Zo maak je nog NS wat mee...

Vandaag ging ik weer eens met het OV vanuit De Wittenberg naar Huize Janssens.
Dat doe ik wel vaker, dus ik dacht dat één en ander niet bijster problematisch zou zijn.
Deze optimistische instelling werd brutaalweg gelogenstraft.

In eerste instantie leek het allemaal van een leien dakje te gaan; de bus kwam prima op tijd en ik hoefde niet zolang op de trein te wachten. Maar eenmaal ín de trein begonnen de problemen.
De trein reed zoals altijd station Maarn voorbij, maar ineens begon de trein alsnog te remmen. Nu doen treinen dat wel vaker, veelal om op tegenliggers te wachten. Maar er gebeurde verder niets en de trein maakte weer vaart. Ineens ging de machinist vol op de rem, er volgde een klap en ik zag iets wits langs het raam schieten. Het ging zo snel, dat ik geen idee heb waar die kleur vandaan kwam.
De eerste reflex die ik om me heen zag was dat mensen hun mobieltjes pakten.
Via de intercom werd ons verteld dat we tegen een vrachtwagen waren geknald en dat er verder niets bekend was.
Even later kwam de trein uit de richting Ede langs, die vervolgens op eenzelfde manier op dezelfde vrachtwagen geknald is.
Bij mij in de coupé zat een meisje dat heftig geschrokken was en een beetje paniekerig reageerde; ‘straks ontploft de trein nog!’riep ze.
Aangezien ik ervan overtuigd was dat de NS ons heus niet in de trein zou houden als het niet verantwoord was, achtte ik de kans op ontploffingen niet bijzonder groot. Daarom zei ik tegen het meisje; ‘als dat risico bestond, zouden ze ons heus wel uit de trein laten. Ga maar even rustig zitten en wacht maar gewoon af wat er gebeurt.’
Even later hoorde ik het meisje via haar telefoon tegen iemand zeggen; ‘Ik was echt de enige die zo paniekerig reageerde, maar gelukkig was er een meisje dat me een beetje kalmeerde en nu gaat het wel weer.’
In de categorie indirecte complimentjes… :)

Op den duur kwam er een medewerker van de NS langs die zei; ‘dit gaat wel even duren, dus zoek gerust een plekje. Het maakt deze keer niet uit of dat in de eerste of in de tweede klas is.’ Verder werd ons nog steeds weinig verteld over wat er nu precies gebeurd was, we wisten alleen dat de machinist lichtgewond was geraakt.
Lang leve de moderne communicatie; medereizigers die via hun mobieltje op internet en/of teletekst konden, wisten te melden dat we op ene vrachtwagen vol bevroren kalkoenen waren gereden en dat er geen dodelijke slachtoffers te betreuren vielen.
Ondertussen begonnen mensen spontaan met elkaar te kletsen; onder ‘normale’ omstandigheden zien we elkaar figuurlijk niet staan, maar nu kletste iedereen met iedereen en algauw werden de eerste grappen gemaakt over de combi kalkoenen en treinen…
Ik had ondertussen het thuisfront in Ede en mijn geachte schoolgenoten in Zeist ingelicht over mijn wedervaren en er kwamen al wat reacties uit Zeist terug.

Buiten de trein liepen allemaal mensen in knalgele pakken rond die onduidelijke werkzaamheden verrichtten. Wél was inmiddels duidelijk dat de trein geen meter meer kon rijden; de remmen waren finaal kapot gegaan en het glas van de voorruit was gesneuveld.
Na anderhalf uur kwam de mededeling dat we naar de achterkant van de trein moesten lopen om eruit te komen. Dat ging via een geïmproviseerde trap, waar legio mannen in knalgele pakken omheen stonden.
We werden naar het hotel gedirigeerd dat daar tussen de spoorweg en de snelweg in staat.
Daar stonden op de parkeerplaats bussen klaar die in ons naar station Ede-Wageningen zouden brengen.
Om daar te komen moesten we wel een smal slootje over, maar daar was een geïmproviseerd, griezelig smal bruggetje overheen gelegd. Ik beweerde tegen de heren in de gele jassen dat ik daar prima zelf overheen kon; van de weeromstuit werd ik een beetje overmoedig.
Dat hadden de heren blijkbaar door, want toen ik halverwege was riep iemand; ‘ze loopt erbij alsof ze liever wél hulp had gekregen.’
Maar goed, ik ben aan de overkant beland, waar ik indien gewenst in het hotel nog een bekertje koffie kon bietsen. Ik had echter wel trek, maar geen dorst, dus ik sloeg de koffie af en ging naar de bus.

We kregen allemaal een briefje dat we in mochten vullen als we nazorg dan wel iets anders wensten van de NS. Uit voorzorg werden onze burgerservicenummers nog even genoteerd; er zijn blijkbaar wijsneuzen die onkosten declareren die ze over gehouden zeggen te hebben aan dergelijke voorvallen, zonder bij het voorval betrokken te zijn geweest.
Er zat een andersbegaafde jongen bij ons in de bus die met zijn verhalen de hele boel aanzienlijk opfleurde; hij kreeg vast wel 2000 euro van de NS, dat leek hem wel wat.
Terwijl we wachtten tot we mochten vertrekken, zag ik een auto met daarachter de aanhanger van Trinity voorbij rijden. Altijd leuk zulke onverwachte herkenningsmomenten.
Onderweg kletste ik een beetje met de man die naast mij zat en luisterde ondertussen naar de verhalen van onze andersbegaafde reisgenoot. Blijkbaar ging het gesprek dat hij voerde over China, want hij beweerde ineens dat hij met die 2000 euro die hij van de NS dacht te krijgen bést op vakantie kon naar China. Hilariteit alom natuurlijk.
Iemand anders gaf ondertussen een hoorcollege over niets minder dan DienJeStad! Prima om zulke bekende namen te horen op zo’n plek.
Eenmaal weer veilig op station Ede-Wageningen stapte iedereen weer uit.
Ik werd opgehaald door m’n vader en toen was het avontuur weer ten einde.