Het doolhof

Als ik in Ede ben, ga ik (bijna) elke maandagavond naar Bijbelstudie.
Met deze Bijbelstudiegroep denken we vaak na over praktisch vorm geven aan ons christen zijn en over hoe aan onze medemens kunnen laten zien dat we willen leven als volgelingen van Jezus.
In dat kader hebben we het afgelopen maandag gehad over hoe je het lijdensverhaal dichterbij de gemiddelde Nederlander in 2014 A.D. kunt brengen. We kregen de uitdaging om een deel van het Paasverhaal om te zetten in een soort gelijkenis: “Bedenk een moderne versie van een gelijkenis, om mensen duidelijk te maken waar het verhaal van de Lijdenstijd over gaat.”
Ik heb ervoor gekozen om een deel van het verhaal te vertellen voor kinderen.
Natuurlijk bedoel ik dat niet als vervanger van wat er in de Bijbel staat, maar wellicht kan dit wel gebruikt worden als bruggetje naar het Paasverhaal.
Als je het verhaal zou willen gebruiken voor een kinderclub, kan je het nog een heel eind uitbreiden. Je kunt het verhaal vertellen in een donkere ruimte, of je kan de kinderen het verhaal laten ervaren, bijvoorbeeld in een maís-doolhof of in een stuk bos. Je zou er ook voor kunnen kiezen om dit verhaal aan het begin van het programma te vertellen, dan activiteiten rond dit onderwerp te doen en dan aan het eind van het programma de rest van het Paasverhaal te vertellen of voor te lezen.


Joshua loopt in een doolhof.
Met zijn broers Peter, Joas en Jack doet hij een wedstrijdje wie het eerst de uitgang gevonden heeft. De jongens zijn allemaal een andere kant opgelopen en nu loopt Joshua in zijn eentje door de smalle gangetjes van het doolhof.
Langs het pad staan aan allebei de kanten hoge struiken met scherpe dorens eraan. Joshua moet goed uitkijken waar hij loopt, anders prikt hij zich aan de struiken. Langzaam wordt het donker, en het wordt steeds moeilijker om de weg te vinden. Ineens ziet Joshua in de verte de trui van zijn broer Joas. “Joas!” roept hij. Maar Joas hoort hem niet, hij loopt gewoon verder.
Waar Peter en Jack zijn, weet Joshua niet. In zijn eentje dwaalt hij door de gangen van het doolhof.
Hij schaaft zich aan de takken aan langs het pad en struikelt over een steen die op het pad ligt en die hij niet goed kon zien. Als hij weer overeind krabbelt, voelt hij dat zijn knie bloedt.
“Peter!” roept Joshua zijn oudste broer.
Maar niemand geeft antwoord. Het enige geluid dat Joshua hoort is e wind die door de takken van het struiken blaast.
Hij bijt op zijn onderlip. “Ik wil niet huilen,’ mompelt hij. Met zijn ene hand tegen zijn bloedende knie gedrukt loopt hij verder. Maar met een hand op je zere knie, valt het niet mee om door te lopen.
Het wordt ondertussen steeds donkerder en het wordt ook steeds lastiger om te zien waar een opening zit, zodat hij op een ander weggetje terecht kan komen.
De punten van de takken en de dorens schaven over zijn armen en zijn gezicht.
“Jack!” roept Joshua. Als zijn oudste broer hem niet hoort, dan Jack misschien wel.
Maar helaas, ook Jack geeft geen antwoord. En Joas is ook spoorloos verdwenen
In zijn eentje dwaalt Joshua verder. Hij weet niet meer of hij nog de goede kant op loopt of niet.
Ineens blijft Joshua stil staan. Hij hoort geritsel. “Hallo?” zegt hij hardop. “Wie is daar?”
Het geritsel stopt, maar er is niemand die antwoord geeft.
Joshua voelt een gekke brok in zijn keel en slikt een keer. Maar de brok zit er nog steeds. Langzaam sluipt hij verder.
Het liefst zou hij roepen om mama, maar die is thuis, samen met papa. Dus mama roepen heeft geen zin.
Moe en alleen sjokt hij verder…