte en volg Femmy
14 November 2015 | Nederland, Nederland
Een grijze herfstdag.
Ik lees de woorden van een beroepsgrappenmaker; “laten we vandaag de kinderen laten geloven dat de wereld goed is. En dat je zomaar cadeautjes krijgt van een vriendelijke oude meneer.”
Ik lees een quote van een journalist: “aanslagen zijn niet een gevolg van vluchtelingen, vluchtelingen zijn een gevolg van aanslagen.”
Iemand deelt een vers uit de Koran: wie ooit een niet-moslim beschadigt, zal nooit een vleug van het paradijs ruiken.
Wat er ook op sociale media tegen zou zijn, op een moment als dit zie je hoe mensen elkaar (en zichzelf) proberen te bemoedigen en te troosten. Zie je mensen van over de hele wereld meeleven met de Fransen.
Ik lees de nieuwssites met groeiende aantallen slachtoffers. Ik lees dat IS de aanslagen in Parijs opgeëist heeft. Er duikt weer een rode ‘banner’ op, die vertelt dat er weer een schokkend feit uit Parijs naar buiten gekomen is.
Ik laat al mijn would be creativiteit los op een sinterklaassurprise en luister ondertussen volgens mijn eigen traditie kerstliedjes. “Oh Adonai, die spreekt met macht, verbreek het duister van de nacht.”
En ondertussen blijft de angst in mijn hoofd zitten.
Remco is op familiebezoek en ik heb hem vanochtend gebeld en gezegd wat hij moet doen als hij hoort dat er vanavond iets met mij gebeurd is.
Terwijl ik gisteravond op mijn Facebookprofiel deelde dat ik zoveel zin had in het concert van André Rieu vanavond, werden in Parijs waarschijnlijk de eerste schoten gelost. Onder anderen tijdens een concert.
Dat maakt mij bang. Vanavond zit ik in een (waarschijnlijk) vol stadion te luisteren naar mensen die ongetwijfeld prachtige muziek maken. Maar juist al die mensen bij elkaar zijn een makkelijk doelwit. Ik wil me niet laten leiden door angst, maar ergens twijfel ik nog steeds of ik de moed wel heb om vanavond op pad te gaan en te genieten.
En toch ga ik het doen, misschien namens al die mensen die gisteravond de deur uitgingen om te genieten van een leuke avond en niet meer thuiskwamen. Misschien omdat ik niet wil komen waar sommige mensen ons het liefst willen hebben: in de hoek van de verlammende angst.
En vooral omdat er Iemand is die mij toevertrouwd heeft aan Zijn engelen, en Die mij, noch iemand anders, los zal laten of zal vergeten.
Ik lees de woorden van een beroepsgrappenmaker; “laten we vandaag de kinderen laten geloven dat de wereld goed is. En dat je zomaar cadeautjes krijgt van een vriendelijke oude meneer.”
Ik lees een quote van een journalist: “aanslagen zijn niet een gevolg van vluchtelingen, vluchtelingen zijn een gevolg van aanslagen.”
Iemand deelt een vers uit de Koran: wie ooit een niet-moslim beschadigt, zal nooit een vleug van het paradijs ruiken.
Wat er ook op sociale media tegen zou zijn, op een moment als dit zie je hoe mensen elkaar (en zichzelf) proberen te bemoedigen en te troosten. Zie je mensen van over de hele wereld meeleven met de Fransen.
Ik lees de nieuwssites met groeiende aantallen slachtoffers. Ik lees dat IS de aanslagen in Parijs opgeëist heeft. Er duikt weer een rode ‘banner’ op, die vertelt dat er weer een schokkend feit uit Parijs naar buiten gekomen is.
Ik laat al mijn would be creativiteit los op een sinterklaassurprise en luister ondertussen volgens mijn eigen traditie kerstliedjes. “Oh Adonai, die spreekt met macht, verbreek het duister van de nacht.”
En ondertussen blijft de angst in mijn hoofd zitten.
Remco is op familiebezoek en ik heb hem vanochtend gebeld en gezegd wat hij moet doen als hij hoort dat er vanavond iets met mij gebeurd is.
Terwijl ik gisteravond op mijn Facebookprofiel deelde dat ik zoveel zin had in het concert van André Rieu vanavond, werden in Parijs waarschijnlijk de eerste schoten gelost. Onder anderen tijdens een concert.
Dat maakt mij bang. Vanavond zit ik in een (waarschijnlijk) vol stadion te luisteren naar mensen die ongetwijfeld prachtige muziek maken. Maar juist al die mensen bij elkaar zijn een makkelijk doelwit. Ik wil me niet laten leiden door angst, maar ergens twijfel ik nog steeds of ik de moed wel heb om vanavond op pad te gaan en te genieten.
En toch ga ik het doen, misschien namens al die mensen die gisteravond de deur uitgingen om te genieten van een leuke avond en niet meer thuiskwamen. Misschien omdat ik niet wil komen waar sommige mensen ons het liefst willen hebben: in de hoek van de verlammende angst.
En vooral omdat er Iemand is die mij toevertrouwd heeft aan Zijn engelen, en Die mij, noch iemand anders, los zal laten of zal vergeten.
-
14 November 2015 - 15:19
Loïs:
Spijker op z'n kop dit Femmy! Mooi geschreven. -
14 November 2015 - 15:31
Hinke:
Moedige meid! -
14 November 2015 - 16:48
Gerda:
Begrijpelijk. En tegelijk: dit is niet nieuw. Wel voor Europa, maar niet voor zoveel andere landen in de wereld. Zijn we al vergeten dat er gisteren iets soortgelijks in Libanon gebeurde? Misschien begrijpen we met elkaar nu beter waaróm er wereldwijd zoveel mensen op de vlucht zijn.
Dit is wat terroristen willen, angst zaaien. En het lukt ze. Natuurlijk. We zijn allemaal bang. God heeft nergens beloofd dat het makkelijk zou zijn voor ons, op deze wereld. Dus kunnen we alleen maar bidden voor al die mensen in nood.
En voor nu: keep your head up en geniet vanavond. Meer of minder kun je even niet doen. :) -
14 November 2015 - 16:50
Hendrik:
Hoezo, wanna-be creativiteit? Goed geschreven! -
15 November 2015 - 13:25
Jan:
Ik ben het ontzettend met Gerda eens (mag ook wel eens).
Gisteren kwam in het nieuws dat er in Sinjar een massagraf met 80 lijken van vrouwen boven de 40 jaar is ontdekt. Afschuwelijk. Alle vrouwen onder die leeftijd zijn waarschijnlijk door IS geslaafd.
Dat roept de vraag op: in hoeverre wordt ons meeleven met Frankrijk bepaald door onze angst, i.p.v. onze liefde? Toch...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
