(T)HUIS

We schrijven mei 1990.
Mijn ouders en zus ‘emigreren’ uit het verre Haren naar het Gelderse Ede. In het huis waar ze gaan wonen word ik drie maanden later (thuis!) geboren. Bijna 25 jaar lang wonen we in hetzelfde huis en als ik er even niet woon, omdat ik zo nodig naar Zeist/Uganda/Groningen denk te moeten, kan ik altijd weer terugkeren naar datzelfde huis.
Dat huis, dat ondanks diverse verbouwingen en nieuwe behangetjes, altijd bekend was en bleef.
Dat huis, waar ik als kleuter van de trap stuiterde en m’n beentje brak,
Dat huis, met minst drie kamers waar mijn bed(je) gestaan heeft,
Die straat, waar mensen vaak niet snappen welke carport bij welk huis hoort.
Die straat, waar mensen ook na 25 jaar nog plegen te verdwalen, door al die gezellige paadjes.
Die straat, met een speeltuintje dat inmiddels weet-ik-hoe-vaak is verandert en waar inmiddels kinderen spelen die (zelfs) ik niet ken.

Maar goed, ook de mensen die het nog niet wisten maar wel een beetje tussen de regels door kunnen lezen, zien waarschijnlijk de verandering al aankomen.
Over een paar nachtjes is dit huis niet meer mijn thuis. Dan staat een splinternieuw huis 5 kilometer verderop de wonderschone taak te wachten, mijn thuis te worden.
Dan verkassen al mijn spulletjes naar een kamer met groene (!) muren en een HOOG schuin dak. En woon ik ineens in een dorp en niet meer in wat volgens sommigen heus wel een stad is, ondanks ontbrekende stadsrechten.
Dus dat wordt spannend en interessant.

Enne, als je christenen als 1 grote familie beschouwt; blijft het huis waar ik nu woon in de familie, dus het helemaal kwijtraken zal ik vast niet. En om het nog leuker te maken kan ik ook nog melden dat onze verhuizing uiteindelijk tot gevolg gaat hebben dat mijn lieverd veel dichterbijer komt te wonen, en daar word ik uiteraard blij van!