De handtekening van de Heer.
Blijf op de hoogte en volg Femmy
05 Maart 2013 | Oeganda, Arua
O Heer, onze Heer, Uw handtekening staat prachtig onder heel de aarde.
Toen ik dinsdagavond uitgenodigd werd om mee te gaan op safari stonden drie (!) dingen meteen vast voor mij:
1. Ik ga mee, zo’n kans krijg ik voorlopig niet weer.
2. Ik ga een blog schrijven over de safari.
3. De titel van het betreffende verhaal moet verwijzen naar Psalm 8 van Psalmen voor nu.
Vanaf het moment dat dat vaststond, konden we beginnen met de praktische voorbereidingen.
Natuurlijk kan je bijna niet vijf maanden in Afrika rondlopen zonder minstens 1 keer op safari te gaan. Dus ik wist al vanaf het begin dat ik ergens in deze periode op safari zou gaan. Wanneer en met wie was nog de vraag, maar daar zou ik nog wel uitkomen.
Nu logeerden er deze week 2 meiden in het guesthouse, die Aart en Geesje kennen vanuit de kerk. Stijna en Linda bleken buurmeisjes te zijn van Anne-Marije, een klasgenootje van De Wittenberg, maar ook buiten dat kon ik het goed met hen vinden.
Toen zij het plan opvatten, om op safari te gaan, vroegen ze vrijwel meteen of ik zin had om mee te gaan. Woensdag is daarvoor een ideale dag, want dan heb ik in de huidige omstandigheden praktisch niets te doen. Dus de knoop was snel doorgehakt.
Spullen ingekocht en ingepakt, kleren, camera’s en zonnebrillen klaargelegd, en toen vroeg naar bed. Om kwart voor vijf ging de wekker, zodat we tegen half zes konden vertrekken.
Letti, iemand van de school van Aart, was bereid om ons een hele dag rond te rijden in de 4x4 van Aart en Geesje, dus daar hoefden we ons ook niet meer druk over te maken. Geesje adviseerde ons om een paar kussens van de tuinbank mee te nemen. We konden namelijk op het dak van de auto zitten en zo’n kussen zit comfortabeler dan het harde ijzer, dat in de loop van de dag nog flink opwarmt ook.
Het was nog helemaal donker toen we vertrokken, maar het duurde niet lang en toen wam de zon op. De gigantische oranje bal, deed me denken aan een liedje van een Amerikaanse gospelzanger: The sun comes up, it’s a new day dawning. It’s time to sing Your song again.
(De zon komt op, een nieuwe dag schemert, het is tijd om opnieuw voor U te zingen.)
Onderweg zagen we langs de weg typisch Ugandese hutjes staan. Op de één of andere manier doen die hutjes me denken aan openluchtmusea in Nederland, het idee dat er hier hele families hun leven lang in zo’n hutje wonen, is vrij bizar.
Van jong tot oud lopen de mensen hier gewoon langs de weg waar auto’s, brommers en vrachtwagens met aanzienlijke snelheid langs razen. Om te waarschuwen gebruiken automobilisten overdag hun claxon en ’s avonds hun lichten. Als er toch een ongeluk gebeurt, moet je zorgen dat je zo snel mogelijk bij het dichtstbijzijnde politiebureau komt, om de zaak af te handelen. Als je dat namelijk niet doet, neemt het volk het recht in eigen hand en dan is het einde vaak zoek.
Om te voorkomen dat mensen continu te hard rijden, zijn er drempels aangelegd. Eerst een grote drempel en vlak daar achteraan vier of vijf kleinere drempeltjes. Stijna heeft op de terugweg zitten tellen en toen kwamen we uit op 38 keer deze combi in ongeveer 2 uur.
In het park zouden we een ranger (de Ugandese variant van een boswachter) oppikken, die ons de beste plekken zou wijzen om dieren te zien. Nog voordat we ‘onze’ ranger opgepikt hadden, zagen we echter de eerste olifanten al. Het pronkstuk was natuurlijk de olifant die vlak voor de auto de weg overstak!
We mochten van Letti algauw op het dak gaan zitten en daar hebben we praktisch de hele safari gezeten. We werden bruin, zagen de dieren op het mooist en konden volop genieten. De ranger stond op de bijrijders stoel, met zijn hoofd door het dakraam, zodat hij ons vanalles kon vertellen en uitleggen.
Meestal reed Letti gewoon op de zandweg, maar toen kreeg onze ranger een telefoontje. Er zouden leeuwen gespot zijn! Dat gebeurt niet zo vaak, dus was het zaak om zo snel mogelijk op de aangegeven plek te komen. Aan de Letti de taak om staaltje ‘straatje keren’ voor gevorderden te laten zien, waarbij hij ook nog instructies kreeg van de ranger om voorzichtig te doen. Er zaten immers drie jonge blanke dames op het dak!
Letti’s moeite werd beloond: we hebben een leeuw gezien van slechts vijf meter afstand!
Later zagen we van heel dichtbij giraffen. Het zijn mooie, gracieuze dieren en van dichtbij kan je de tekening op hun lijf pas echt goed zien. Ik blijf er trouwens bij dat de geel-zwarte giraf uit de Dick Bruna boekjes te weinig overeenkomst vertoond met de werkelijkheid. Maar goed, het kwaad is al geschied en ‘tig kinderen zijn (net als ik) opgegroeid met díe voorstelling van giraffes.
De dieren die wij het meest hebben gezien, zijn herten in allerlei soorten en maten. Soms hele kuddes en soms maar één of twee. Overal zag je ze lopen en/of grazen. Het viel op dat de dieren totaal niet bang zijn voor zo’n brullend vierwiel-aangedreven mensending. Ze bleven vaak rustig op de weg staan, om ineens weg te sprinten als de auto voorzichtig dichterbij kwam.
Aan het eind van de ochtend, namen we afscheid van de ranger en reden we naar een veerpontje toe. Het pontje deed me denken aan het pontje bij Lexesveer, alleen ga je hier de Nijl over en zie je op de kant olifanten lopen. En dat heb ik bij Lexesveer nog nooit gepresteerd.
Aan de overkant bracht Letti ons naar een restaurantje voor de lunch. Hijzelf ging elders lunchen.
Ik heb gelunched met een sandwich met gebakken ei een colaatje.
Deze cola was lekker koel. Later op de dag dronk ik cola die zowat heet was. En dat is zelfs voor een diehard cola-fan als ik teveel van het goede.
We werden geholpen door een jongen die zich voorstelde als Ivan-Joyce (ja echt, zuster Veurink! :p) Vermoedelijk vond hij ons maar wonderlijke lieden, maar dat mocht de pret niet drukken.
Na de lunch bracht Letti ons verder naar boven. We moesten nu binnen zitten en de raampjes van de auto dichtdoen. In het gebied waar we doorheen zouden rijden komt namelijk de tsé-tsé vlieg voor en die kán de slaapziekte overbrengen. Nu weet ik dat er lezers zijn die wel van slapen houden, maar ik heb me ook laten vertellen dat je de slaapziekte zelf liever níet wilt krijgen.
Onderweg moest Letti een paar haarspeldbochten nemen, waarbij de haarspeldbochten die ik me herinner van onze vakanties in Duitsland nog royale bochtjes leken.
Boven werden we opgewacht door onze volgende gids. Deze meneer zou ons begeleiden op een wandeling langs de watervallen van de Nijl, richting een rondvaartboot. Ik had mezelf meegebracht, dus de wandeling werd de grootste uitdaging van de dag. Gelukkig was Stijna niet te beroerd om te helpen, dus ik heb het gered. De manier waarop de wandeling ging, vrij vaak aan een helpende hand, deed me dan weer denken aan de outdoor tijdens mijn eerste Ardennenkamp, toen ik ook van elke kant omringd werd door helpende mensen.
Alleen kan ik me niet herinneren dat het toen ook veertig graden was…
De watervallen zijn imponerend om te zien. Non-stop dondert het water het Albertmeer naar beneden, richting de Nijl. Als de zon goed viel, kon je regenbogen zien in het opspattende water.
Op de duur ging onze gids zitten op een plek die voor ons nogal onlogisch overkwam. ‘We have to wait here for the boat. It will be here in about five minutes.’
En inderdaad kwam er even later een boot aangevaren (type: rondvaartboot voor de Amsterdamse grachten) er stapte een hele horde Duitse toeristen uit en toen konden wij erin. Behalve de bemanning en twee andere toeristes waren wij de enige mensen aan boord. We konden flesjes drinken kopen voor 2000 Ugandese shillings, dat is omgerekend €0,66.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, vertrokken we.
Vanaf het water zagen we een paar krokodillen, hele groepen nijlpaarden en bij de aanlegplaats een olifantenfamilie. En oh ja, ik heb ook nog een Amerikaanse zeearend gezien.
Onderweg zijn heel veel foto’s gemaakt, waarvan ik (als internet meewerkt) een paar bij dit verslag wil plaatsen.
Bij het eindpunt van de rondvaartboot stond Letti alweer op ons te wachten. Eén van de rangers van de boot deed nog een beetje moeilijk over een papiertje dat hij van ons had willen hebben, maar dat wij al aan een collega hadden moeten geven. Maar Letti praatte even met de beste man en toen was het alweer goed.
Op de terugweg naar de uitgang van het park, zagen we nog een hele groep apen. Eén van de apen zat het achterste van een familielid te vlooien, wat een vrij ehm… bijzonder gezicht was.
Midden in het park heeft Letti nog een foto gemaakt van ons drietjes op het dak van de jeep en toen zagen we de poort van de ingang en de uitgang alweer opdoemen. Voorbij de poort zat een aap op een bord, als ware hij het afscheidscomité. Daar moest natuurlijk ook een foto van worden gemaakt!
Van zo’n dag op safari wordt je trouwens wel stoffig. We waren alle drie rood van het stof en onze haren plakten. Maar hè, we waren op safari dus who cares. En bovendien, hoe vaak maak ik me nou druk om m’n haar?! (Hè Anne-Wil!)
Op de terugweg werden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang en opnieuw bedacht ik weer dat God de wereld prachtig geschapen heeft. Al zou Psalmen voor Uganda het waarschijnlijk niet hebben over schapen op de dijk en koeien in de wei, maar over geiten in de wei en kroko’s in de Nijl of zoiets…
Zo dit, was weer een heel referaat. Bedankt voor het lezen en jullie reacties en tot de volgende keer.
P.S. De foto’s komen nog. Als ik wat meer tijd heb om te wachten op het uploaden ervan.
Toen ik dinsdagavond uitgenodigd werd om mee te gaan op safari stonden drie (!) dingen meteen vast voor mij:
1. Ik ga mee, zo’n kans krijg ik voorlopig niet weer.
2. Ik ga een blog schrijven over de safari.
3. De titel van het betreffende verhaal moet verwijzen naar Psalm 8 van Psalmen voor nu.
Vanaf het moment dat dat vaststond, konden we beginnen met de praktische voorbereidingen.
Natuurlijk kan je bijna niet vijf maanden in Afrika rondlopen zonder minstens 1 keer op safari te gaan. Dus ik wist al vanaf het begin dat ik ergens in deze periode op safari zou gaan. Wanneer en met wie was nog de vraag, maar daar zou ik nog wel uitkomen.
Nu logeerden er deze week 2 meiden in het guesthouse, die Aart en Geesje kennen vanuit de kerk. Stijna en Linda bleken buurmeisjes te zijn van Anne-Marije, een klasgenootje van De Wittenberg, maar ook buiten dat kon ik het goed met hen vinden.
Toen zij het plan opvatten, om op safari te gaan, vroegen ze vrijwel meteen of ik zin had om mee te gaan. Woensdag is daarvoor een ideale dag, want dan heb ik in de huidige omstandigheden praktisch niets te doen. Dus de knoop was snel doorgehakt.
Spullen ingekocht en ingepakt, kleren, camera’s en zonnebrillen klaargelegd, en toen vroeg naar bed. Om kwart voor vijf ging de wekker, zodat we tegen half zes konden vertrekken.
Letti, iemand van de school van Aart, was bereid om ons een hele dag rond te rijden in de 4x4 van Aart en Geesje, dus daar hoefden we ons ook niet meer druk over te maken. Geesje adviseerde ons om een paar kussens van de tuinbank mee te nemen. We konden namelijk op het dak van de auto zitten en zo’n kussen zit comfortabeler dan het harde ijzer, dat in de loop van de dag nog flink opwarmt ook.
Het was nog helemaal donker toen we vertrokken, maar het duurde niet lang en toen wam de zon op. De gigantische oranje bal, deed me denken aan een liedje van een Amerikaanse gospelzanger: The sun comes up, it’s a new day dawning. It’s time to sing Your song again.
(De zon komt op, een nieuwe dag schemert, het is tijd om opnieuw voor U te zingen.)
Onderweg zagen we langs de weg typisch Ugandese hutjes staan. Op de één of andere manier doen die hutjes me denken aan openluchtmusea in Nederland, het idee dat er hier hele families hun leven lang in zo’n hutje wonen, is vrij bizar.
Van jong tot oud lopen de mensen hier gewoon langs de weg waar auto’s, brommers en vrachtwagens met aanzienlijke snelheid langs razen. Om te waarschuwen gebruiken automobilisten overdag hun claxon en ’s avonds hun lichten. Als er toch een ongeluk gebeurt, moet je zorgen dat je zo snel mogelijk bij het dichtstbijzijnde politiebureau komt, om de zaak af te handelen. Als je dat namelijk niet doet, neemt het volk het recht in eigen hand en dan is het einde vaak zoek.
Om te voorkomen dat mensen continu te hard rijden, zijn er drempels aangelegd. Eerst een grote drempel en vlak daar achteraan vier of vijf kleinere drempeltjes. Stijna heeft op de terugweg zitten tellen en toen kwamen we uit op 38 keer deze combi in ongeveer 2 uur.
In het park zouden we een ranger (de Ugandese variant van een boswachter) oppikken, die ons de beste plekken zou wijzen om dieren te zien. Nog voordat we ‘onze’ ranger opgepikt hadden, zagen we echter de eerste olifanten al. Het pronkstuk was natuurlijk de olifant die vlak voor de auto de weg overstak!
We mochten van Letti algauw op het dak gaan zitten en daar hebben we praktisch de hele safari gezeten. We werden bruin, zagen de dieren op het mooist en konden volop genieten. De ranger stond op de bijrijders stoel, met zijn hoofd door het dakraam, zodat hij ons vanalles kon vertellen en uitleggen.
Meestal reed Letti gewoon op de zandweg, maar toen kreeg onze ranger een telefoontje. Er zouden leeuwen gespot zijn! Dat gebeurt niet zo vaak, dus was het zaak om zo snel mogelijk op de aangegeven plek te komen. Aan de Letti de taak om staaltje ‘straatje keren’ voor gevorderden te laten zien, waarbij hij ook nog instructies kreeg van de ranger om voorzichtig te doen. Er zaten immers drie jonge blanke dames op het dak!
Letti’s moeite werd beloond: we hebben een leeuw gezien van slechts vijf meter afstand!
Later zagen we van heel dichtbij giraffen. Het zijn mooie, gracieuze dieren en van dichtbij kan je de tekening op hun lijf pas echt goed zien. Ik blijf er trouwens bij dat de geel-zwarte giraf uit de Dick Bruna boekjes te weinig overeenkomst vertoond met de werkelijkheid. Maar goed, het kwaad is al geschied en ‘tig kinderen zijn (net als ik) opgegroeid met díe voorstelling van giraffes.
De dieren die wij het meest hebben gezien, zijn herten in allerlei soorten en maten. Soms hele kuddes en soms maar één of twee. Overal zag je ze lopen en/of grazen. Het viel op dat de dieren totaal niet bang zijn voor zo’n brullend vierwiel-aangedreven mensending. Ze bleven vaak rustig op de weg staan, om ineens weg te sprinten als de auto voorzichtig dichterbij kwam.
Aan het eind van de ochtend, namen we afscheid van de ranger en reden we naar een veerpontje toe. Het pontje deed me denken aan het pontje bij Lexesveer, alleen ga je hier de Nijl over en zie je op de kant olifanten lopen. En dat heb ik bij Lexesveer nog nooit gepresteerd.
Aan de overkant bracht Letti ons naar een restaurantje voor de lunch. Hijzelf ging elders lunchen.
Ik heb gelunched met een sandwich met gebakken ei een colaatje.
Deze cola was lekker koel. Later op de dag dronk ik cola die zowat heet was. En dat is zelfs voor een diehard cola-fan als ik teveel van het goede.
We werden geholpen door een jongen die zich voorstelde als Ivan-Joyce (ja echt, zuster Veurink! :p) Vermoedelijk vond hij ons maar wonderlijke lieden, maar dat mocht de pret niet drukken.
Na de lunch bracht Letti ons verder naar boven. We moesten nu binnen zitten en de raampjes van de auto dichtdoen. In het gebied waar we doorheen zouden rijden komt namelijk de tsé-tsé vlieg voor en die kán de slaapziekte overbrengen. Nu weet ik dat er lezers zijn die wel van slapen houden, maar ik heb me ook laten vertellen dat je de slaapziekte zelf liever níet wilt krijgen.
Onderweg moest Letti een paar haarspeldbochten nemen, waarbij de haarspeldbochten die ik me herinner van onze vakanties in Duitsland nog royale bochtjes leken.
Boven werden we opgewacht door onze volgende gids. Deze meneer zou ons begeleiden op een wandeling langs de watervallen van de Nijl, richting een rondvaartboot. Ik had mezelf meegebracht, dus de wandeling werd de grootste uitdaging van de dag. Gelukkig was Stijna niet te beroerd om te helpen, dus ik heb het gered. De manier waarop de wandeling ging, vrij vaak aan een helpende hand, deed me dan weer denken aan de outdoor tijdens mijn eerste Ardennenkamp, toen ik ook van elke kant omringd werd door helpende mensen.
Alleen kan ik me niet herinneren dat het toen ook veertig graden was…
De watervallen zijn imponerend om te zien. Non-stop dondert het water het Albertmeer naar beneden, richting de Nijl. Als de zon goed viel, kon je regenbogen zien in het opspattende water.
Op de duur ging onze gids zitten op een plek die voor ons nogal onlogisch overkwam. ‘We have to wait here for the boat. It will be here in about five minutes.’
En inderdaad kwam er even later een boot aangevaren (type: rondvaartboot voor de Amsterdamse grachten) er stapte een hele horde Duitse toeristen uit en toen konden wij erin. Behalve de bemanning en twee andere toeristes waren wij de enige mensen aan boord. We konden flesjes drinken kopen voor 2000 Ugandese shillings, dat is omgerekend €0,66.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, vertrokken we.
Vanaf het water zagen we een paar krokodillen, hele groepen nijlpaarden en bij de aanlegplaats een olifantenfamilie. En oh ja, ik heb ook nog een Amerikaanse zeearend gezien.
Onderweg zijn heel veel foto’s gemaakt, waarvan ik (als internet meewerkt) een paar bij dit verslag wil plaatsen.
Bij het eindpunt van de rondvaartboot stond Letti alweer op ons te wachten. Eén van de rangers van de boot deed nog een beetje moeilijk over een papiertje dat hij van ons had willen hebben, maar dat wij al aan een collega hadden moeten geven. Maar Letti praatte even met de beste man en toen was het alweer goed.
Op de terugweg naar de uitgang van het park, zagen we nog een hele groep apen. Eén van de apen zat het achterste van een familielid te vlooien, wat een vrij ehm… bijzonder gezicht was.
Midden in het park heeft Letti nog een foto gemaakt van ons drietjes op het dak van de jeep en toen zagen we de poort van de ingang en de uitgang alweer opdoemen. Voorbij de poort zat een aap op een bord, als ware hij het afscheidscomité. Daar moest natuurlijk ook een foto van worden gemaakt!
Van zo’n dag op safari wordt je trouwens wel stoffig. We waren alle drie rood van het stof en onze haren plakten. Maar hè, we waren op safari dus who cares. En bovendien, hoe vaak maak ik me nou druk om m’n haar?! (Hè Anne-Wil!)
Op de terugweg werden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang en opnieuw bedacht ik weer dat God de wereld prachtig geschapen heeft. Al zou Psalmen voor Uganda het waarschijnlijk niet hebben over schapen op de dijk en koeien in de wei, maar over geiten in de wei en kroko’s in de Nijl of zoiets…
Zo dit, was weer een heel referaat. Bedankt voor het lezen en jullie reacties en tot de volgende keer.
P.S. De foto’s komen nog. Als ik wat meer tijd heb om te wachten op het uploaden ervan.
-
05 Maart 2013 - 21:47
Katrien Janssens:
Hé Femmy, wat een avonturen beleef jij! Hier kan ik nu echt jaloers op worden.
Geweldig dat je dit mee hebt gemaakt. En leuk zo met je drietjes! hier kan je vast met veel plezier op terug kijken. mam -
05 Maart 2013 - 21:50
Fedde:
KINGKINGKING
Psalmen voor nu en Matt Redman (10.000 reasons?) in een verhaal!
Super leuk al die verhalen te horen!
Groet,
Fedde
-
05 Maart 2013 - 21:50
Fedde:
KINGKINGKING
Psalmen voor nu en Matt Redman (10.000 reasons?) in een verhaal!
Super leuk al die verhalen te horen!
Groet,
Fedde
-
05 Maart 2013 - 21:54
Christa:
Het lijkt erop dat de Heer van de kerk meer indruk op je maakt dan de kerk zelf....gelukkig
Mooi verhaal, hartelijk bedankt, ik ga even googlen naar de Nijl van Uganda -
05 Maart 2013 - 21:55
Annelies:
Wat een belevenis! Heel indrukwekkend en inderdaad door onze Hemelse Vader geschapen! Wat is Hij goed! Een gezegende tijd daar gewenst! En sterkte bij je werk!
Groeten Annelies en de rest van de familie
-
05 Maart 2013 - 22:05
Femmie En Henry A:
Dag Femmy,
Mooie verhalen hoe je ons meeneemt door het Afrikaanse land. We genieten ervan. We wensen je alle goeds toe. Volgende safari met Ps 104? -
05 Maart 2013 - 22:05
Yvonne:
Hey Femmy, wat een avontuur en wat heb je dat beeldend beschreven. Ik zie het zo voor me gebeuren (al zal dat in het echt vele malen mooier zijn) Gaaf dat je God zo mag ervaren in de natuur.
Ik geniet van je verhalen. Schrijf ze nog maar veel en succes met je werk daar.
(ps is de heimwee mand al leger, of heb je daar geen tijd voor?)
groetjes Klaas, Yvonne en Rik -
05 Maart 2013 - 22:11
Jan:
Ik mis slechts één ding: konden die beesten nog een beetje onderscheid maken tussen een concentratie Duitsers en drie Hollandse vrouwen? -
05 Maart 2013 - 23:34
Gerda:
Heel tof! Dit lijkt op het Afrika dat ik ook ken. Super om te lezen en te horen dat er ook ruimte is voor dergelijke tripjes. Dat doet je goed, zeker.
Als ervaringsdeskundige zou ik je trouwens geen enkele slaapziekte aanraden. *grijns* :)
Liefs, Gerda
P.S. Volgens mij is de Amerikaanse gospelzanger officieel een Engelsman. :) -
05 Maart 2013 - 23:55
Johannes:
You mountains and you hills,
And every tree that stands,
And you creatures of the wild
And you cattle everywhere,
And if you crawl along the ground,
If you’re flying through the air.
All you kings of the earth,
Every nation, every tongue,
You princes and you rulers,
All the old and all the young…
Yeah, let them praise the LORD!
Praise Him for His name alone is on high.
His splendor is over the earth and the sky. -
06 Maart 2013 - 10:03
Joyce:
Geniaal meid -
07 Maart 2013 - 19:51
Christian:
Oeps, haal dit maar weer weg. -
08 Maart 2013 - 18:02
Linda:
hey femmy,
leuk om mijn eigen avontuur zo na te lezen :) leuk verwoord :)
Geniet nog even he de tijd die je daar bent!!
Groetjes Linda romeijn
-
10 Maart 2013 - 13:43
Thirza:
Ha Femmy,
Geweldig om je verhalen weer te lezen! Ga zo door en blijf lekker genieten!
-
10 Maart 2013 - 19:45
Jeanette Van Den Berg:
Lieve Femmy
Genieten van je schrijfsels joh, je neemt ons mee op safari!
hartelijke groetjes Jeanette
-
26 Maart 2013 - 13:58
Bernard Wesseling:
Ebo Femmy!
Hujmabo? Habari za safari?
I hope you're doing well!
Kleine tip: leer een beetje Kiswahili en ga de hort op naar lokale mensen. And: Keep asking! Always!
Kwa heri,
Bernard Wesseling -
27 Mei 2013 - 20:20
Reina:
Hé Femmy,
Even een avondje met je laptop op schoot al jouw blogs lezen: best een goed bestede avond!
Wat schrijf je awesome! Ik moest hard lachen om deze zin: 'Ik had mezelf meegebracht, dus de wandeling werd de grootste uitdaging van de dag'. Haha.
Nog maar een paar blogs tegaan!
Mooi om te lezen dat je geniet :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
