Nog 3 weken...
Blijf op de hoogte en volg Femmy
06 Juni 2013 | Oeganda, Arua
Op het moment van schrijven resten mij nog precies drie weken in Arua. Donderdag 27 juni hoop ik met Geesje en Anne-Fleur richting Kampala te vertrekken. Dat wordt een lange busreis in de tegenovergestelde richting ten opzichte van de heenweg. In één van mijn eerste blogs over Uganda heb ik al geschreven over mijn wedervaren in die bus. Ik ben benieuwd of de ervaring twintig weken later heel anders zal zijn en wát er dan anders zal zijn. In de loop van de middag hopen we te arriveren in Kampala. Daar zullen we misschien nog wat van de stad bekijken en in ieder geval overnachten in dezelfde guesthouse als Geesje en ik begin februari deden.
Vrijdag 28 zullen we de ochtend besteden aan het verder bekijken van Kampala en het inslaan van nog wat souvenirs. ’s Middags word ik per taxi naar Entebbe gebracht. Om verkeerstechnische redenen is het verstandig om te zorgen dat je rond vier uur in Entebbe bent, zelfs als je vlucht pas na 11 uur ’s avonds vertrekt. Geesje en Anne-Fleur reizen waarschijnlijk zaterdag weer terug naar Arua.
Iets over 11 uur ’s avonds vertrekt mijn vlucht richting Nederland. Dit is een rechtstreekse vlucht, dus we zullen niet stoppen in Kigali, zoals op de heenweg gebeurde.
Hopelijk kan ik een beetje slapen in het vliegtuig zodat ik zaterdag 29 juni nog wat energie heb om mijn familie en vrienden weer te zien en weer te wennen aan Nederland. Het is de bedoeling dat er in ieder geval één persoon op Schiphol staat, als ik daar rond 06:45 uur arriveer, maar wat mij betreft mag u/jij zich vrij voelen om die persoon gezelschap te komen houden. Ik vermoed wel dat u dan met eigen vervoer naar Schiphol mag komen, dus dan weet u dat vast.
Op dit moment houd ik nog steeds vast aan het ietwat eigenwijze plan om te proberen in ieder geval een klein stukje van de jubileumdag van de Wittenberg mee te maken, die onder jakobitische voorwaarden op dezelfde dag plaatsvindt.
Wat vind ik er nou van dat ik over een kleine vier weken alweer in Nederland ben? Er zijn mensen die zouden zeggen: aan de ene kant is het heel gek aan de andere kant is het natuurlijk een grote verantwoordelijkheid. (Het merendeel van u als geachte lezers heeft waarschijnlijk geen idee waar voorgaande zin op slaat, dus lees er gerust overheen). Maar met wat meer ernst, ik weet niet zo goed wat ik ervan vind. Ik kijk ernaar uit om al mijn vriend(inn)en en familieleden weer te zien, waaronder u als meelevende meelezers, mail- en kaartjesstuurders, skypegesprekkenvoerders, Facebookvrienden en mensen die op andere manieren van waarde zijn gebleken de afgelopen zeventien weken. Ook lijkt het me lekker om wat minder bang te hoeven zijn voor malaria, weer rechts te fietsen op mijn blauwe fietsje, naar een supermarkt te gaan die een continu assortiment heeft, weer gewoon Nederlands te praten in plaats van te pogen in het Engels iets begrijpelijks te brabbelen, enzovoort.
Tegelijk ga ik het missen dat een blond, tegen die tijd 3-jarig meisje me altijd ‘family’ noemt, haar zesjarige broer die nog weleens een knuffel kwam halen, hun achtjarige broer die een vette sprint gemaakt heeft in zijn leesvaardigheid en hun zus die over het algemeen ook gewoon heel gezellig is. En dan nog hun vader, met wie ik grapjes kan maken van dezelfde strekking als die op de WB, en een moeder die gezellig en gastvrij en vriendelijk is. Om nog maar te zwijgen over alle leuke en gezellige mensen die ik hier ontmoet heb, zoals Grace en Juliët (onze hulpen) Godfrey de tuinman, de dames van de bijbelstudie (en hun kids), de kinderen en juffen van de Nursery, de eigenaar van Arua Supermarket en ga zo maar door.
En dan natuurlijk nog het vaak heerlijke Ugandese weer (de Nederlandse lente begint waarschijnlijk op 29 juni dit jaar :p muhahaha!) het verse fruit bij iedere lunch, de kippen die werkelijk alle kliekjes lusten die je voor hen neergooit Of, nou ja, ik doe zulks niet, maar de kids zijn wel blij met de eetlustige dieren. Verder natuurlijk het feit dat je als blanke jonge meid een bezienswaardigheid blijft, het trage internet (dat vooral met Skype een uitdaging is) en de klamboe rond mijn bed, waar ik al zolang ik hier ben een haat-liefdeverhouding mee heb.
Dan weet ik toevallig nog dat er mensen zijn die belangstellend zijn over de volgende stap die ik in mijn leven hoop te nemen. Laten we voorop stellen dat “u zou moeten zeggen: 'Indien de Heer het wil, zijn we dan in leven en zullen we dit of dat doen.’“ Ik heb besloten dat ik toch naar de Pabo wil. De vraag is alleen nog wáár ik dan de Pabo wil gaan doen. Het lijkt me ontzettend leuk om in Groningen te wonen en te studeren, maar aangezien de plannen voor de OV-studentenkaart niet erg plezierig zijn, weet ik niet of dat wel zo’n goed plan is. Even op bezoek gaan in Ede wordt dan meteen wel een heeeeel duur grapje. Aan de andere kant woont in Groningen wél weer 's werelds mooiste meisje, en daar kan ik dan weer fijn op bezoek gaan. :-)
Dan heb je nog Zwolle, maar kort gezegd ben ik daar op dit moment nog te eigenwijs voor.
Gouda staat ook wel goed bekend, maar aangezien ik het niet zo heb op (dagelijks!) in een rok rondlopen, vind ik dat ook nog niet zo goed idee. Dan hebben we nog de CHE, die heel goed bekend staat, maar ik zat te denken dat het misschien goed was om na ruim 22 jaar in Ede gewoond te hebben (wat me overigens heel goed beviel) toch eens wat verder te kijken.
Maar goed, als waardige dochter van mijn ouders zal ik me straks in juli nog maar eens goed gaan oriënteren op de mogelijkheden en onmogelijkheden die zich op dit punt zoal voordoen.
Zo, dit was weer een bescheiden referaatje. Wellicht volgt er nog een verhaal of misschien zelfs twee verhalen uit Uganda zelf en daarna zal ik eens kijken of ik nog wat leuks te melden heb vanuit Ede of wellicht een andere plaats.
Voor nu: adieu, shalom en bedankt voor de belangstelling.
En Chris bedankt voor de tijd en de aandacht die je er weer aan gespendeerd hebt vandaag!
Vrijdag 28 zullen we de ochtend besteden aan het verder bekijken van Kampala en het inslaan van nog wat souvenirs. ’s Middags word ik per taxi naar Entebbe gebracht. Om verkeerstechnische redenen is het verstandig om te zorgen dat je rond vier uur in Entebbe bent, zelfs als je vlucht pas na 11 uur ’s avonds vertrekt. Geesje en Anne-Fleur reizen waarschijnlijk zaterdag weer terug naar Arua.
Iets over 11 uur ’s avonds vertrekt mijn vlucht richting Nederland. Dit is een rechtstreekse vlucht, dus we zullen niet stoppen in Kigali, zoals op de heenweg gebeurde.
Hopelijk kan ik een beetje slapen in het vliegtuig zodat ik zaterdag 29 juni nog wat energie heb om mijn familie en vrienden weer te zien en weer te wennen aan Nederland. Het is de bedoeling dat er in ieder geval één persoon op Schiphol staat, als ik daar rond 06:45 uur arriveer, maar wat mij betreft mag u/jij zich vrij voelen om die persoon gezelschap te komen houden. Ik vermoed wel dat u dan met eigen vervoer naar Schiphol mag komen, dus dan weet u dat vast.
Op dit moment houd ik nog steeds vast aan het ietwat eigenwijze plan om te proberen in ieder geval een klein stukje van de jubileumdag van de Wittenberg mee te maken, die onder jakobitische voorwaarden op dezelfde dag plaatsvindt.
Wat vind ik er nou van dat ik over een kleine vier weken alweer in Nederland ben? Er zijn mensen die zouden zeggen: aan de ene kant is het heel gek aan de andere kant is het natuurlijk een grote verantwoordelijkheid. (Het merendeel van u als geachte lezers heeft waarschijnlijk geen idee waar voorgaande zin op slaat, dus lees er gerust overheen). Maar met wat meer ernst, ik weet niet zo goed wat ik ervan vind. Ik kijk ernaar uit om al mijn vriend(inn)en en familieleden weer te zien, waaronder u als meelevende meelezers, mail- en kaartjesstuurders, skypegesprekkenvoerders, Facebookvrienden en mensen die op andere manieren van waarde zijn gebleken de afgelopen zeventien weken. Ook lijkt het me lekker om wat minder bang te hoeven zijn voor malaria, weer rechts te fietsen op mijn blauwe fietsje, naar een supermarkt te gaan die een continu assortiment heeft, weer gewoon Nederlands te praten in plaats van te pogen in het Engels iets begrijpelijks te brabbelen, enzovoort.
Tegelijk ga ik het missen dat een blond, tegen die tijd 3-jarig meisje me altijd ‘family’ noemt, haar zesjarige broer die nog weleens een knuffel kwam halen, hun achtjarige broer die een vette sprint gemaakt heeft in zijn leesvaardigheid en hun zus die over het algemeen ook gewoon heel gezellig is. En dan nog hun vader, met wie ik grapjes kan maken van dezelfde strekking als die op de WB, en een moeder die gezellig en gastvrij en vriendelijk is. Om nog maar te zwijgen over alle leuke en gezellige mensen die ik hier ontmoet heb, zoals Grace en Juliët (onze hulpen) Godfrey de tuinman, de dames van de bijbelstudie (en hun kids), de kinderen en juffen van de Nursery, de eigenaar van Arua Supermarket en ga zo maar door.
En dan natuurlijk nog het vaak heerlijke Ugandese weer (de Nederlandse lente begint waarschijnlijk op 29 juni dit jaar :p muhahaha!) het verse fruit bij iedere lunch, de kippen die werkelijk alle kliekjes lusten die je voor hen neergooit Of, nou ja, ik doe zulks niet, maar de kids zijn wel blij met de eetlustige dieren. Verder natuurlijk het feit dat je als blanke jonge meid een bezienswaardigheid blijft, het trage internet (dat vooral met Skype een uitdaging is) en de klamboe rond mijn bed, waar ik al zolang ik hier ben een haat-liefdeverhouding mee heb.
Dan weet ik toevallig nog dat er mensen zijn die belangstellend zijn over de volgende stap die ik in mijn leven hoop te nemen. Laten we voorop stellen dat “u zou moeten zeggen: 'Indien de Heer het wil, zijn we dan in leven en zullen we dit of dat doen.’“ Ik heb besloten dat ik toch naar de Pabo wil. De vraag is alleen nog wáár ik dan de Pabo wil gaan doen. Het lijkt me ontzettend leuk om in Groningen te wonen en te studeren, maar aangezien de plannen voor de OV-studentenkaart niet erg plezierig zijn, weet ik niet of dat wel zo’n goed plan is. Even op bezoek gaan in Ede wordt dan meteen wel een heeeeel duur grapje. Aan de andere kant woont in Groningen wél weer 's werelds mooiste meisje, en daar kan ik dan weer fijn op bezoek gaan. :-)
Dan heb je nog Zwolle, maar kort gezegd ben ik daar op dit moment nog te eigenwijs voor.
Gouda staat ook wel goed bekend, maar aangezien ik het niet zo heb op (dagelijks!) in een rok rondlopen, vind ik dat ook nog niet zo goed idee. Dan hebben we nog de CHE, die heel goed bekend staat, maar ik zat te denken dat het misschien goed was om na ruim 22 jaar in Ede gewoond te hebben (wat me overigens heel goed beviel) toch eens wat verder te kijken.
Maar goed, als waardige dochter van mijn ouders zal ik me straks in juli nog maar eens goed gaan oriënteren op de mogelijkheden en onmogelijkheden die zich op dit punt zoal voordoen.
Zo, dit was weer een bescheiden referaatje. Wellicht volgt er nog een verhaal of misschien zelfs twee verhalen uit Uganda zelf en daarna zal ik eens kijken of ik nog wat leuks te melden heb vanuit Ede of wellicht een andere plaats.
Voor nu: adieu, shalom en bedankt voor de belangstelling.
En Chris bedankt voor de tijd en de aandacht die je er weer aan gespendeerd hebt vandaag!
-
06 Juni 2013 - 23:00
Hendrik:
Femmy! In één woord weer een briljante blog! Ik kijk er naar uit je weer te ontmoeten maar ik wens je een goede tijd toe in het koude Uganda. Want ja, die lente waar je het over had is hier toch echt al begonnen. De zomer ook overigens, wat niet veel goed doet aan mijn slaapvastigheid. Wie weet is een klamboe op het dakterras hier iets... Kun je een "souvenirtje" meesmokkelen? :D
Zoals je lees, je inspireert met je Wittenberg-grappen en het wordt gewaardeerd! Tot snel binnenkort ziens! :) -
06 Juni 2013 - 23:09
Jan:
Ik zeg: studeren in Wageningen en naar school gaan in Ede. In Wageningen kom je meer Afrikagekken tegen; je bent weg uit het mislukte dorp waar ik ook woon en je woont in het land dat God onder Ede beloofd heeft.
Mooi trouwens dat de onderwijservaring met de kids dit toch lijkt uit te werken (want dat denk ik tussen de regels met meer voorzichtigheid dan doorzichtigheid te lezen).
Maandagavond 1 juli ben ik van de partij; jij ook? Wil je ons dan een Afrikaans worshipdansje aanleren;-)
Overigens is het echt hilarisch om te zien dan er altijd iemand uit Uganda mijn blog bekijkt. Geeft ook een soort verbondenheid. Dank je.
Blessings -
06 Juni 2013 - 23:13
Annelies:
Weer een interessant verhaal Femmy! Gods zegen gewenst voor de laatste weken en sterkte met de afronding en afscheid nemen.
Groeten Annelies en de rest -
07 Juni 2013 - 11:49
Yvonne:
Ha Femmy, weer een mooi verslag. Het zal wel een cultuurshok zijn als je terugkomt. Geniet nog van deze weken en tot ziens! -
07 Juni 2013 - 17:09
Christa:
Dank je Fem voor je mooie verhaal. Je kunt toch ook waarbenjijnu vanuit Ede of Groningen schrijven?? Maar kom eerst je neus maar weer eens laten zien in Ede. -
10 Juni 2013 - 21:35
Gerda:
Te eigenwijs voor Zwolle? Waarom? Ik zou het wel weten, Zwolle is leuk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
