Met de bus
Blijf op de hoogte en volg Femmy
08 Februari 2013 | Oeganda, Arua
Hier het beloofde tweede blog over gisteren, toen Geesje en ik vanuit Kampala naar Arua reisden.
Na een uur rijden vanaf het vliegveld zijn we in het guesthouse waar we de nacht van woensdag op donderdag door zullen brengen. Dit guesthouse wordt gerund door een Nederlands-Ugandees echtpaar en er komen dan ook heel veel Nederlanders de nacht doorbrengen. Eerlijk is eerlijk, het is gek om alleen maar Nederlands te horen praten om je heen, terwijl je toch echt in Afrika bent.
Ik drink nog even een colaatje en dan is het tijd om te gaan slapen. Op zich prima bedden, alleen een tikje kort en je moet eerst de klamboe aan de kant doen, dan in bed stappen en dan de klamboe bij je matras in doen. Klinkt vrij makkelijk, maar het is een heuse uitdaging in het Ugandese donker.
In Uganda wordt het ontzettend snel donker, zodat je om een uur of zeven bij niks meer ziet buiten. Aparte gewaarwording, moet ik zeggen.
’s Ochtends bedenk ik dat het misschien wel goed is als ik even ga douchen. Als luxe westers meisje, schrik ik me naar van de koude douche! Maar goed, daar dien ik aan te wennen want zo zal het de komende vijf maanden gaan. Ik neem me direct voor om in het vervolg ’s avonds te douchen, want dan ben je zo warm, dat even afkoelen geen overbodige luxe is.
Na een ontbijt dat bestaat uit brood (met jam!) en glazen melk en fruit, stappen we weer in de taxi. Deze taxi zal ons naar de plek brengen waar we op de bus naar Arua moeten stappen. Het verkeer in Kampala is een ramp voor een schijterd als ik.
Overal auto’s/vrachtauto’s/busjes/brommers en dan heb ik het nog niet gehad over de mensen die overal en nergens gewoon langs de weg lopen terwijl het verkeer met een bloedgang langs raast.
Ik besluit meteen dat ik in deze gekte nooit zelf een stuur vast wil houden, dus Johannes E. dat rijbewijs van mij laat nog minstens een half jaar op zich wachten!
Het valt me overigens op dat er heel veel Toyota’s rondrijden in Uganda, maar goed so be it.
Dan komen we op de plek waar we de bus naar Arua moeten nemen. De bus vertrekt om 10 uur en daarom moeten we ruim een uur wachten. Onder het wachten komen er verkopers langs met kranten, schoolboekjes en andere dingen. Helaas voor hen valt er aan Geesje en mij geen Ugandese Shilling te verdienen.
De bus is een touringcar die zijn beste tijd wel heeft gehad. De hele bus zit vol en bij gebrek aan een airco wordt het al snel bloedheet in de bus. Maar goed samen zweten heeft ook wel weer z’n charme (:p) en dan valt het tenminste niet zo op dát je zweet.
Onderweg stoppen we een paar keer en dan wordt de bus omringd door mensen (vaak vrouwen) die ons flesjes drinken, cassave en een stok met vlees eraan willen verkopen. Geesje en ik kopen bij de eerste stop een flesje water (600ml) en daar hebben we de hele reis meegedaan.
Dat ik daar zo zuinig mee omging had te maken met Geesjes waarschuwing dat de toiletten onderweg niet echt plezierig zouden zijn, dus ik heb de hoeveelheid vocht zoveel mogelijk over de hele dag verdeeld.
Op het moment dat ik dit schrijf heb ik bedacht dat ik mijn levensstijl maar aan moet passen: van veel eten en weinig drinken, naar veel drinken en minder eten.
Op de tv in de touringcar is een of andere vage vechtfilm te zien. Op het groenige beeldscherm is vanaf mijn plekje weinig te zien, en de ondertiteling is al helemaaal niet te volgen, dus ik moet het hebben van de kreten en de muziek die door de bus schallen. Nou ja, daar is wel mee te leven en anders kan ik gewoon mijn MP3-speler aanzetten en lekker mijn eigen muziek luisteren!
Onderweg krijg ik ook wel het een en ander mee r van de Ugandese natuur. Zo heb ik inmiddels twee olifanten gespot en heb ik ook de watervallen gezien die op de 1 of andere manier in verbinding staan met de Nijl. Hoe het geografisch precies in elkaar steekt zou ik overigens niet weten.
Overigens heb ik steeds het gekke idee dat dit alles deel uitmaakt van de 2.0 variant van een schoolreisje. Het wil nog niet echt landen dat ik hier echt vijf maanden mag wonen en mag genieten van Afrika. Maar goed, dat zal vanzelf wel komen.
Als je bedenkt hoe weinig ik geslapen heb en hoeveel indrukken ik opgedaan heb in die twee dagen, zou je denke dat ik op de hobbelige cadans van de bus heerlijk in slaap zou zakken, maar zo zit ik blijkbaar niet in elkaar. Ik val niet in slaap, maar als ik mijn ogen dichtdoe worden beelden van de afgelopen dagen vermengd met beelden van vroeger, want een vrij bizar resultaat geeft. Maar goed blijkbaar heb ik inderdaad nog genoeg adrenaline in mijn lijf om nog eens een lange dag te doen met weinig slaap.
Het loopt tegen half zeven ’s avonds als we aankomen in Arua, de stad waar ik de komende maanden zal wonen. Hoewel het officieel het droge seizoen is, begint het vlak voordat we in Arua zijn te regenen. Hoe het precies komt zou ik niet weten, maar ik weet wel dat de regenbui me doet denken aan de zondvloed. Middenin die zondvloed moeten we uit de bus stappen en onze bagage op een enigszins droog plekje zetten.
Daar wachten we op Aart, die ons op zal komen halen en naar huis zal brengen.
Inmiddels voel ik me al aardig ingeburgerd in het gezin van Geesje en Aart.
Geesje en Aart zelf zijn gezellige, hartelijke mensen en ik heb ontdekt dat Aart en ik wel aardig hetzelfde gevoel voor humor hebben.
Ook met de kinderen kan ik het goed vinden.
Lisa, de jongste van 2,5, had al binnen de kortste keren besloten dat ik haar nieuwe grote vriendin ben en sindsdien volgt ze me als een hondje als ze de kans krijgt.
Jan-Lukas (meestal kortweg Lukas genoemd) en Ruben moesten even de kat uit de boom kijken, maar ik denk dat dat wel goed komt. Ook Annefleur, de oudste van het stel liet me meteen haar tekening zien en vindt het allemaal wel best.
Vanavond (lokale tijd) komt Famke terug in Arua. Zij is de juf van wie ik de taken over zal nemen. Dit weekend doen we nog een Eetje rustig aan en maandag zal Famke een beginnetje maken met het inwerken van mijn aardig persoontje en dan barst het Ugandese leven echt los.
Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog!
Ik denk dat ik het begin veel zal bloggen, omdat ik zoveel nieuws ontdek, maar ik vermoed zomaar dat dat later wel minder zal worden. ’t Is maar dat jullie het weten.
Voorts is de internetverbinding hier niet goed genoeg om alle dagen met te Skypen met de webcam aan en alles, maar mailen en chatten en Facebooken kan over het algemeen wel gewoon.
Voel je vrij om af en toe wat van je te laten horen en voel je net zo vrij om dat niet te doen.
Na een uur rijden vanaf het vliegveld zijn we in het guesthouse waar we de nacht van woensdag op donderdag door zullen brengen. Dit guesthouse wordt gerund door een Nederlands-Ugandees echtpaar en er komen dan ook heel veel Nederlanders de nacht doorbrengen. Eerlijk is eerlijk, het is gek om alleen maar Nederlands te horen praten om je heen, terwijl je toch echt in Afrika bent.
Ik drink nog even een colaatje en dan is het tijd om te gaan slapen. Op zich prima bedden, alleen een tikje kort en je moet eerst de klamboe aan de kant doen, dan in bed stappen en dan de klamboe bij je matras in doen. Klinkt vrij makkelijk, maar het is een heuse uitdaging in het Ugandese donker.
In Uganda wordt het ontzettend snel donker, zodat je om een uur of zeven bij niks meer ziet buiten. Aparte gewaarwording, moet ik zeggen.
’s Ochtends bedenk ik dat het misschien wel goed is als ik even ga douchen. Als luxe westers meisje, schrik ik me naar van de koude douche! Maar goed, daar dien ik aan te wennen want zo zal het de komende vijf maanden gaan. Ik neem me direct voor om in het vervolg ’s avonds te douchen, want dan ben je zo warm, dat even afkoelen geen overbodige luxe is.
Na een ontbijt dat bestaat uit brood (met jam!) en glazen melk en fruit, stappen we weer in de taxi. Deze taxi zal ons naar de plek brengen waar we op de bus naar Arua moeten stappen. Het verkeer in Kampala is een ramp voor een schijterd als ik.
Overal auto’s/vrachtauto’s/busjes/brommers en dan heb ik het nog niet gehad over de mensen die overal en nergens gewoon langs de weg lopen terwijl het verkeer met een bloedgang langs raast.
Ik besluit meteen dat ik in deze gekte nooit zelf een stuur vast wil houden, dus Johannes E. dat rijbewijs van mij laat nog minstens een half jaar op zich wachten!
Het valt me overigens op dat er heel veel Toyota’s rondrijden in Uganda, maar goed so be it.
Dan komen we op de plek waar we de bus naar Arua moeten nemen. De bus vertrekt om 10 uur en daarom moeten we ruim een uur wachten. Onder het wachten komen er verkopers langs met kranten, schoolboekjes en andere dingen. Helaas voor hen valt er aan Geesje en mij geen Ugandese Shilling te verdienen.
De bus is een touringcar die zijn beste tijd wel heeft gehad. De hele bus zit vol en bij gebrek aan een airco wordt het al snel bloedheet in de bus. Maar goed samen zweten heeft ook wel weer z’n charme (:p) en dan valt het tenminste niet zo op dát je zweet.
Onderweg stoppen we een paar keer en dan wordt de bus omringd door mensen (vaak vrouwen) die ons flesjes drinken, cassave en een stok met vlees eraan willen verkopen. Geesje en ik kopen bij de eerste stop een flesje water (600ml) en daar hebben we de hele reis meegedaan.
Dat ik daar zo zuinig mee omging had te maken met Geesjes waarschuwing dat de toiletten onderweg niet echt plezierig zouden zijn, dus ik heb de hoeveelheid vocht zoveel mogelijk over de hele dag verdeeld.
Op het moment dat ik dit schrijf heb ik bedacht dat ik mijn levensstijl maar aan moet passen: van veel eten en weinig drinken, naar veel drinken en minder eten.
Op de tv in de touringcar is een of andere vage vechtfilm te zien. Op het groenige beeldscherm is vanaf mijn plekje weinig te zien, en de ondertiteling is al helemaaal niet te volgen, dus ik moet het hebben van de kreten en de muziek die door de bus schallen. Nou ja, daar is wel mee te leven en anders kan ik gewoon mijn MP3-speler aanzetten en lekker mijn eigen muziek luisteren!
Onderweg krijg ik ook wel het een en ander mee r van de Ugandese natuur. Zo heb ik inmiddels twee olifanten gespot en heb ik ook de watervallen gezien die op de 1 of andere manier in verbinding staan met de Nijl. Hoe het geografisch precies in elkaar steekt zou ik overigens niet weten.
Overigens heb ik steeds het gekke idee dat dit alles deel uitmaakt van de 2.0 variant van een schoolreisje. Het wil nog niet echt landen dat ik hier echt vijf maanden mag wonen en mag genieten van Afrika. Maar goed, dat zal vanzelf wel komen.
Als je bedenkt hoe weinig ik geslapen heb en hoeveel indrukken ik opgedaan heb in die twee dagen, zou je denke dat ik op de hobbelige cadans van de bus heerlijk in slaap zou zakken, maar zo zit ik blijkbaar niet in elkaar. Ik val niet in slaap, maar als ik mijn ogen dichtdoe worden beelden van de afgelopen dagen vermengd met beelden van vroeger, want een vrij bizar resultaat geeft. Maar goed blijkbaar heb ik inderdaad nog genoeg adrenaline in mijn lijf om nog eens een lange dag te doen met weinig slaap.
Het loopt tegen half zeven ’s avonds als we aankomen in Arua, de stad waar ik de komende maanden zal wonen. Hoewel het officieel het droge seizoen is, begint het vlak voordat we in Arua zijn te regenen. Hoe het precies komt zou ik niet weten, maar ik weet wel dat de regenbui me doet denken aan de zondvloed. Middenin die zondvloed moeten we uit de bus stappen en onze bagage op een enigszins droog plekje zetten.
Daar wachten we op Aart, die ons op zal komen halen en naar huis zal brengen.
Inmiddels voel ik me al aardig ingeburgerd in het gezin van Geesje en Aart.
Geesje en Aart zelf zijn gezellige, hartelijke mensen en ik heb ontdekt dat Aart en ik wel aardig hetzelfde gevoel voor humor hebben.
Ook met de kinderen kan ik het goed vinden.
Lisa, de jongste van 2,5, had al binnen de kortste keren besloten dat ik haar nieuwe grote vriendin ben en sindsdien volgt ze me als een hondje als ze de kans krijgt.
Jan-Lukas (meestal kortweg Lukas genoemd) en Ruben moesten even de kat uit de boom kijken, maar ik denk dat dat wel goed komt. Ook Annefleur, de oudste van het stel liet me meteen haar tekening zien en vindt het allemaal wel best.
Vanavond (lokale tijd) komt Famke terug in Arua. Zij is de juf van wie ik de taken over zal nemen. Dit weekend doen we nog een Eetje rustig aan en maandag zal Famke een beginnetje maken met het inwerken van mijn aardig persoontje en dan barst het Ugandese leven echt los.
Bedankt voor alle lieve reacties op mijn vorige blog!
Ik denk dat ik het begin veel zal bloggen, omdat ik zoveel nieuws ontdek, maar ik vermoed zomaar dat dat later wel minder zal worden. ’t Is maar dat jullie het weten.
Voorts is de internetverbinding hier niet goed genoeg om alle dagen met te Skypen met de webcam aan en alles, maar mailen en chatten en Facebooken kan over het algemeen wel gewoon.
Voel je vrij om af en toe wat van je te laten horen en voel je net zo vrij om dat niet te doen.
-
08 Februari 2013 - 15:37
Gea:
Ha Fem, ik kan het niet laten tussen het studeren door even te reageren. ( leuk detail: hier sneeuwt het op dit moment :-) ). Gezellig schrijf je over jouw reis. Wat een andere wereld hé. Leuk dat je er zo van geniet. Fijn dat het wel lijkt te klikken met het gezin van Aart en Geesje. Heel veel plezier weer. Hopenlijk kun je wat gaan bijslapen komende nachten op een niet te kort bed ;-). Zie uit naar je volgende bericht. En ja, natuurlijk snap ik dat je niet kunt blijven bloggen, maar toch vind ik het wel heel leuk dat je nu zo snel van je laat horen. Doei, Gea -
08 Februari 2013 - 15:38
Johannes:
Ik ben nu al benieuwd hoe je over vijf maanden als Ugandese rondloopt in Nederland. Misschien wel met net zo veel verwondering als je nu schrijft over je ervaringen daar. :) -
08 Februari 2013 - 16:28
Hendrik:
Mooi om dit allemaal zo te lezen!
Enne... Toyota FTW! :D -
08 Februari 2013 - 16:59
Gerda:
Hebben ze toevallig nog een logeerbed over? :) -
08 Februari 2013 - 20:52
Jan:
Jij spreekt over schoolreisje 2.0 Ik denk dat dit een missvatting is. Het is gewoon Femmy 2.0 die de dingen anders beziet.
Gaaf dat je daar al zoveel gave vrouwen ontmoet hebt: Geesje, Lisa en Adrenaline. Alle drie krachig, zo te lezen.
En die opmerking over minder bloggen... Gewoon niet aan toegeven. De komende maanden ben ik bereid elke week een idee voor een blog aan te reiken.
Tip 1: de ins en outs van een klamboe -
08 Februari 2013 - 21:41
Eelke & Phia:
Leuk om je blog te lezen Femmy en tof om te horen dat het goed met je gaat daar! Ga er lekker van genieten daar!! Groetjes ons -
09 Februari 2013 - 10:19
Mam:
ha die Femfijn om te lezen dat je ook een goede, zij het zweterige busreis hebt gehad. erg prettig dat het gezin je eengoed gevoel geeft. met hen zul je het toch moeten doen, en zij met jou :) de komende maanden. ik had ook niet echt verwacht dat je zou slapen tijden de busreis!! dat komt pas weer, als je je een beetje kunt gaan ontspannen. heerlijk die koude douche,fris je van op! veel plezierde komende dagen en we horen wel weer wat van je. groet, mam -
09 Februari 2013 - 11:18
Leanne:
Blij blij blij voor jou! :D Super, geniet van alles daar en ik denk aan je! -
09 Februari 2013 - 18:49
ED:
hoy femmie, leuk verhaal hoor, ikheb je ondertussen al gesproken, das ook leuk, kijk uit naar de volgende blog. Veel plezier -
10 Februari 2013 - 15:09
Lieske:
Leuk om je te kunnen volgen Fem!:) geniet van je Afrika-avontuur!! -
10 Februari 2013 - 20:01
Oma Janssens:
Lieve Femmy
Kan ik eigelijk wel beginnen met zo'n aanhef?Maar ja een oma hé.
wat een indrukken wat zul je gaan genieten van een koude douche in die hitte.
we leven mee, blij dat tot nu alles goed gaat
we blijven uitzien naar je volgende belevingen
groet van o&o -
11 Februari 2013 - 19:30
Bmw Dealer:
Toyota niet kapot te krijgen :p -
13 Februari 2013 - 19:35
Hans:
Ha Femmy,
Je bewijst andermaal weer dat je bijzondere kwaliteiten bezit!
Ten eerste ga je gewoon in je eentje (o nee: vliegtuigje en busje) naar het verre Uganda en dan verras je ons weer met zulke prachtige beeldende verhalen, dat iedereen zin krijgt om hier zelf ook aan mee te gaan doen.
Je bent echt een heldin en m.i. hoef je nooit bang te zijn om zonder zinnig werk te komen zitten: je wordt gewoon schrijfster: je hebt al heel veel trouwe lezers en volgers (zo heet dat toch bij een blog en al die nieuwerwetse media?)
Maar eigenlijk doe ik je nu te kort, want je bent al schrijfster: ik heb diverse boeken gelezen (lees: doorheen geworsteld) waar heel wat minder interessants en vaart in zat en je dan toch maar doorleest.
Dat heb ik bij jouw blogs nou echt nooit.
Zo, nu heb ik je genoeg geprezen anders wordt je verlegen en komt er misschien voorlopig geen nieuwe blog meer. Ik vind het heel fijn voor je dat het tot nu toe zo voorspoedig is gegaan en dat je mag genieten van Afrika en de prachtige schepping. En dat je je al een beetje thuis voelt in je gastgezin en bij de kinderen.
Want daar zul je toch de meeste tijd mee doorbrengen en je voldoening uit mogen halen.
Afgezien van het feit dat je gelukkig nooit alleen bent, want je bent een kind van degene die deze fantastische natuur geschapen heeft.
Wij genieten hier in Nederland ook weer van: ik kan me niets mooiers voorstellen dan een geheel door sneeuw bedekte aarde: Gods majesteit spreekt hier zo duidelijk uit en ik stel me dan de bedekking van al onze menselijkheid, zonde en vuiligheid voor door deze fantastische witte deken!
Aankomende week hopen wij als gezin weer een weekje naar Oostenrijk te gaan om van elkaar en van de natuur te genieten, dus ik hoop dat we na deze week weer van jouw memoires kunnen genieten!
Groet en Zegen, Hans
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
