De terugreis

Lectori salutem
Hier volgt deel 1 van de mini-serie over mijn terugreis naar Nederland.
Deze serie bestaat uit de volgende delen:
1. De terugreis.
2. De terugvlucht.
3. De eerste dagen thuis.

Het gastblog over mijn al, dan niet veranderde ikje, valt buiten deze mini serie.

De laatste weken van mijn verblijf in Uganda kwam van verschillende kanten om de haverklap dezelfde vraag: ‘Femmy, heb je zin om terug te gaan naar Nederland?’
En het antwoord was altijd hetzelfde: ‘ik zie er naar uit om alles en iedereen uit Nederland weer te zien/spreken/ervaren, maar ik ga de mensen en de dingen die mijn dagelijkse leventje in Aura vulden ook heel erg missen.’
Op het moment van schrijven heeft het eerste deel van die bewering zich ruimschoots bewezen. Het bewijs van deel twee zal nog wel even op zich laten wachten. Net zoals het vorig jaar een poosje duurde dat ik echt nooit meer als student op De Wittenberg rond zou lopen, zal het nu wl even duren voordat ik besef dat ik (voorlopig) niet meer terug zal komen in Arua.

De dinsdag voordat ik Arua verliet, zijn we op mijn kosten met elkaar gaan eten bij een Ethiopisch restaurantje in Arua. Ik had voor alle kids een brief geschreven die ik hen die avond ook gegeven had. In de brieven werkte ik meestal volgens het tips en tops systeem: eerst noemen waar de kids nog mee bezig konden en/of wat ze nog konden oefenen en positief af te sluiten met dingen die ik gewaardeerd heb in hen gedurende de twinitg weken les.
Bij Lisa (net drie) zat het wat anders: zij kreeg een brief met foto’s en de teksten van drie liedjes die ik vaak met haar zong.

Natuurlijk betekende het weggaan uit Arua ook afscheid nemen van de Nursery, de dames van de Bijbelstudie, en van Godfrey, Juliët en Grace, respectievelijk de tuinman en de hulpen van de familie Den Breejen.
De kids van de nursery had ik op mijn laatste dag daar een zelfportret laten tekenen, zodat ik hen niet zou vergeten. De dames van de Bijbelstudie hebben met en voor mij gebeden en ook Juliët, Grace en Godfrey hebben beloofd dat ze voor mij zouden bidden.
Mijn Keniase vriendin Maggie gaf mij een echte Keniase omslagdoek, die ik goed zal bewaren!
Tijdens de laatste ochtend Nederlandse school, heb ik de kids ook alle drie iets laten knutselen als afscheidscadeautje. Toen ze één keer begonnen met knippen, kleuren en plakken, waren ze niet meer te stoppen, dus ik heb heel wat kunstwerkjes van hen meegekregen!

Donderdagochtend vertrok ik om half acht met de bus uit Arua. Geesje en Anne Fleur zouden met mij meereizen, zodoende hoefde ik ‘alleen maar’ afscheid te nemen van Aart, Ruben, Lucas en Lisa.
Ruben, die net wakker was, herinnerde mij er nog even vriendelijk aan dat het wél de bedoeling was dat ik hun kunstwerken mee naar huis nam. Gelukkig had ik dat zelf ook al bedacht…
Dit is de derde keer dat ik in Kampala zou zijn. Hopelijk sla ik deze keer meer op dan de vorige keren. De eerste keer (begin februari) zat ik vol me indrukken van de vliegreis en pastte er verder weinig bij in mijn hoofd. De tweede keer (eind mei) had ik malaria, wat er ook niet erg aan bijdroeg dat ik veel otnhield van wat ik om me heen zag. Dus hopelijk is drie keer scheepsrecht en zullen de komende dagen een waardige afsluiter vormen van mijn periode in Uganda.

Net als op de heenreis, gingen we ook deze keer weer per bus naar Kampala. Voor mij was dat geen probleem, zolang ik mijn benen maar kwijt kon. Algauw bleek de beenruimte niet het probleem te zijn, maar het hemelwater. Bij het raam was de bus namelijk niet helemaal waterdicht en toen het ging regenen stonden de stoelen van Anne Fleur en mij algauw enigszins blank. Toen mochten we verhuizen naar de achterbank. Daar zaten we droog, maar was ik meteen mijn beenruimte kwijt. Fleur vroeg of ik nog voor de allerlaatste keer iets wilde vertellen over geschiedenis. Zo goed en zo kwaad als ging, vertelde ik toen over de 2de treinkaping bij Wijster door jongeren van de RMS. Ik hoop maar dat mijn verhaal feitelijk klopte, want ik had geen internet in de buurt om het te checken…
Na verloop van tijd werd het weer droog en mochten we weer terug naar onze eige plek. De rest van de rit was het droog, dus konden we daar rustig blijven zitten.

Anne Fleur was helemaal hyper omdat ze het zo leuk vond om samen met haar moeder en mij op pad te zijn en haar broertjes, zusje en vader voor een paar dagen achter te laten. En ach, geef haar eens ongelijk. Het is natuurlijk leuk om een paar dagen gezellige dingen te doen, lekker te eten en vrij laat naar bed te gaan!
We overnachtten in een guesthouse (in tegenstelling tot eerdere berichtgeving van mijn kant niet hetzelfde als op de heenweg) waar we met ons drietjes een kamer hadden.
’s Avonds vroeg Fleur hoeveel kinderliedjes ik eigenlijk kende. ik beweerde met mijn grote mond dat ik vast wel duizend kinderliedjes kende, waarop Geesje en Fleur dat weleens wilden horen. Fact-checking heet dat. Gelukkig mocht ik na 50 liedjes stoppen met zingen. ;)

In kampala kon alvast weer een beetje wennen aan de Westerse welvaart. Er waren supermarkten die qua formaat en assoritment totaal niet onder zouden doen voor Franse en Duitse Hypermarkten, we aten ’s avonds dikke hamburgers en ons ontbijt bestond uit wafels met chocolade-ijs.
Het spreekwoord ‘ontberen doet waarderen’ gaat in dit geval zéker op!
Maar als we donderdagavond teruglopen naar het guesthouse, zien we een jochie van krap 2 jaar half slapend op de stoep zitten bedelen. Afrika, Afrika…

Natuurlijk benut ik de kans om souvenirs in te slaan grondig. En als het aan al die kleine souvenirwinkeltjes met hun vriendelijke eigenaren ligt, zou ik wel kunnen blíjven kopen. Maar helaas is mijn portemonnee een keer leeg en m’n bagageruimte een keer vol…

In een groot winkelcomplex komen we een groep schoolkids tegen in onberispelijke kleren. Natuurlijk maa ik daar graag een foto van. En dan blijkt dat alle afrikaanse kids hetzelfde zijn; uit tientallen kindermonden klinkt meteen “how are you?” terwijl ze gehoorzaam naar mij zwaaien, zoals hun meester hen instrueert.
Zal ik dat “how are you” nou missen of niet?

In datzelfde winkelcentrum komen we middenin een grote boekhandel een Nederlands gezin tegen. Het zijn kennissen van Aart en Geesje en ze blijken eveneens op weg te zijn naar Nederland.
En ook zij vliegen vrijdagavond/-nacht van Kampala naar Amsterdam.
See you at the airport! (tot ziens op het vliegveld!)


In deze mini-serie wil ik ook steeds (groepen) mensen bedanken, te beginnen in Arua;
Dankjewel Aart, voor je grapjes, het mooie snijplankje van mahoniehout uit Arua, de lift naar de bus en nog veel meer.
Dankjewel Geesje, voor je gastvrijheid, je hulp bij de lessen, de keren dat ik mee mocht eten, de keren dat ik mijn was bij jou mocht afleveren en het schoon en opgevouwen terugkreeg, de leuke tijd in Kampala enzovoort.
Dankjewel Fleur, voor je gezelligheid, je verhalen en je knuffels.
Dankjewel Ruben, voor de gezelligheid en je creativiteit die ik ook in je afscheidscadeautje weer terugzag.
Dankjewel Lucas, voor je knuffels, je ondeugd en het dansen rond de tafel in het guesthouse.
Dankjewel Lisa, voor de nieuwe bijnaam die je me gaf, voor het samen liedjes zingen, voor het samen boekjes lezen, en voor het dansen rond de tafel in de guesthouse.