De fietssleutel

Jij en ik zitten met ons tweeën op een bankje net naast het kermisterrein.
We delen de mierzoete lekkernij die voor mij de enige trekpleister vormt in zo’n gebied met heel veel geluid, hysterisch knipperende lichtjes en een heleboel mensen.
We zitten nog maar net als ik achter me een stemmetje hoor: “mevrouw, wilt u me even helpen?”
Ik draai me om en zie hem staan. Een jochie van hooguit negen jaar. Rode, betraande ogen, waar hij waarschijnlijk al vaak in gewreven heeft en een verdrietige trek om zijn mond.
Sinds kort heb jij een volstrekt unieke plaats in mijn hart, maar jonge kinderen weten me nog steeds zonder uitzondering te raken. Dit verdrietige, blonde manneke heeft dan ook meteen mijn aandacht.
‘Hij zei mevrouw tegen me!’ flitst het door mijn 23-jaar jonge brein.
“Wat is er aan de hand?” vraag ik aan hem.
“Ik ben op de kermis geweest en nu is mijn fietssleutel kwijt.” Hij begint onder het vertellen alweer bijna te huilen.
“Ach,” is de eerste (niet bijster snuggere) reactie die bij me op komt.
Over zijn blonde koppie zoek ik even jouw blik en jij kent net zo ernstig terug.
“Weet je zeker dat je sleutel kwijt is?”
Hij knikt dat hij het heel zeker weet.
“Weet je nog in welke attracties je bent geweest?”
“Jawel, maar daar ligt mijn sleutel vast niet meer. Ik weet zeker dat hij gestolen is!”
Terwijl hij praat, werken mijn hersenen op volle toeren. Ik heb gezien dat de kermis door een bedrijf beveiligd wordt, dus de politie vinden gaat nog niet zo makkelijk worden.
Daar komt nog bij dat ik nog nooit in deze plaats geweest ben en dus ook geen idee heb of het politiebureau of iets dergelijks in de buurt is.
“En woon je hier ver vandaan?” vraag jij.
Hij knikt. “Als ik snel fiets, duurt het vijf minuten voordat ik thuis ben.”
Maar ja, fietsen gaat nu even niet lukken en snel fietsen al helemaal niet.
“Is jouw papa of mama thuis?”
Hij schudt zijn hoofd en houdt een wat onduidelijk verhaal over waar zijn ouders zijn.
Ik bedenk ondertussen dat jij een auto hebt waar dat blauwe fietsje van hem moeiteloos in zou passen, dus dat we hem in het uiterste geval maar met de auto naar huis moeten brengen.
“Weet je misschien het telefoonnummer van papa of mama?”
Maar ook daar kan hij me niet aan helpen. “Ik weet niks,” zegt hij verdrietig.
Ik zoek jouw blik, maar ook jij weet niet zo goed wat je met de situatie aan moet.
Hij ritst een vakje van zijn tasje open. “Normaal stop ik de sleutel altijd in dit vakje…”
Ineens klaart zijn gezichtje op. “Oh, hij zit er nog!” zegt hij, met een zucht die uit z’n tenen komt.
“Bedankt mevrouw,” zegt hij beleefd. “En sorry dat ik u stoorde”
“Dat geeft niks, joh,” zeg ik. “Ik ben allang blij dat je je sleutel tóch gevonden hebt.”
Even later zien we hem op z’n blauwe fietsje de straat oversteken en in de verte verdwijnen.
“Pff, dat is goed afgelopen,” zeggen jij en ik tegen elkaar.
En met een glimlach genieten we van de rest van de plakkerige lekkernij.