Kleuter to the rescue

Weet je wat het is? Ouders (en vooral moeders) hebben er nogal een handje van om te doen alsof zíj zo onmisbaar zijn. Alsof jij hén nodig hebt om ergens te komen in het leven.
Maar dat is dus niet waar. Als je als kind éven niet oplet, heeft één van je ouders een probleem en dan mag jíj het weer voor ze oplossen.

Klein voorbeeldje.
Ik ging met mama en Lasse naar de supermarkt. Hartstikke leuk allemaal. Iedereen daar kent ons en wij kennen iedereen. Als je het een beetje handig speelt, bedenkt mama soms dat er iets lekkers gekocht moet worden, wat volgens papa vast niet nodig is, maar volgens ons wel. Dat zijn leuke dingen, mensen. En het wordt helemaal leuk als je daarna ook nog naar de Zeeman, Kruidvat of de kaartjeswinkel gaat. Er zijn namelijk overal interessante en uitermate nuttige dingen te zien.
Maar goed, ik dwaal af.
Wij gingen dus naar de supermarkt. Lasse in het stoeltje, ik op het rekje. Ik mocht niet ín de kar, want er moesten veul boodschappen komen. Nou ja, he, dan stel je je een beetje coöperatief op en komt dat ook wel weer goed. Mama stopte van alles in het karretje, deze keer helaas vooral dingen waarvan ze vond dat die ook écht nodig waren.
Eénmaal bij de kassa, wachtte nog een kleine attractie. De dames en heren kassabouwers denken namelijk dat supermarktklanten allemaal boefjes zijn die op het plankje onderaan het karretje nog voor drie weken aan eten meezeulen, zodat de caissière het niet ziet. Dus hebben ze onder de kassa, nog even een gek dingetje gemaakt wat op de één of andere manier kan zien of het plankje van het karretje uitgeklapt is of niet. Waarschijnlijk kijkt daar een kabouter door een raampje en als het plankje uitgeklapt is, drukt ie op een knop en hoor je “pieppiep”. Aan de ene kant schrik ik er iedere keer van, aan de andere kant sta ik altijd op dat moment te wachten.
Deze keer schrok ík niet, maar schrok mama. Want het genie had haar portemonnee thuis laten liggen. Echt hoor, die heeft drie jaar gedaan over groep 1 en groep 2 en weet op dr dertigste nog steeds niet dat je geld mee moet nemen naar de supermarkt. Ik zit koud een maand op school, werk over ‘ik doe boodschappen’ en weet daardoor allang dat je geld mee moet nemen naar de supermarkt. Misschien moet mama ook maar weer terug naar de Krummelgroep.
De kassamevrouw vond het gek genoeg niet eens heul dom van mama. Ze vroeg of mama vér moest naar huis, en dat zíj wel even op onze boodschappen wilde passen. Dus mama racet de winkelwagen de winkel uit (ze leek Max Verstappen wel), gooide ons bijna op de kop in onze zitjes en vervolgens ging het plankgas naar huis. Thuis wilde madam nog nét de deur voor mij opendoen, maar ik moest de portemonnee gaan halen. Alsof ik niet sterk genoeg ben om de fiets met Lasse erop overeind te houden. Maar goed, ik heb portemonnee (die gewoon midden op tafel lag) gepakt en erop toegezien dat mama hem nu wél in haar tas deed. Terwijl mama me weer in m’n zitje tilde (deze keer netjes rechtop), zei ik welgemoed; “zo, poging twee.”
Ik moest naderhand even checken bij mama wat een ‘poging’ eigenlijk is, maar verder vond ik het wel een goeie opmerking. Mama ook, want ze moest er hard om lachen.
Terug bij de supermarkt had de kassamevrouw netjes op onze spullen gepast, en de bon ‘in de wacht’ gezet. Dus mama kon betalen en toen mochten alle spulletjes met ons mee naar huis. Eénmaal thuis met onze boodschappen, ruimde mama alles netjes op en kwam vervolgens op een bríljant plan: “zullen we bij die andere winkel een doos ijsjes kopen?”
Puik plan.
Maar toen mama de boodschappen had opgeruimd en met ons op pad wilde voor ijsjes, wist ik dat ik mijn plicht niet kon verzaken. Dus nét voordat mama de voordeur achter zich dichttrok, vroeg ik voor de zekerheid; “heb je nu wél je portemonnee bij je?”
“Natuurlijk,” zei mama. Maar daar is dus weinig ‘natuurlijk’ aan.
Dus, dames en heren medekleuters; let een beetje op je ouders. Ze maar een beetje aan laten rommelen levert alleen maar gedoe op.