Mini-serie deel 3: Terug zijn
Blijf op de hoogte en volg Femmy
16 Juli 2013 | Oeganda, Arua
Zoals bekend ben ik bezig met een mini-serie blogs. .
Deze serie bestaat uit de volgende delen:
1. De terugreis.
2. De terugvlucht.
3. De eerste dagen thuis
Hieronder volgt deel drie: "de eerste dagen thuis"
Nadat Johannes mij en mijn hebben en houen afgeleverd had in Ede, werd ik begroet door mijn moeder, broertje en zusje. De laatste had een prachtig versierd laken gemaakt dat aan buiten onder carport hing, ten einde aan een ieder duidelijk te maken dat ik weer in den lande ben.
Na het spuien van de eerste verhalen, het doorbladeren van enkele edities van een zeker dagblad (HET Dagblad of DE krant vind ik waardeloze formuleringen, de oplettende lezer begrijpt zo ook wel wat ik bedoel) en het eten van een heerlijk broodje met pasta was het tijd voor het volgende programmaonderdeel.
Met een bus van Syntus Gelderland, reisde ik af naar station Ede-Wageningen. Daar nam ik de trein naar Driebergen-Zeist. Het was leuk om in de trein iemand te ontmoeten die ik al langer dan 20 weken niet gesproken had. We hebben meteen een beetje bijgekletst.
Op Driebergen-Zeist pakte ik gewoontegetrouw bus 74 richting Vianen, maar ik stapte bij het Zeister ziekenhuis al uit. Na tien minuutjes lopen betrad ik bekend terrein, namelijk het terrein van Bijbelschool De Wittenberg.
De onvolprezen WB vierde namelijk haar 40-jarig jubileum en ik wist al minstens 10 weken dat ik dat festijn niet wilde missen. Dus ik liep olijk het bekende gebouw binnen.
Ik kwam wat bekende stafleden tegen die tot hun verbazing constateerden dat het nooit lang geleden kon zijn dat ik terug was gekomen uit Uganda. Toen ik bevestigde dat dat nog geen twaalf uur geleden was, werd ik door sommigen voor gek versleten.
Er werden workshops aangeboden, maar ik dacht: ‘als ik ga zitten luisteren naar 1 of ander goedbedoelend persoon, kak ik meteen in en dat wil ik diegene niet aandoen.’ Dus liep ik door naar de keuken waar kok Arjan en zijn vrouw druk bezig waren om het de aanwezigen op culinair gebied zoveel mogelijk naar de zin te maken. Een simpele vraag later was ik lekker bezig met allerhande klusjes.
Tussen die klusjes door had ik wel tijd om even te kletsen als ik af en toe een bekende tegenkwam dus dat deed ik dan ook. Na afloop van het feest liep ik de trap op om te gaan eten bij oud-mede-studenten Ruben en Christian, die ik ook al lang niet meer gesproken had.
Om half acht werd ik omgehaald door mijn vader en tegen de tijd dat ik thuis was, was ik ook wel weer blij om in mijn eigen bedje te kunnen kruipen. Wél 220 centimeter (in de lengte) voor mij alleen en géén gedoe met een klamboe. Ik heb héérlijk geslapen! ;)
Zondagochtend was ik blij om op mijn eigen fietsje weer door de overbekende straat naar De Ontmoetingskerk te fietsen. Onderweg kwam ik al de eerste gemeenteleden tegen en later in de kerk waren de enthousiaste begroetingen evenmin van de lucht. Ik vond het goed en leuk en fijn om weer te midden van mijn ‘eigen’ gemeente te zijn en heb ervan genoten.
Na de dienst gingen we met een groep naar ons huis, voor een soort welkom-thuis-feestje. We hebben in de zon in de tuin gezeten en lekker gelachen en gekletst en taart gegeten.
Ondertussen viel er een kaartje op de mat want eigenlijk nog meer betekende voor mj dan de kaartjes die ik een dag eerder al ontvangen had.
Al met al een toffe dag.
Maandag ben ik een beetje bezig geweest met het uitpakken van mijn koffer en maandagavond ging voor het eerst weer naar Bijbelstudie. Ook dat was goed en mooi en ik hoop dat ik er nog wel wat maandagen bij kan zijn!
In deel 3 van deze mini-serie een laatste woord van dank;
God, dank U voor de kans om dit avontuur te ondernemen.
Dank U voor bescherming, tijdens reizen, tijdens mijn werk in Uganda en ook toen ik malaria had. Dank U voor de mensen ver weg en dichterbij die U aan mij gegeven heeft om mee te praten, te lachen, te huilen, te knuffelen, te zingen, te bidden en te zwijgen.
Dank U voor alles waar ik van mocht genieten de afgelopen 5 maanden.
Dank U voor alles wat ik mocht leren de afgelopen 5 maanden.
Dank U dat ik altijd lekker en altijd (ruim) genoeg te eten had en heb. Zeker in Uganda is dat niet vanzelfsprekend.
Dank U voor hulp (op welke manieren dan ook) op momenten dat ik het moeilijk had en/of als ik gespannen was.
Dank U dat U bent Die er was, Die er is en Die er zijn zal.
Deze serie bestaat uit de volgende delen:
1. De terugreis.
2. De terugvlucht.
3. De eerste dagen thuis
Hieronder volgt deel drie: "de eerste dagen thuis"
Nadat Johannes mij en mijn hebben en houen afgeleverd had in Ede, werd ik begroet door mijn moeder, broertje en zusje. De laatste had een prachtig versierd laken gemaakt dat aan buiten onder carport hing, ten einde aan een ieder duidelijk te maken dat ik weer in den lande ben.
Na het spuien van de eerste verhalen, het doorbladeren van enkele edities van een zeker dagblad (HET Dagblad of DE krant vind ik waardeloze formuleringen, de oplettende lezer begrijpt zo ook wel wat ik bedoel) en het eten van een heerlijk broodje met pasta was het tijd voor het volgende programmaonderdeel.
Met een bus van Syntus Gelderland, reisde ik af naar station Ede-Wageningen. Daar nam ik de trein naar Driebergen-Zeist. Het was leuk om in de trein iemand te ontmoeten die ik al langer dan 20 weken niet gesproken had. We hebben meteen een beetje bijgekletst.
Op Driebergen-Zeist pakte ik gewoontegetrouw bus 74 richting Vianen, maar ik stapte bij het Zeister ziekenhuis al uit. Na tien minuutjes lopen betrad ik bekend terrein, namelijk het terrein van Bijbelschool De Wittenberg.
De onvolprezen WB vierde namelijk haar 40-jarig jubileum en ik wist al minstens 10 weken dat ik dat festijn niet wilde missen. Dus ik liep olijk het bekende gebouw binnen.
Ik kwam wat bekende stafleden tegen die tot hun verbazing constateerden dat het nooit lang geleden kon zijn dat ik terug was gekomen uit Uganda. Toen ik bevestigde dat dat nog geen twaalf uur geleden was, werd ik door sommigen voor gek versleten.
Er werden workshops aangeboden, maar ik dacht: ‘als ik ga zitten luisteren naar 1 of ander goedbedoelend persoon, kak ik meteen in en dat wil ik diegene niet aandoen.’ Dus liep ik door naar de keuken waar kok Arjan en zijn vrouw druk bezig waren om het de aanwezigen op culinair gebied zoveel mogelijk naar de zin te maken. Een simpele vraag later was ik lekker bezig met allerhande klusjes.
Tussen die klusjes door had ik wel tijd om even te kletsen als ik af en toe een bekende tegenkwam dus dat deed ik dan ook. Na afloop van het feest liep ik de trap op om te gaan eten bij oud-mede-studenten Ruben en Christian, die ik ook al lang niet meer gesproken had.
Om half acht werd ik omgehaald door mijn vader en tegen de tijd dat ik thuis was, was ik ook wel weer blij om in mijn eigen bedje te kunnen kruipen. Wél 220 centimeter (in de lengte) voor mij alleen en géén gedoe met een klamboe. Ik heb héérlijk geslapen! ;)
Zondagochtend was ik blij om op mijn eigen fietsje weer door de overbekende straat naar De Ontmoetingskerk te fietsen. Onderweg kwam ik al de eerste gemeenteleden tegen en later in de kerk waren de enthousiaste begroetingen evenmin van de lucht. Ik vond het goed en leuk en fijn om weer te midden van mijn ‘eigen’ gemeente te zijn en heb ervan genoten.
Na de dienst gingen we met een groep naar ons huis, voor een soort welkom-thuis-feestje. We hebben in de zon in de tuin gezeten en lekker gelachen en gekletst en taart gegeten.
Ondertussen viel er een kaartje op de mat want eigenlijk nog meer betekende voor mj dan de kaartjes die ik een dag eerder al ontvangen had.
Al met al een toffe dag.
Maandag ben ik een beetje bezig geweest met het uitpakken van mijn koffer en maandagavond ging voor het eerst weer naar Bijbelstudie. Ook dat was goed en mooi en ik hoop dat ik er nog wel wat maandagen bij kan zijn!
In deel 3 van deze mini-serie een laatste woord van dank;
God, dank U voor de kans om dit avontuur te ondernemen.
Dank U voor bescherming, tijdens reizen, tijdens mijn werk in Uganda en ook toen ik malaria had. Dank U voor de mensen ver weg en dichterbij die U aan mij gegeven heeft om mee te praten, te lachen, te huilen, te knuffelen, te zingen, te bidden en te zwijgen.
Dank U voor alles waar ik van mocht genieten de afgelopen 5 maanden.
Dank U voor alles wat ik mocht leren de afgelopen 5 maanden.
Dank U dat ik altijd lekker en altijd (ruim) genoeg te eten had en heb. Zeker in Uganda is dat niet vanzelfsprekend.
Dank U voor hulp (op welke manieren dan ook) op momenten dat ik het moeilijk had en/of als ik gespannen was.
Dank U dat U bent Die er was, Die er is en Die er zijn zal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
