Met m’n Harley naar town.
Blijf op de hoogte en volg Femmy
18 April 2013 | Oeganda, Arua
Zo af en toe is het nodig dat even naar ‘town’ ga. Bijvoorbeeld om brood en jam te kopen voor m’n ontbijt of om geld te pinnen.
Nu kan ik daarvoor een boda nemen, dat betekent dat je tegen betaling achterop een brommer of een fiets stapt, waarna de bestuurder je naar town brengt. Over de brommers heb ik al vrij bizarre verhalen gehoord en ik ben nooit goed geweest in achterop een fiets zitten met bungelende benen.
En dus zit er weinig anders op: ik spring gewoon zelf op een fiets en peddel als echte Hollandse dame op een fiets naar town.
De wegen hier zouden funest zijn voor mijn blauwe trots, maar ik mag gelukkig gebruik maken van een soort mountainbike-achtige fiets uit de schuur van de familie Den Breejen. Deze lichtelijk versleten tweewieler is van het merk ‘Harley Davidson’ maar lijkt in niets op de stoere motoren die ik me herinner uit een boek dat bij mijn geachte broertje in de kast stond. De voorrem doet het niet, de andere rem behoeft ook eigenlijk enige technische verbetering en de versnellingen zullen wel nooit mijn vrienden worden, maar hij fietst.
Dus ik loop hier de poort uit, een heuveltje op en vanaf daar fiets ik naar beneden. Een mundu (blanke) blijft voor heel Uganda waarschijnlijk een bezienswaardigheid, maar een mundu op een fiets, lijkt nog een keer zo bijzonder.
Ik word dan ook continu nageroepen, met name door kinderen; ‘How are you?!’
Nu lijkt dat heel lief en beleefd, maar het is net als ‘hoe gaat?’ in Nederland. Bijna iedereen vraagt het, maar bijna niemand is echt geïnteresseerd in het antwoord.
Van het zandpad ga ik op den duur rechtsaf een asfaltweg op. In de berm staat een bordje te beweren dat ik een rotonde betreed, maar een dit is een rotonde in de vorm van een T. Let wel, bij dit rechts afslaan moet ik de weg oversteken. In Uganda rijdt al het verkeer namelijk links.
Regelmatig ingehaald door auto’s, motorboda’s en lorries (vrachtwagens waar mensen gewoon in de open laadruimte zitten of staan) fiets ik over het asfalt verder.
Dit asfalt is niet half zo netjes als het asfalt in Nederland, maar dat mag de pret niet drukken.
Na al die weken vind ik de rotonde vlakbij het centrum nog steeds spannend. Erg logisch zijn die zenuwen niet, want ik rijd de hele weg al links, dus waarom zou ik de rotonde dan ineens rechtsom nemen? Maar goed, oefening baart kunst en heus, ik kan het best.
Eenmaal in town wordt het ineens een stuk drukker op de weg. Alles en iedereen fietst, loopt en rijdt door elkaar en dat doorgaans ook nog dermate onverstoorbaar dat het aan mij is om aan de kant te gaan; zij zullen dat in de meeste gevallen niet doen.
Mijn eerste stop is doorgaans bij Arua Supermarkt. Er zijn minstens drie kleine supermarktjes in Arua, maar ik ga eigenlijk altijd naar Arua Supermarkt. Deze winkel wordt gerund door vriendelijke mensen van Aziatische afkomst. Ik kan mijn fiets buiten zetten, zonder hem op slot te doen en de eigenaar van de winkel houdt voor mij in de gaten dat mijn Harley daar blijft staan.
Ik zal ergens in de komende periode nog eens pogen foto’s te maken van de supermarkt, zodat jullie kunnen zien hoe klein het winkeltje is. Ook moet je je niet teveel hechten aan een product van 1 bepaald merk want je weet nooit of het nog (lang) te koop is.
Bij het afrekenen, tikt de eigenaar de prijzen in een op een rekenmachine en dan laat hij de uitkomst aan mij zien. Ik moet nog steeds wennen aan al die duizendjes die ik dan zie, maar als je bedenkt dat 10000 shilling ongeveer 3 euro is valt het nog best mee dat ik maar 38000 shilling uitgeef aan mijn driewekelijkse boodschappen.
Heel soms moet ik ook naar de bank. Dat gebeurt zelden, maar deze week heb ik dat voor het eerst helemaal in m’n uppie gedaan. Bij de bank zitten of staan mensen met een geweer in hun hand te niksen. Een voor een mag je dan in een hokje waar een pinautomaat hangt. Als je pech hebt, hebben de Ugandezen het loon gekregen en staat het volk in een lange rij te wachten. Dat kan dan makkelijk langer dan een half uur duren.
Maar goed die keer dat ik ging pinnen, was ik de enige. En de bewaker zag zijn kans schoon. Nadat ik
in het (overigens bloedhete) hokje wat shillings uit de muur getrokken had en weer naar buiten liep,
sprak hij me aan.
Volgens hem zag ik er niet uit alsof ik getrouwd was. Dus waarschijnlijk vond ik het wel een goed idee om dan met hem mee te gaan. Het kostte me heel wat moeite om hem ervan te overtuigen dat ik dáár niet aan zou beginnen.
Inmiddels had ik het loeiheet van het fietsen en de warmte, maar toen moest ik nog terug fietsen.
Maar goed terug fietsen is al wat makkelijker alleen al omdat ik de rotonde mee heb, en verder weinig over hoef te steken.
Na een kwartier ben ik weer thuis. Godfrey de tuinman zet m’n fietsje in de schuur en ik gooi m’n spulletjes in de koelkast van mijn domeintje.
‘Mijn’ Harley is lang niet slecht, maar van de week heb ik toch even ons huis opgezocht via google streetview, om heel even te kijken naar de mooie fiets die je daar onder de carport kunt zien staan…
Nu kan ik daarvoor een boda nemen, dat betekent dat je tegen betaling achterop een brommer of een fiets stapt, waarna de bestuurder je naar town brengt. Over de brommers heb ik al vrij bizarre verhalen gehoord en ik ben nooit goed geweest in achterop een fiets zitten met bungelende benen.
En dus zit er weinig anders op: ik spring gewoon zelf op een fiets en peddel als echte Hollandse dame op een fiets naar town.
De wegen hier zouden funest zijn voor mijn blauwe trots, maar ik mag gelukkig gebruik maken van een soort mountainbike-achtige fiets uit de schuur van de familie Den Breejen. Deze lichtelijk versleten tweewieler is van het merk ‘Harley Davidson’ maar lijkt in niets op de stoere motoren die ik me herinner uit een boek dat bij mijn geachte broertje in de kast stond. De voorrem doet het niet, de andere rem behoeft ook eigenlijk enige technische verbetering en de versnellingen zullen wel nooit mijn vrienden worden, maar hij fietst.
Dus ik loop hier de poort uit, een heuveltje op en vanaf daar fiets ik naar beneden. Een mundu (blanke) blijft voor heel Uganda waarschijnlijk een bezienswaardigheid, maar een mundu op een fiets, lijkt nog een keer zo bijzonder.
Ik word dan ook continu nageroepen, met name door kinderen; ‘How are you?!’
Nu lijkt dat heel lief en beleefd, maar het is net als ‘hoe gaat?’ in Nederland. Bijna iedereen vraagt het, maar bijna niemand is echt geïnteresseerd in het antwoord.
Van het zandpad ga ik op den duur rechtsaf een asfaltweg op. In de berm staat een bordje te beweren dat ik een rotonde betreed, maar een dit is een rotonde in de vorm van een T. Let wel, bij dit rechts afslaan moet ik de weg oversteken. In Uganda rijdt al het verkeer namelijk links.
Regelmatig ingehaald door auto’s, motorboda’s en lorries (vrachtwagens waar mensen gewoon in de open laadruimte zitten of staan) fiets ik over het asfalt verder.
Dit asfalt is niet half zo netjes als het asfalt in Nederland, maar dat mag de pret niet drukken.
Na al die weken vind ik de rotonde vlakbij het centrum nog steeds spannend. Erg logisch zijn die zenuwen niet, want ik rijd de hele weg al links, dus waarom zou ik de rotonde dan ineens rechtsom nemen? Maar goed, oefening baart kunst en heus, ik kan het best.
Eenmaal in town wordt het ineens een stuk drukker op de weg. Alles en iedereen fietst, loopt en rijdt door elkaar en dat doorgaans ook nog dermate onverstoorbaar dat het aan mij is om aan de kant te gaan; zij zullen dat in de meeste gevallen niet doen.
Mijn eerste stop is doorgaans bij Arua Supermarkt. Er zijn minstens drie kleine supermarktjes in Arua, maar ik ga eigenlijk altijd naar Arua Supermarkt. Deze winkel wordt gerund door vriendelijke mensen van Aziatische afkomst. Ik kan mijn fiets buiten zetten, zonder hem op slot te doen en de eigenaar van de winkel houdt voor mij in de gaten dat mijn Harley daar blijft staan.
Ik zal ergens in de komende periode nog eens pogen foto’s te maken van de supermarkt, zodat jullie kunnen zien hoe klein het winkeltje is. Ook moet je je niet teveel hechten aan een product van 1 bepaald merk want je weet nooit of het nog (lang) te koop is.
Bij het afrekenen, tikt de eigenaar de prijzen in een op een rekenmachine en dan laat hij de uitkomst aan mij zien. Ik moet nog steeds wennen aan al die duizendjes die ik dan zie, maar als je bedenkt dat 10000 shilling ongeveer 3 euro is valt het nog best mee dat ik maar 38000 shilling uitgeef aan mijn driewekelijkse boodschappen.
Heel soms moet ik ook naar de bank. Dat gebeurt zelden, maar deze week heb ik dat voor het eerst helemaal in m’n uppie gedaan. Bij de bank zitten of staan mensen met een geweer in hun hand te niksen. Een voor een mag je dan in een hokje waar een pinautomaat hangt. Als je pech hebt, hebben de Ugandezen het loon gekregen en staat het volk in een lange rij te wachten. Dat kan dan makkelijk langer dan een half uur duren.
Maar goed die keer dat ik ging pinnen, was ik de enige. En de bewaker zag zijn kans schoon. Nadat ik
in het (overigens bloedhete) hokje wat shillings uit de muur getrokken had en weer naar buiten liep,
sprak hij me aan.
Volgens hem zag ik er niet uit alsof ik getrouwd was. Dus waarschijnlijk vond ik het wel een goed idee om dan met hem mee te gaan. Het kostte me heel wat moeite om hem ervan te overtuigen dat ik dáár niet aan zou beginnen.
Inmiddels had ik het loeiheet van het fietsen en de warmte, maar toen moest ik nog terug fietsen.
Maar goed terug fietsen is al wat makkelijker alleen al omdat ik de rotonde mee heb, en verder weinig over hoef te steken.
Na een kwartier ben ik weer thuis. Godfrey de tuinman zet m’n fietsje in de schuur en ik gooi m’n spulletjes in de koelkast van mijn domeintje.
‘Mijn’ Harley is lang niet slecht, maar van de week heb ik toch even ons huis opgezocht via google streetview, om heel even te kijken naar de mooie fiets die je daar onder de carport kunt zien staan…
-
18 April 2013 - 20:36
Christa:
Tja, dat kan ook een reden zijn om naar huis te verlangen. Ik vind het knap hoe je weer een mooi verhaal over een alledaagse gebeurtenis kan schrijven. Zouden we zelf ook eens moeten doen:) -
18 April 2013 - 20:39
Reinier:
Krijg flashbacks van fietsen in de Terai in Nepal. Heet, mango, heimwee... Geniet ervan. Komt niet meer terug. Groet, Reinier -
18 April 2013 - 21:35
Yvonne:
Hoi Femmy, wat een verhaal. Heel wat anders dan op je fietsje door Ede. Je kunt het mooi schrijven, ik zie het zo voor me. Heel veel succes daar!
groetjes Yvonne -
18 April 2013 - 22:27
Annet:
Lieve Fem,
Je moet daar heel wat missen: je blauwe trots, de jumbo, lekker asfalt enz maar je krijgt er wel een hoop avontuur voor terug!! Doe je trouwens 3 weken met je brood dat je maar 1x per 3 weken boodschappen hoeft te doen ;-)?
Geniet van al je avonturen dan genieten wij van jouw blogs!
Liefs
Annet -
18 April 2013 - 23:54
Gerda:
Het lijkt mij juist wel leuk om met Google Streetview jouw huidige onderkomen te bekijken. :) -
19 April 2013 - 00:03
Gerda:
Ik realiseer me nu dat ik je adres wel heb, dus ik ga het gewoon even doen. :) -
21 April 2013 - 09:01
Linda:
haha, leuk verhaal weer!!
ik kan me helemaal voor me halen hoe dat ritje gaat en wat je onder weg ziet enzo haha..
even een vraagje.. doet de rem het al?? haha
wel lekker om ff te fietsen toch!! en goed dat je er af en toe ff op uit gaat!!
Veel plezier nog even
Groetjes Linda romeijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
