Fijn met de trein

Toen ik nog een kleine Pommie was, gingen we een paar keer per jaar met de trein op stap. Die ‘we’ bestond doorgaans uit mijn moeder met ons, drie (later vier ;)) bloedjes van kinders. Ik kan me er weinig van herinneren, behalve die keer dat ik met mijn grote zus bij de machinist mocht komen kijken en we zélfs aan de reizigers mochten mededelen wat het volgende station zou zijn waar de trein ging stoppen. Als ik de verhalen goed onthouden heb, kreeg ik toen ’t mijn beurt was een soort kleuterlachkick van de zenuwen, maar who cares.
Later, toen ik een puberale Pommie was, ging ik eens uit logeren bij m’n tante. Diezelfde grote zus die ik al eerder vermeldde, reisde een stukje met me mee en bracht me op het immense Utrecht Centraal naar de juiste trein. En nóg vreesde ik de hele rit met grote vreze dat ik in een compleet verkeerde stad terecht zou komen.
Nog een paar jaar later had ik een tijdelijk overschot aan vrije dagen. Die benutte ik door her en der op familiebezoek te gaan. Die expedities werden mede mogelijk gemaakt door onze immer onvolprezen NS. In die periode leerde ik dat omreizen er tóch voor kan zorgen dat je op de goede plek komt en dat bij treinvertraging doorgaans niet geldt dat van uitstel ook afstel komt.
Tijdens mijn Groninger avontuur bracht ik meng uurtje door in de geel met blauwe vehikels van de Nederlandse Spoorwegen en ik ben zélfs eens met de trein naar het Belgische plaatsje Vielsalm gereisd.
Inmiddels werk ik een kleine twee jaar in Utrecht en voel ik me een echte forens. Volle treinen, vertraagde treinen, langzaam rijdende treinen; ik kijk eigenlijk nergens meer heel erg van op.
Wie mij tien jaar geleden voorspelde dat ik een schoolreisjesgevoel zou krijgen van treinvertraging, zou stuiten op louter ongeloof, maar het is toch echt zover gekomen.

Onderweg is er ook een hoop te beleven in de trein.
Bijvoorbeeld het meegenieten van telefoongesprekken. Er wordt een hoop telefonisch gebabbeld, geroddeld, opgebiecht en overlegd door mijn broeders en zusters in het treinreizen. Er zijn ook mensen die in de stellige overtuiging leven dat Driebergen Zeist en Ede Wageningen tezamen vier stations zijn op de route Utrecht – Arnhem.
Dan heb je de vriendinnen die na de Libelle zomerweek of de Huishoudbeurs bepakt, bezakt en nog immer opgewonden ratelend huiswaarts keren en de studenten die in de trein vergaderen over ingewikkelde opdrachten. En dan zijn er nog de dames tegen hun telefoon of hun reisgenoot tekeer gaan over de streken van ex zus of huidige partner zo.
Een enkele keer heeft de pedagoog in mij een beetje mazzel. Dan zit er in de trein een klein kind met zijn/haar vader of moeder. Sommigen knopen onbevangen een praatje aan over bijvoorbeeld mijn autotas en anderen houden het bij vertederende lachjes en gebrabbeld enthousiasme.

Dan hebben we ook nog het personeel in de trein. Conducteurs die mij nog steeds als jongeman aanspreken en die altijd geluk hebben dat ik op het moment zelf geen gevatte reactie paraat hebben. Of conducteurs die in sneltreinvaart (#woordgrap) omroepen dat de trein naar Den Helder onder anderen nog stopt op Amsterdam Amstel, Amsterdam Centraal en Amsterdam Sloterdijk. (zeg dat maar es snel achter elkaar)
Voorts heb je nog de dames en heren van de railcatering die aan mij nooit een cent verdienen en die toch altijd vrolijk en vriendelijk doen.

Kortom: het ene sein springt op rood, het ander springt op groen; een blog schrijven over reizen met de trein, is makkelijk te doen.