Deel 2 van de miniserie

Zoals bekend ben ik bezig met een mini-serie blogs. .
Deze serie bestaat uit de volgende delen:
1. De terugreis.
2. De terugvlucht.
3. De eerste dagen thuis.

Dit is deel 2 van de mini-serie en gaat over mijn ervaringen op Entebbe Airport, in het vliegtuig met KLM en op Amsterdam Airport Schiphol.

Vanuit Kampala werd ik met de taxi naar Entebbe Airport gebracht.
Het laatste stuk van de reis terug is begonnen.
Hoewel het vliegtuig pas om 23:30 uur opstijgt, vertrek ik al om 16:00 uur uit Kampala. De spits is in Kampala een ramp en zodoende weten we allemaal zeker dat ik op tijd op het vliegveld zal zijn. Voor mijn (zéker in deze situaties) ietwat nerveuze ikje kan zulks beslist geen kwaad.

De rit naar het vliegveld verloopt zonder problemen. Als ik echter het vliegveld binnenloop, moet ik meteen door een bagagescan. Daarna kom je in de hal voor de incheckbalies, waar verder niks te doen is. Omdat ik al door de scan ben geweest, mag ik het vliegveld niet meer af. Inchecken kan ook nog lang niet en zodoende ben ik voor een paar uur veroordeeld tot een vervelend stoeltje waar ik moet wachten tot ik in kan checken. Nou ja, dan maar vast een opzetje schrijven voor mijn nieuwste blog.
Ondertussen heb ik het loeiheet in mijn Femmyblauwe I <3 Uganda shirt. De zenuwen groeien langzamerhand. De informatievoorziening op Entebbe is minimaal en ik krijg langzamerhand het idee dat ik iets (belangrijks) vergeten ben. Dit soort gezeik is niks voor een Femmy’tje als ik, als ik niet iemand in de buurt heb die me een beetje helpt en duidelijkheid geeft. Maja veel keuze heb ik niet, dus we gáán er maar voor. Op hoop van zegen…

Overigens blijk het best goed te zijn gekomen met mijn Engels. Zelfs nu ik een beetje in de zenuwen zit bedenk ik dat nog in het Engels. Alles wat ik vervolgens bedenk om mezelf een beetje te kalmeren, doe ik dan wel weer in Nederlands. Het is ook andere mensen opgevallen dat ik best goed Engels kan. Zo heb ik de afgelopen tijd complimentjes gehad van Ugandezen, Britten, Kenianen, Duitsers en Amerikanen die allemaal vonden dat ik zo goed en makkelijk Engels praatte. Dat is dan weer mooi meegenomen.

Na wat gezeur bij het inchecken (klopt die datum wel, mevrouw?) heb ik het uiteindelijk geschopt tot de taxfree-zone. Dat is het deel van een vliegveld waar alleen de mensen mogen komen die daadwerkelijk gaan vliegen. Alles wat je daar nog koopt koop je zonder er belasting over te betalen.
Behalve een tamelijk grote souvenirwinkel is er niet zoveel te zien. Maar ik verbied mezelf om nog meer souvenirs te kopen.
Het laatste wat ik nog koop op Ugandese bodem is een colaatje. De rest komt in Nederland wel weer.
Terwijl ik mijn colaatje opdrink en zit te wachten tot ik door de douane mag, bel ik nog even met Geesje en krijg ik een hilarisch smsje van Aart.
Dat laatste ga ik nog missen als ik in Nederland zit: (tijdelijk) niemand meer in de buurt om zulke grapjes mee te maken. ;)
En nu ik toch zit te wachten, kan ik meteen wel even wat bestandjes van mijn laptop opruimen.

Het blijft een gek idee om straks weer terug te zijn in Nederland.
Maar goed men zegt dat alles went behalve een tent (of een vent, desgewenst) dus we gaan het zien.
Met mijn eigenwijze hoofd kon ik het niet laten om het weekend lekker meteen lekker vol te plannen. Johannes zal mij van t vliegveld halen en naar Ede brengen, daar zal ik dan even zijn en voorts reis ik weer naar Zeist, waar het 40-jarig jubileum van Bijbelschool De Wittenberg gevierd zal gaan worden. En zulke feesten en partijen mis ik liever niet natuurlijk!
Zondagochtend komt hopelijk een groot deel van mijn Edese vrienden en vriendinnen taart eten, bij wijze van welkom-thuis-feestje. Ik heb erg veel zin om hen weer te zien!

Ik vind vliegen ontzettend leuk. Vooral het opstijgen van zo’n gigantisch ding geeft me een kick. Als het niet zo duur was en niet zo beroerd voor het milieu zou ik het wel vaker willen doen.
Ik zit deze keer in het ‘middenvak’ in het vliegtuig. Op de voorste rij in de middelste stoel. Ik heb een zee aan beenruimte en dat ik min of meer klem zit tussen mijn Engelse buurman (links) en mijn Nederlandse buurman (rechts) neem ik dan maar voor lief. Je kunt niet alles hebben in het leven.
Met dank aan mijn buurmannen valt me nog iets op: als een stewardess eerst tegen mijn
linkerbuurman praat en dan tegen mij, antwoord ik ook in het Engels. Begint de stewardess echter tegen mijn Nederlandse buurman, dan praat ik in het Nederlands terug wanneer ze vervolgens iets aan mij vraagt.
De KLM zorgt overigens goed voor haar passagiers: middenin de nacht krijgen we een dienblad met daarop heerlijke rijst met kip. Verder krijg ik lekker drinken en om een uur of zes mogen we ontbijten met een broodje met een soort braadworst. Mij hoor je niet klagen over de KLM!

Ik heb een nachtvlucht maar van slapen komt weinig terecht. Om twintig over drie ben ik 1 van de weinigen in ‘mijn’ deel van het vliegtuig die nog wakker is. Dat gaat zich gegarandeerd wreken op enig moment en tot die tijd zal ik het moeten doen met mijn (teveel aan) adrenaline.
Maar het verjaardagsfeestje van zaterdagavond waar ik voor uitgenodigd ben, zal ik maar niet met mijn aanwezigheid komen verprutsen.

Ik heb wel een beetje medelijden met Johannes. Hij moest er al vroeg uit om mij om kwart voor zeven van Schiphol te halen, maar nu moet hij er nóg eerder uit om zijn vader (die om half zes arriveert) van Schiphol te halen!
Hoe zal het zijn in Nederland? Zou ik erg moeten wennen? En hoe zou het zijn in Ede? Ik heb nu al zin in zondag: al die bekende mensen weer een keer zien en te spreken! En zouden de jongens waar ik weleens oppaste nog weten wie ik ben?

Bij de bagageband op Schiphol kom ik het Nederlandse gezin weer tegen dat ik Kampala voor het eerst ontmoette. Op Entebbe heb ik ze ook even gezien, maar omdat we niet bij elkaar in de buurt zaten in het vliegtuig, raakten we elkaar toen weer kwijt.
Als zij hún koffers hebben en ik de mijne, nemen we afscheid van elkaar: wie weet tot ziens!

Behalve Johannes en zijn vader staat goede vriendin Rebekka mij op te wachten: tof dat ze zo vroeg haar bed uit komt om mij van Schiphol te halen!

Ik riep al tijden dat ik graag een milkshake wilde als ik weer terug ben in Nederland. Dus óp naar de Burger King op Schiphol.
De jongen die mij min of meer hielp snapte van geen kanten wat ik bedoelde en toen leek de Milkshake-machine ook kapot te zijn. Ik begon haast te betwijfelen of het écht mijn fout zou zijn, toen het apparaat ineens wél deed wat de bedoeling was, en het uiteindelijk toch goed bleek te komen.

Nederland; ik bén er weer!

Zoals in het vorige blog aangekondigd, sluit ik ook nu weer af met een dankwoord.

Dank aan u/jullie als (trouwe) lezers: bedankt voor het meeleven/meelezen, bedankt voorde mailtjes, de kaartjes en de chatsessie, bedankt voor jullie gedachten en gebeden.
Dank aan mijn grote vriend, alias broeder, alias jongetje, alias knaapje, alias ventje, alias bonenstaak, alias Kruimeltje, alias Kie, alias Christian voor het corrigeren van mijn blogs en je ingelaste grapjes.
Dank aan Rebekka, Johannes en Chris (Engelbrecht in dit geval) die mij ophaalden van Schiphol, mijn geduldig (!) wachtten bij de Burger King, mijn zooi naar de auto sleepten, mijn geratel aanhoorden en mij thuis afleverden.
Dank aan mijn Edese Bijbelstudiegroep voor die keer dat Skype wél meewerkte.
En alvast dank aan Gerda die een gastblog gaat schrijven over mijn al/dan niet veranderde ikje.